Dito.

Heb je het ooit geprobeerd? Niet zozeer het breken, maar het schreeuwen?

Ik heb het gedaan… niet naar hartelust, maar ik heb geschreeuwd. Op een bijzonder slechte dag reed ik eens naar een wandelpad buiten mijn stad. Ik ga er soms heen om op een bankje te zitten en na te denken. Hoe dan ook, ik stopte op een van de wegen in de buurt, zodat ik niet in de buurt van iemand was. Ik pakte mijn stuur vast en schreeuwde en vloekte en schreeuwde en klaagde een tijdje.

Voel me best goed. Mijn keel deed een beetje pijn erna, maar het hielp een tijdje.

An another time I was having a rough day I was driving home from not being able to get myself into the church for my great uncles funeral, incredibly mad at myself. En die kerel sneed me af. Ging ver onder de snelheidslimiet rijden met zijn verdomde knipperlicht aan en remde af bij elk kruispunt alsof hij ging afslaan. Dan zet hij eindelijk zijn knipperlicht uit, gaat twee blokken verder en draait een straat in waardoor ik op mijn rem moest trappen… Ik claxonneerde en schreeuwde van woede en ging verder met die kerel alle namen uit het boek te noemen. Ik reed de rest van de weg naar huis in een totale bitch fest over chauffeurs toen dit meisje me afsneed. Vloog uit de hand met schreeuwen en woede weer. Tegen de tijd dat ik thuis kwam voelde ik me leeg. Ik ben blij dat ik niets stoms heb gedaan in mijn woede, maar het schreeuwen helpt zeker om het los te laten.

Treurig dat het maar tijdelijk is, maar tijdelijke verlichting is beter dan geen verlichting.