Als uw jonge kinderen zoals de meesten zijn, vinden ze het misschien moeilijk om anderen met hun speelgoed te laten spelen. Hier volgen een aantal voorbeelden van problemen met het delen van speelgoed waar andere ouders zich in hebben bevonden en wat zij hebben gedaan:

Volg haar karakter

“Nee! Ik wil mijn speelgoed niet delen!” drong mijn 4-jarige nichtje, Beth, aan toen
haar moeder haar zei dat ze met haar neefje moest delen.

De toon van kleine Beth was scherp en onbeleefd. Ik vroeg me af hoe haar moeder de situatie zou aanpakken.

Beths moeder antwoordde zachtjes: “Ja, dat zal je. Wil je weten waarom?”

“Waarom?” Beth kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen.

Haar moeder vervolgde met dezelfde zachte stem. “Omdat je mijn aardige, lieve Beth bent die altijd
aardige dingen voor anderen doet, zoals je speelgoed delen.”

Beth keek omlaag naar het speelgoed in haar hand en overhandigde het toen langzaam aan haar nichtje. Een kind vertellen dat ze
lief en aardig is, versterkt die karaktereigenschappen.

-Harriet E. Michael

Eerste stappen in delen

Mijn zoon heeft er moeite mee als iemand met zijn speelgoed speelt, dus voordat er vriendjes komen, mag hij van mij een paar speciale dingen uitkiezen om boven op de koelkast te leggen. Dit geeft hem wat zeggenschap over wat hij wil delen. Als hij dan moeite heeft om zijn andere speelgoed te delen, herinner ik hem er voorzichtig aan dat zijn vriendje er om de beurt mee mag spelen.

-Karen Gauvreau

Een wapenstilstand in de speelgoedkist

Mijn jongens schelen net 15 maanden en hebben dezelfde interesses. Toen ze jonger waren, waren ze vaak verwikkeld in een touwtrekwedstrijd om speelgoed. Ik probeerde dit probleem op te lossen door ze aan te moedigen te delen, ze in verschillende kamers te zetten met verschillend speelgoed en ze af te leiden als ze vochten om hun jumbo teddybeer.

Toen kwamen mijn man en ik op een idee: Aan het begin van de speeltijd legden we hun favoriete speelgoed op een stapel tussen de jongens en lieten ze om de beurt een van de stapel kiezen totdat het speelgoed gelijk verdeeld was. Deze methode maakte een einde aan de egoïstische strijd tussen hen. Omdat ze elk hun favoriet kozen, en dat om de beurt deden, hielp het de spanning weg te nemen en konden ze onafhankelijk spelen. Maar op de meeste dagen kozen ze ervoor om hun gekozen speelgoed te combineren en met elkaar te spelen zonder ruzie te maken. Door deze eenvoudige methode begonnen mijn jongens elkaar te behandelen zoals God dat zou willen.

-Sue Nowick

Permission Granted

Mijn drie jongens waren aan het spelen toen ik mijn jongste hoorde zeggen: “Dat is van mij. Geef terug!” Ik vond Josephs vliegtuig op de vloer. Telkens als zijn broer het opraapte, verklaarde Joseph dat het van hem was. Ik stelde mijn andere zoon voor om zijn broer te vragen of hij het mocht gebruiken.

Hij zei: “Jozef, mag ik alsjeblieft met jouw vliegtuig spelen?”

Zonder op te kijken, zei Jozef: “Natuurlijk!”

Joseph wilde alleen maar weten of zijn broer respecteerde dat hij eigenaar was van het speelgoedvliegtuig.

-Denise McConnell

Anderen eerst

We hebben drie kinderen – tweelingdochters en een zoon – die allemaal jonger zijn dan drie. Delen is een karaktereigenschap die mijn man en ik zeer waarderen, dus hebben we een routine gecreëerd om dat te helpen aanmoedigen.

Wanneer onze kinderen om iets vragen, zoals een snack, geven we het aan hen en zeggen: “Bedien alsjeblieft eerst je zusje (of broertje).” Van onze kinderen wordt verwacht dat ze eerst delen en het laatste voor zichzelf houden. We wisten dat dit concept aan het doordringen was toen onze dochter Lauren een speciale traktatie kreeg en haar zus automatisch het eerste hapje aanbood.

-Lisa Max

Take Turns

De uitdagingen van het trainen van mijn oudste twee hebben geholpen bij mijn 20-maanden oude. Het is de moeite waard om te zien hoe ze gelijksoortig speelgoed uitkiezen (bijv. auto’s) dat interactie mogelijk maakt zonder tussenkomst. En een timer werkt goed als mama de beurt moet controleren, om de jongens gerust te stellen dat ze een gelijke behandeling krijgen.

-Anna Williams

Solomon’s Wijsheid en een pop

Op een zaterdagmiddag vochten de driejarige Sami en haar nichtje Mallory om een pop. De meisjes kwamen naar me toe gerend, elkaar verdringend om als eerste te kunnen kletsen.

“Mamma,” zei Sami ademloos, “het is mijn beurt om met de pop te spelen. Het is mijn pop, en ik heb haar er al mee laten spelen.” Mallory schudde haar hoofd. “Het is mijn pop. Nee, hij is van mij. Ik hield mijn hand op. Ik wist niet zeker wiens pop het was. Ze hadden allebei zo’n zelfde pop gekregen voor Kerstmis. Aha ! Ik had hem. Het eeuwenoude verhaal van de wijze Salomo en de begeerde baby kwam in me op. Ik probeerde me te herinneren hoe het afliep. O ja, twee moeders vochten om een baby, en de wijze rechter kwam tussenbeide door te dreigen de baby in tweeën te snijden. Door zijn oordeel, werd de echte moeder gevonden – zij was bereid haar baby op te geven, in plaats van het te laten sterven.

“Wat denk je hiervan,” zei ik. “We snijden de pop in tweeën en geven ieder van jullie een helft.”

Ze waren allebei stil. Sami zag er eenzaam uit. Briljant, dacht ik bij mezelf. Dit zou wel eens kunnen werken. “Oké, mama,” zei ze uiteindelijk. “Maar… ik krijg het hoofd !”

Mallory hijgde, “Nee, ik wel !”

Ik zuchtte. “Meisjes ?”

Ze draaiden zich om en keken me aan. “Ik ga de pop niet doormidden snijden.”

Ze keken verward. “Waarom niet ?” vroeg ieder.

Ik deed geen moeite om het uit te leggen. “Mallory, jij krijgt de pop voor 10 minuten. Geef het dan aan Sami om mee te spelen. Laten we het delen. Enige ruzie en geen van jullie krijgt hem. Begrepen? “Begrepen,” zeiden ze eensgezind.

Ik overhandigde Mallory de pop en daar gingen ze.

Briljant, dacht ik. Gewoon briljant.

-Elsa Kok Colopy