‘This is Just to Say’ van William Carlos Williams is een gedicht van drie strofen dat is opgedeeld in reeksen van vier regels, of kwatrijnen. De regels zijn beperkt tot een of twee woorden, gesproken door een verteller in de eerste persoon. Zoals gebruikelijk is in Williams’ teksten, is er geen interpunctie. Deze stilistische keuze heeft een nog grotere impact wanneer er zo weinig woorden zijn, slechts achtentwintig in totaal.

Zonder interpunctie, wordt men aangemoedigd om snel van de ene regel naar de andere te gaan. Er zijn geen verplichte pauzes, afgezien van de tijd die nodig is om van de ene regel of strofe naar de andere te komen. Er zijn wel twee gevallen van hoofdlettergebruik. De “I” aan het begin van regel één en “Forgive” in de eerste regel van de laatste strofe. Dit suggereert het begin van twee verschillende zinnen.

Door de korte regels lijkt het ook alsof de spreker moeite heeft zijn gedachte af te maken. Ze lezen als halt houdend spreken, alsof elk nieuw woord moeilijk te vormen is. Dit heeft waarschijnlijk te maken met het onderwerp van het gedicht zelf, dat een verontschuldiging is voor het eten van een paar pruimen.

Bovendien, als je dit stuk doorleest wordt het duidelijk dat de woorden bijna allemaal eenlettergrepig zijn. Er zijn er maar zeven die uitlopen tot twee of drie lettergrepen. Dit schept een gevoel van eenheid in de tekst, een gevoel dat niet bestaat in de maatsoort of het rijm.

Williams koos ervoor dit stuk te schrijven zonder een specifiek rijmschema of metrisch patroon in gedachten. Het is gecomponeerd in wat bekend staat als vrije verzen. Dit betekent echter niet dat de regels niet op een bepaalde manier zijn geordend. De regelafbrekingen zijn systematisch verspreid over het korte verhaal en alle woorden zijn gerangschikt voor de grootste impact. U kunt het volledige gedicht hier lezen.

Samenvatting van This is Just to Say

‘This is Just to Say’ van William Carlos Williams bevat een verontschuldiging van de spreker aan de luisteraar voor het in de koelkast gaan en eten van pruimen die niet van hem waren.

Het gedicht begint met de spreker die de luisteraar vertelt over zijn misdaad. Hij at “de pruimen,” een zeer specifieke groep van hen, uit de koelkast. Deze vruchten waren belangrijk voor de luisteraar omdat hij ze als ontbijt zou eten. Dit is een feit waar de spreker zich bewust van was, maar verkoos het te negeren. Toen hij ze zag en dacht aan hoe ze zouden smaken, kon hij het niet laten. De laatste regels bevatten zijn verontschuldiging aan zijn luisteraar voor zijn daden en de redenering achter dit kleine verraad.

Analyse van This is Just to Say

Stanza One

Vanaf de eerste regels van dit stuk wandelt Williams’ spreker de lezer stap voor stap door het verhaal. De eerste regel vertelt de lezer dat de spreker iets gegeten heeft. Hoewel het maar even duurt om uit te vinden wat dat iets is, is dit een merkwaardige manier om een gedicht te beginnen en is het zeker bedoeld om de lezer te boeien. Je kunt je afvragen, voordat je bij de tweede regel bent, waarom eten belangrijk genoeg is om een gedicht te inspireren. Tussen deze en de tweede regel bevindt zich een perfect voorbeeld van enjambement. Dit is wanneer een regel breekt voor de conclusie van een gedachte. Het is het meest effectief als de breuk op een onnatuurlijke plaats valt, ergens waar men gewoonlijk niet pauzeert terwijl men spreekt.

Lijn twee onthult dat het “de pruimen” waren die werden gegeten. Het is belangrijk op te merken dat het woordje “de” de zin een grotere betekenis geeft. Het waren niet zomaar pruimen die de spreker at, maar een specifieke partij die bekend was bij de beoogde luisteraar. Het feit dat de twee woorden in hun eigen regel worden gescheiden is ook belangrijk. Het zinspeelt ook op het feit dat deze pruimen op zichzelf op de een of andere manier belangrijk waren.

De volgende twee regels informeren de luisteraar dat hij de pruimen at die in de “ijskist” lagen. Ze lagen op deze zeer specifieke plaats, om een onbekende reden. Het is nuttig om te weten dat “ijskast” waarschijnlijk verwijst naar een koelkast in plaats van een vriezer. Het is een woord dat in onbruik is geraakt, maar dat in het verleden vaak werd gebruikt. Uit deze twee regels moet men afleiden dat de pruimen belangrijk waren. Iemand had een reden om ze in de koelkast te bewaren.

Stanza Twee

De tweede strofe geeft de luisteraar en lezer iets meer informatie. Op dit punt weten de spreker en de luisteraar een belangrijk detail over de tekst dat de lezer niet weet. De pruimen werden door de luisteraar bewaard “voor het ontbijt.” Dit wordt onthuld in de laatste regel van deze strofe na een aanzienlijke opbouw. Er waren zeven regels nodig om tot de climax van dit korte stukje te komen en het ontbreekt niet aan dramatiek. Het bijna voortdurende gebruik van enjambementen en het halstarrige gevoel van de woorden van de spreker moeten een gevoel van spanning teweegbrengen. Ook al is de vertelling nogal alledaags.

Vanaf de eerste regel van deze strofe is het duidelijk dat de spreker opzettelijk zijn tijd neemt. Elk woord is belangrijk, en de pauzes duiden op zowel angst als voorzichtigheid. Hij wil er zeker van zijn dat hij elk woord juist kiest. De tweede regel onthult dat de pruimen van de spreker waren. Dit is waar het drama begint. Het begint duidelijk te worden dat deze persoon de pruimen misschien niet had moeten eten.

De spreker weet dat deze persoon de pruimen bewaarde voor een specifieke gelegenheid, het ontbijt van die ochtend, maar hij at ze toch op.

Stanza Three

De laatste strofe beschrijft hoe de spreker niet in staat was zichzelf tegen te houden toen hij de pruimen zag. Ze overvielen zijn zintuigen en hij moest ze gewoon hebben. De redenering achter de compositie van dit stuk wordt ook duidelijk. Het gedicht is bedoeld als een verontschuldiging aan de luisteraar voor het gedrag van de spreker. Blijkbaar heeft het deze persoon voldoende geraakt, of misschien gewoon het schuldgevoel van de spreker voldoende aangewakkerd, dat hij vond dat hij zich moest verontschuldigen.

Zijn verontschuldiging in de eerste regel wordt snel opgevolgd door drie excuses. De pruimen “waren heerlijk” en waren “zo zoet” en “zo koud”. Het is om deze redenen dat hij zichzelf er niet van kon weerhouden ze op te eten. Hij hoopt dat zijn verontschuldiging en de redenering die hij geeft genoeg zijn om zijn luisteraar hem te laten vergeven.