Proteolytische splitsing, de hydrolyse van peptidebindingen in een eiwit, is een alomtegenwoordige reactie in de natuur die wordt gekatalyseerd door enzymen die peptidasen worden genoemd (ook proteasen, proteïnasen en proteolytische enzymen genoemd). Of het nu gaat om de vertering van voedingsstoffen of de regulering van een kritisch fysiologisch proces zoals de bloedstolling, peptidasen spelen een essentiële rol in de groei en overleving van alle levende organismen. Vanwege hun grote aantal en hun belang zijn de reactiemechanismen van peptidasen uitvoeriger bestudeerd dan die van welke andere enzymklasse dan ook. Veel van de eerste hoge-resolutie röntgen-kristalstructuren van eiwitten werden verkregen voor peptidasen. Ons inzicht in het mechanisme van de door peptidasen gebruikte snelheidsversnelling en de structurele basis voor hun specificiteit is sterk verbeterd door het gebruik van een recombinant-DNA-techniek die plaatsspecifieke mutagenese wordt genoemd. Plaats-specifieke mutagenese, die in het begin van de jaren tachtig werd ontwikkeld, is een methode waarbij één of meer specifieke residuen in de aminozuursequentie van een eiwit kunnen worden verwijderd of, wat gebruikelijker is, vervangen door een ander aminozuur via mutagenese van het corresponderende gekloonde gen. De bijdrage aan de katalyse van een aminozuur-functiegroep in de actieve site van een enzym kan dan rechtstreeks worden bepaald. Dankzij het waardevolle inzicht in het reactiemechanisme van peptidasen dat wordt verschaft door plaatsgebonden mutagenese-onderzoek en röntgenkristallografie met hoge resolutie, is er aanzienlijke vooruitgang geboekt bij het ontwerpen van nieuwe peptidaseremmers en bij de ontwikkeling van peptidasen met verbeterde eigenschappen voor medicinale en industriële toepassingen.