Editor’s Note: Voor een recent Making Sen$e segment sprak economiecorrespondent Paul Solman met Dacher Keltner, een professor in de psychologie aan de University of California, Berkeley, bekend om zijn onderzoek naar macht. Zijn nieuwe boek is “The Power Paradox: How We Gain and Lose Influence.” In een eerdere post bespraken Keltner en Paul hoe mensen macht en aanzien verwerven in de ogen van hun gelijken. Vandaag legt Keltner het paradoxale deel uit – waarom we, als we eenmaal macht hebben, de vaardigheden verliezen die ons daar gebracht hebben en meer nemen dan ons toekomt. U kunt de volledige reportage hieronder bekijken.

– Kristen Doerer, Making Sen$e Editor

Dacher Keltner: Macht, zo hebben nieuwe studies in de economie aangetoond, komt voort uit het delen van middelen en het naar buiten brengen van het welzijn van anderen. Macht komt voort uit een soort nederige taal. Er zijn zelfs nieuwe studies die aantonen dat als je nederig en respectvol bent, mensen je meer respecteren. Dus dat is de weg naar macht. Hier is het probleem: Als we ons machtig voelen, gaat er een golf van dopamine door onze hersenen. We hebben het gevoel dat we zowat alles kunnen bereiken. Dat is waar de machtsparadox begint, dat is juist dat gevoel van onszelf wanneer we ons machtig voelen leidt tot onze ondergang, leidt tot het misbruik van macht.

Paul Solman: Dat is Paul Piff’s experiment waaraan ik deelnam bij het spelen van Monopoly. Ik werd gewoon aangewezen als de machtigere persoon, en ik begon me op relatief asociale manieren te gedragen.

Dacher Keltner: Jij bent een speciaal geval, Paul…

Paul Solman: Maar het was waar. Hij sprak me erop aan en zei: “Kijk eens hoe je praat.” Ik had het gevoel dat ik het spel ging winnen en dat ik sterker was dan hij, allemaal omdat ik $200 kreeg toen ik “Go” doorgaf en hij $100. Het beïnvloedde absoluut mijn stemming.

Dacher Keltner: Dit is wat opvalt als je mensen in het lab brengt, en je geeft ze willekeurig macht. Je zegt: “Jij hebt de leiding,” of in dat geval met het monopoliespel: “Jij hebt meer geld,” of misschien mag je andere mensen beoordelen en beloningen toekennen. Gewoon het willekeurig toewijzen van macht, en er ontstaat allerlei onheil, en mensen worden impulsief. Ze eten meer middelen dan hun eerlijk deel is. Ze nemen meer geld. Mensen worden onethischer. Ze denken dat onethisch gedrag oké is als ze het zelf doen. Mensen gaan eerder stereotyperen. Ze stoppen eerder met aandacht te hebben voor andere mensen. Het is gewoon deze paradoxale kwaliteit van macht, dat is het goede in de menselijke natuur krijgt ons macht, en vervolgens macht leidt tot het slechte in de menselijke natuur.

Paul Solman: Dus macht corrumpeert, en absolute macht corrumpeert absoluut?

LEES MEER: Why Those Who Feel They Have Less Give More

Dacher Keltner: Nou, ik denk dat Lord Acton iets op het spoor was, namelijk dat er tientallen studies zijn die aantonen wie er meer kans heeft om onbeleefd te spreken binnen een organisatie? Mensen met veel macht of mensen met weinig macht? Mensen met veel macht. Wie heeft er meer kans op seksuele relaties? Mensen met hoge macht of mensen met lage macht? Mensen met veel macht. Wie zal eerder meer middelen nemen die niet van hen zijn? Mensen met veel macht. Je gaat de lijst af. Het lijkt een soort absoluut verhaal. Paul Solman: Wat voor soort studies tonen aan dat mensen met meer macht een leeuwendeel van de middelen nemen?

Dacher Keltner: Dat is waar ik echt mijn studies over macht begon, Paul. Mensen hebben dit diepe gevoel van eerlijkheid. Ze hebben echt een voorkeur als mensen ongeveer evenveel hebben. En als je in de wereld kijkt, kun je het niet helpen, maar je ziet dat mensen met macht meer middelen lijken te hebben, toch? Rijke naties eten meer van de proteïnen in de wereld. Veel mensen maken zich zorgen over de beloning van directeuren. Waarom zou deze persoon 10 miljoen dollar per jaar verdienen en ik 12 dollar per uur? En ik dacht na over hoe we dit in het lab kunnen aantonen… en dus deden we een gek onderzoek dat veel aandacht kreeg en bekend is geworden als de ‘Koekiemonster Studie’. We brengen drie mensen naar het lab, en wijzen willekeurig één persoon aan als leider. We zeggen dat jij de leiding hebt, en dan in de loop van het experiment, moeten deze drie studenten beleid schrijven voor de universiteit. Ze verzamelen feiten, ze schrijven beleid, ze dienen het in, en wij verzamelen deze geschreven producten. Halverwege het experiment brengen we een bord met vijf heerlijke chocoladekoekjes. We zetten ze neer en daar begint het experiment pas echt. Dus iedereen neemt een koekje. Ze eten heel tevreden en zijn er dankbaar voor. Alle groepen laten één koekje op het bord liggen omdat ze niet graag dat laatste koekje nemen, want je wilt niet degene zijn die het laatste stukje voedsel neemt. Dus de hamvraag is wie dat vierde koekje neemt, en inderdaad, het is onze persoon in de machtspositie die zijn hand uitsteekt en het koekje pakt en zegt dat is van mij.

Paul Solman: Is het elke keer dat het de leider is?

Dacher Keltner: Meestal wel. Tweederde van de tijd is het onze persoon in de machtspositie die zich onbewust gerechtigd voelt om meer van de snoepjes te nemen. Een van mijn afgestudeerde studenten kwam naar me toe en zei: “Weet je, ik ben ervan overtuigd dat ze anders eten.” Dus hebben we maandenlang de videobanden van etende mensen gecodeerd, en we ontdekten dat de machthebber vaker met open mond eet, met smakkende lippen, met kruimels die op zijn trui vallen. En dat zette dit hele onderzoek in gang. En het is zo fundamenteel. Mensen zijn een evenwicht tussen impuls en ego, ons gevoel voor moraal en wat anderen van ons denken. Plotseling als ik me machtig voel, kan ik de koekjes eten zoals ik wil. Ik kan vloeken op mijn collega’s. Ik kan mensen aanraken op een manier die goed voelt voor mij, maar niet noodzakelijk zorgen te maken over hoe het voelt voor hen. Dat zette echt dit idee in beweging dat macht ertoe leidt dat mensen zich gerechtigd voelen om meer middelen te nemen.

LEES MEER: Waarom het geheim om macht te krijgen vandaag anders is

Paul Solman: Zijn er andere voorbeelden?

Dacher Keltner: Een echt interessant onderzoeksgebied is werk in organisaties. We weten dat je een beter team creëert als je als leider op een respectvolle manier spreekt. Je complimenteert. Je haalt het beste naar boven, je prijst mensen. Je stelt goede vragen. En dus hebben onderzoekers gevraagd wie er meer kans heeft om op een onbeschofte manier te schelden op hun collega’s op het werk. En drie van de vier daden van onbeschoftheid komen van mensen in machtsposities in organisaties in verschillende sectoren. Als je te horen krijgt dat je een idioot bent, komt dat waarschijnlijk van mensen in machtsposities.

Hier is een van mijn favorieten. Ik kon deze bevinding niet geloven. Onderzoekers waren geïnteresseerd in wie meer kans heeft op winkeldiefstal. Winkeldiefstal kost Amerika meer dan 10 miljard dollar per jaar. De vraag is dus wie er geneigd is om een winkel binnen te lopen en iets in zijn zak te steken waarvoor hij niet heeft betaald, en inderdaad, het zijn machtige, rijkere mensen die meer geneigd zijn tot winkeldiefstal. Er zijn beroemde autostudies met Paul Piff over wie er eerder door een voetgangerszone op de weg scheurt en denkt dat zijn tijd belangrijker is dan de veiligheid van de voetganger. Het zijn mensen die in meer krachtige, rijkere auto’s rijden.

Overal waar je je wendt, zie je deze bevinding dat macht ons het gevoel geeft recht te hebben op meer.

Bekijk hierboven de virale Making Sen$e reportage over Paul Piff’s beroemde autostudie.

Paul Solman: Dus wat doe je eraan?

Dacher Keltner: Ik denk dat dat de grote vraag van samenlevingen is. Studies vinden – en het is heel intuïtief – dat als je mensen het gevoel geeft dat ze verantwoording moeten afleggen, en je zegt: “Paul, een commissie evalueert hoe je deze middelen toewijst,” en je bent in een machtspositie en wijst nu de middelen toe, je ethischer wordt in hoe je middelen toewijst.

Paul Solman: Als ik denk dat iemand toekijkt.

LEES MEER: Hoe krijgen mensen macht? Door het te delen: Ja, en het gevoel van verantwoordelijkheid of het gevoel onderzocht te worden is zo krachtig. Alles wat je nu hoeft te doen in studies is eigenlijk een geometrische opstelling van stippen plaatsen, met twee stippen aan de bovenkant en de kleine stip aan de onderkant, die een beetje lijkt op het menselijk gezicht. Als ik het gevoel heb dat ik in de gaten word gehouden, word ik minder hebzuchtig en minder rechtmatig in het nemen van middelen in machtsposities. Verantwoording afleggen is echt belangrijk.

Paul Solman: Dus als je de aangewezen leider bent in een of ander experiment en je begint de baas te spelen over de anderen, en er is een foto met vier stippen in de vorm van een gezicht in de kamer, dan zul je dat minder snel doen?

Dacher Keltner: Ja. Laten we zeggen dat ik deelneem aan een experiment en dat ik de mogelijkheid heb om middelen in mijn voordeel te gebruiken ten koste van andere mensen. Als ik me er gewoon van bewust ben dat andere mensen van mijn acties op de hoogte zullen zijn, handel ik op een veel ethischere manier. Ik vermijd het misbruik van macht. Er zijn studies die aantonen dat als ik de kans heb om grondstoffen te nemen, en er is een geometrische opstelling van stippen die lijkt op een menselijk gezicht, ik minder van de middelen voor mezelf neem. Ik laat meer over voor het algemeen belang. Het is erg krachtig.

Er is een zorg op dit moment dat de rijksten in onze samenleving niet te controleren zijn. Niemand weet zelfs wie ze zijn, deze mensen die 300 miljoen dollar per jaar verdienen. We weten niet waar ze wonen. We weten niet hoe hun rijkdom tot stand komt, en die fundamentele sociale toestand betekent problemen, en het betekent een grotere kans op machtsmisbruik.

Als we nadenken over ongelijkheid in de Verenigde Staten, is een van de echt interessante ontwikkelingen de inspanningen die zijn ontstaan om de mensen met de meeste macht onder de loep te nemen. De journalist Michael Massing schreef onlangs dit mooie essay over waarom er journalistiek zou moeten zijn over de één procent en wat ze werkelijk doen, zodat we als land weten wat ze doen met de middelen en wat we ervan kunnen maken.

Paul Solman: Dus uw overtuiging is dat in de mate dat er journalistiek is over de top 1 procent en hoe ze zich gedragen, het hun gedrag zal veranderen?

Dacher Keltner: Ja. Deze echt interessante nieuwe literatuur toont aan dat wanneer ik me bewust ben van wat andere mensen van me denken, wanneer ik me bewust ben van mijn reputatie, ik meer meewerk aan economische winsten. Ik ben meer geneigd om in te tekenen voor milieu-efficiënte diensten. Ik ben eerder geneigd belasting te betalen. Alleen al dit gevoel dat mijn daden onder de loep worden genomen en mijn reputatie op het spel staat, leidt tot beter gedrag voor het algemeen belang of het grotere goed. En ik denk dat het ironisch is dat als we de machtigsten meer bewust maken van het feit dat hun reputatie op het spel staat, zij in feite nobelere daden zullen stellen. Ze zullen meer geven aan de samenleving. Ze zullen zich er beter bij voelen. Daar zit een rijke literatuur achter, en dus zijn er ook voordelen voor hen.

LEES MEER: Geld kan geluk kopen, vooral als je het investeert in anderen