Tijdens mijn hele leven kan ik niet zeggen dat ik ooit ergens goed in ben geweest. Ik heb ook nooit een talent gehad. Vroeger tekende ik veel, meestal paarden, maar ook anime. Ik was altijd… goed. Ze waren nooit goed, niets om opgewonden over te raken. er was altijd dat ene kind dat beter was in tekenen dan jij, net zoals met alles. Ik wilde muzikant worden, en klarinet spelen. De enige reden waarom dat ‘goed’ klonk, was omdat het instrument was ontworpen voor professionals, en van hout was in plaats van goedkoop plastic. Ik heb jaren gespeeld. Ik ben gestopt vanwege financiële problemen. Ik wil piano spelen, maar ik weet dat ik er slecht in zal zijn, en ik kan me opnieuw geen lessen veroorloven. Ik ben niet goed in wiskunde, noch in wetenschappen. Ik sta onderaan voor beide klassen, hoewel het zou helpen als ik niet in de hoogste groep zat. Ik wilde schrijver worden. Ik stopte met schrijven nadat ik het aan een vriendin had toevertrouwd, en zij schreef twijfelachtige fanfictie die ik las, en het was zo veel beter. Toen begon een ander meisje fanfictie te schrijven en, ondanks het feit dat ik geen fanfictie schrijf, voel ik me vreselijk omdat ik denk dat die van haar beter is. Alles wat ik in het leven geprobeerd heb, daar ben ik vreselijk in. Iedereen heeft het erover hoe slim ik ben.

En dat irriteert me. Ik ben niet intelligent. Dat wordt altijd gezegd en het is gewoon niet waar, anders zouden mijn cijfers niet zo laag zijn. Ik zou niet zo worstelen in de lessen. Dan zou ik ergens goed in zijn.

Het is duidelijk dat dit me dwars zit, en ik wil gewoon dat het me nu met rust laat. Vertel me alsjeblieft hoe ik dat kan accepteren. Ik wil dit gewoon achter me laten.