2 CASE REPORT
De patiënt, een 25-jarige student elektrotechniek, was bovengemiddeld geestelijk en lichamelijk gevorderd. Psychiatrisch onderzoek toonde geen tekenen van een psychische stoornis met tekenen van zelfbeschadiging. Zijn technische opleiding had een beslissende invloed op de keuze van het naaimateriaal. Zijn handelingen waren gebaseerd op rationele overwegingen als gevolg van ontevredenheid over het uiterlijk van zijn overtollige voorhuid. Zowel in slappe als in erecte toestand was er een teveel aan voorhuid, wat hem hinderde tijdens de geslachtsgemeenschap. Ontevredenheid over de voorhuid maakte het moeilijk voor hem om intiem contact te leggen, dus besloot hij zijn probleem op te lossen. Vanwege gevoelens van schaamte zocht hij echter geen professionele hulp, maar besloot hij in plaats daarvan de voorhuidoperatie zelf uit te voeren. Met behulp van verschillende websites op het internet vond hij een vereenvoudigde procedure van een operatie met illustratieve voorbeelden waarbij gebruik werd gemaakt van rubberen apparatuur om vasoconstrictie te veroorzaken. Hij beschouwde zelfbesnijdenis alleen als een technisch probleem. De ingreep zou over ongeveer een maand plaatsvinden en hij gebruikte deze tijd om zich voor te bereiden op de operatie. Aangezien hij in een studentenhuis woonde met gemeenschappelijke ruimten voor alle bewoners, voerde hij de ingreep uit aan het eind van de week, wanneer de andere bewoners naar huis waren teruggekeerd. Op basis van deze informatie schafte hij het nodige gereedschap aan. Hij was zich bewust van de noodzaak om de problemen van steriliteit, pijn en bloeding tijdens de operatie op te lossen. Als hechtmateriaal gebruikte hij een fijne draad van roestvrij staal met een gegalvaniseerd oppervlak. Hij kocht steriele rubberen handschoenen en een alcoholvrije jodiumoplossing (Betadine) bij een apotheek. Hij maakte een vasoconstrictor rubberen ring voor zijn penis om het bloeden van de voorhuid te minimaliseren. De hechtmaterialen, fijne roestvrije gegalvaniseerde draden, werden in kokend water gestoomd om steriliteit te bereiken. Daarna stak hij de draden door een gewone rechte naald. Hij maakte de incisie met een scheermesje, dat hij ook steriliseerde door het te koken. Om grote bloedingen te voorkomen, hechtte hij de voorhuid onmiddellijk na een korte insnijding. De pijn werd verminderd door het gebruik van een ethyleenoxide spray, die in de sportgeneeskunde wordt gebruikt. Hij ging op deze manier verder langs de dorsale omtrek van de voorhuid. Zo ging hij verder op de dorsale helft van de voorhuid (figuur 1). Tijdens de procedure kwam de vasoconstrictieve rubberen ring los en de patiënt begon te bloeden. Ook duurde de operatie in zijn toediening langer dan verwacht. Hij was bang, en de zelfbesnijdenis werd onderbroken. De operatie begon ’s middags rond 16.00 uur Wegens aanhoudende bloedingen en pijn stopte hij met de gedeeltelijke zelfbesnijdenis en bezocht hij dezelfde dag ’s avonds het ziekenhuis. Hij reisde met het openbaar vervoer naar het ziekenhuis met een tram. De patiënt verlichtte het bloeden uit de wond door druk uit te oefenen met een handdoek. Zijn geslachtsdelen waren in een handdoek gewikkeld. De wond bloedde zwak. Hij had zwellingen en hematomen rond de incisie, die zich van de penis naar het scrotum verspreidden. Er waren geen tekenen van infectie in de operatiewond. Na opname op de afdeling urologie van de Medische Faculteit van de PJ Šafárik Universiteit in Košice, kreeg de patiënt profylactische antibiotica, en de dag na het standaardonderzoek werd de besnijdenis uitgevoerd onder regionale anesthesie.
