Mijn Facebook-feed wordt regelmatig gevuld met vrienden, meestal moeders maar af en toe ook vaders, die klagen dat hun partner weg is voor een meidenuitstapje of een zakenreis en dat zij het alleenstaande ouderschap op zich moeten nemen. Vroege ochtenden, late nachten, de last op zich nemen van de enige bron van emotionele steun, fysiek vervoer, niet in staat zijn om uit te gaan na de uren (d.w.z. school), maaltijd voorbereiding en school routines. Het slapengaan duurt uren, de ochtenden zijn vervelend en je hoort de kinderen bijna in de rij staan bij school om 2:55 om naar huis te gaan. Kinderen raken gewond of teleurgesteld en papa (of mama) is niet beschikbaar om te praten of te sussen. Je zit vast in het verkeer met een kind terwijl een ander wacht om opgehaald te worden en je hebt geen back-up, je echtgenoot, om om hulp te bellen. Je bent uitgeput en gefrustreerd en overweldigd en er is geen andere volwassene in huis om mee te praten of te luchten of co-ouderschap te hebben. Vergeet de frustraties van de dag weg te wassen met wat “volwassen tijd”, hoe je dat ook interpreteert.

Ik betwijfel geenszins dat mijn vrienden het moeilijk hebben, en ik voel helemaal met ze mee. Niets is minder leuk dan alleen ouderschap (en ouderschap met je partner kan ook zwaar overschat worden), of het nu voor een middag is of een week. Het is slopend. Het is ontmoedigend. Het is een totale sleur. Maar, als je een getrouwde ouder bent, tenzij er iets vreselijk mis gaat, komt JE PARTNER TERUG VAN HAAR REIS. Je bent geen alleenstaande ouder, je bent tijdelijk een alleenstaande ouder.

Een alleenstaande ouder zijn betekent dat het ik en mijn kinderen is. De hele tijd. Alleen. Een ingrediënt voor het avondeten missen betekent iedereen in de auto pakken om het te gaan halen, of waarschijnlijker gewoon het menu veranderen omdat het de moeite niet waard is. Als iemand ’s avonds laat ziek wordt, gaat iedereen om 23.00 uur naar CVS of de spoedeisende hulp of wacht tot morgenochtend. Als de hond ’s avonds moet worden uitgelaten, gaat iedereen samen of wordt de hond niet uitgelaten.

Een avondje uit met de meisjes betekent dat ik per uur betaal voor een oppas die bij mijn kroost blijft. Een liefdadigheidsevenement of gewoon een sanity-saving bier snel kan meer dan $ 100 voordat ik eigenlijk eten of drinken iets. Natuurlijk, je echtgenoot is misschien een enorme stommeling om de kinderen in slaap te krijgen als je weg bent, maar het is gratis. De inzet is hoger als je betaalt om te spelen: Ik ben echt gedwongen om te evalueren of die date echt de moeite waard is, of dat ik in plaats daarvan gewoon thuis moet drinken als ik de kinderen op een redelijk uur beneden kan krijgen.

Als je een alleenstaande ouder bent en kinderen hebt in de basisschoolleeftijd en jonger, kunnen je weekends – afhankelijk van het seizoen – rennen tussen velden en feestjes en speelafspraken inhouden. Afgelopen lente heb ik gesprint tussen het binnen basketbalveld voor de zesjarige en het buiten honkbalveld voor de achtjarige, gelukkig allebei in hetzelfde park. “Gelukkig.” Het was emotioneel uitputtend en cardiovasculair vermoeiend, maar ze waren tenminste allebei in dezelfde postcode. Het was onvermijdelijk dat het kind waar ik niet bij was een basketbal scoorde of op het honk ging op het moment dat ik wegging om naar het andere kind te gaan. Mijn beide kinderen zijn meegesleept naar verjaardagsfeestjes die niet pasten bij hun leeftijd, omdat ik niemand had om het broertje of zusje bij te laten. Naarmate de leeftijden en interesses veranderen, wordt het moeilijker om activiteiten te vinden die beide kinderen leuk vinden. Er moeten veel compromissen gesloten worden. Dat is een geweldige levensles, maar het is ook erg vermoeiend als je de enige ouder bent die je kinderen die les laat leren.

Dus hoewel ik sympathie heb voor ouders die er een tijdje alleen voor staan, moet je wel beseffen dat er een verschil is tussen alleenstaand ouderschap en alleenstaand ouderschap. Alleenstaand ouderschap biedt een licht aan het eind van de tunnel, de terugkeer van je ouderlijke partner. Alleenstaand ouderschap is voor altijd, mogelijk. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik denk niet dat ik mijn (fictieve) toekomstige echtgenoot aan dezelfde standaard zou houden als ik de biologische vader van de kinderen zou houden. Zeker, hij zou een ouderlijke rol op zich nemen door bij mij te zijn, maar hij zou niet hun echte ouder zijn. Dus diegenen onder jullie die het moeilijk hebben terwijl je belangrijke partner weg is voor een aanzienlijke periode – of gewoon laat uit is op de zoveelste vergadering – veel geluk en God zegene. En als je toch bezig bent, doe dan een gebedje voor ons vrijgezelle dames, want je hebt nog steeds een ring om en hulp zal snel thuis zijn, ook al voelt het niet snel genoeg.