Met meer dan 4.000 soorten kikkers en padden in de wereld, ben je gebonden aan een paar die eruit steken als zijnde raar, griezelig, bizar, en ronduit gruwelijk te vinden. Dat is wat dit artikel wil onthullen; de vreemdste kikkers en padden op aarde.

Kikkers en padden zijn amfibieën, maar meer specifiek, ze behoren tot de Anura orde. Anura is de vertaling van een oud Grieks woord dat “zonder staart” betekent. Deze staartloze amfibieën komen over de hele wereld voor, op alle continenten behalve Antarctica. Ze evolueren en passen zich aan aan de omstandigheden van de plaatsen waar ze leven, wat resulteert in unieke verschijningen en vreemde gedragingen. Van vreemde vormen en kleuren tot glijdende boomkikkers en transparante huiden, dit zijn de vreemdste kikkers die je moet zien om te geloven!

Weird, Bizarre and Creepy Frogs

In deze sectie, heb ik de vreemdste, meest bizarre kikkers van over de hele wereld opgesomd. Ik heb verscheidene uren besteed aan het onderzoeken van en het schrijven over de soorten hieronder en het is een explosie geweest. Ik hoop dat u evenveel plezier beleeft aan mijn bevindingen als ik aan het schrijven ervan.

Bedenk dat de kikkers en padden in deze sectie in de loop der tijd zijn geëvolueerd tot de verbazingwekkende soorten die ze nu zijn. De laatste sectie is gewoon een bonus; een die je niet wilt missen. Het bevat slechts één kikker, maar ik heb het met opzet in zijn eigen categorie geplaatst omdat het een mutatie is; waarschijnlijk het resultaat van chemische vervuiling.

Harige kikker

De harige kikker of “Horror kikker” (Trichobatrachus robustus) is zeker de meest afgrijselijke kikker op deze lijst. Niet omdat zijn vreemd geplaatste haar hem er raar doet uitzien of zo, maar omwille van zijn ruggengraat-tintelend verdedigingsmechanisme. U ziet, de harige kikker breekt letterlijk zijn eigen beenderen om klauwen te produceren.

Sommige kikkers passen in hun omgeving, anderen zijn giftig, maar de harige kikker breekt opzettelijk de kleine beenderen in zijn voetzolen (vingers of tenen) om kleine weerhaakjes, of klauwen, te produceren voor zelfverdediging. Wetenschappers hebben nog niet vastgesteld wat er daarna met de botjes gebeurt. Een populaire theorie suggereert dat de botjes uiteindelijk terug in de teenkussentjes glijden als hun spieren ontspannen.

Het meest opvallende kenmerk is echter het haar dat van hun romp en dijen komt. In feite, zijn het helemaal geen haren. Het heten dermale papillen en zij bevatten slagaders die worden verondersteld te helpen bij de opname van zuurstof in het water. De huidpapillen werken als externe kieuwen en worden alleen bij broedende mannetjes gevonden.

Wallace’s Vliegende Kikker

Wallace’s vliegende kikker (Rhacophorus nigropalmatus) is ook bekend als Abah River vliegende kikker of gewoon “glijdende kikker”. Deze soort overleeft in de dichte jungles van Borneo en Maleisië, waar ze een groot deel van hun tijd in bomen doorbrengen. De volwassen dieren worden tot 5 cm lang en hebben een helder groene, witte en gele kleur, perfect voor hun natuurlijke omgeving. Hun voeten met zwemvliezen zijn eigenaardig, ze hebben een vliesachtige, losse huid tussen hun tenen. Dit geeft Wallace’s vliegende kikkers de mogelijkheid om van de ene plaats naar de andere te glijden, vaak op zoek naar prooi of om te ontsnappen aan naderende roofdieren. Zij kunnen 50 voet of meer zweven en hebben oversized teen pads voor landing.

Hoewel Wallace’s vliegende kikkers niet de enige soorten zijn die het vermogen om te zweven hebben ontwikkeld, zijn zij, naar mijn mening, de meest fotogenieke, zijn felgekleurd all-over afgezien van de zwarte kleur tussen elke pad.

Surinaamse pad

De gewone Surinaamse pad (Pipa pipa) wordt onder vele namen aangeduid; stervingerpad, aparo, sapo chinelo en sapo pipa om er een paar te noemen. Hij overleeft in moerassen en zoetwatermoerassen in de noordelijke streken van Zuid-Amerika.

Deze pad is in vele opzichten uniek, waarvan de eerste zijn vorm is. De Surinaamse pad is bijna helemaal plat en heeft de kleur van een blad. Hij heeft kleine ogen, geen tanden of tong, en heeft stervormige aanhangsels aan zijn voorste tenen. Hoewel hun uiterlijk zeker vreemd is, is dat niet waar ze bekend om staan. Ze zijn het best gekend voor hun voortplantingsmethode.

De meeste kikkers planten zich voort door met gel bedekte eitjes te leggen in of rond het water. Het vrouwtje laat de eitjes los via haar cloaca, terwijl het mannetje ze buiten het lichaam bevrucht. Dat is niet het geval bij de Surinaamse pad. Hun methode is heel anders en een beetje griezelig. Bij de Surinaamse padden laat het vrouwtje haar eitjes los, zodat het mannetje ze in haar rug kan inbedden. De bevruchte eitjes blijven in haar rug zitten tot ze volgroeide padden zijn. Uiteindelijk komen de babypadden uit de rug van hun moeder tevoorschijn om hun leven te beginnen.

Paarse kikker

De paarse kikker (Nasikabatrachus sahyadrensis) of “Pignose kikker” is afkomstig uit de Westelijke Ghats in India. Ze zijn de laatste 100 jaar een mysterie gebleven. Hun kikkervisjes werden voor het eerst beschreven in 1918, terwijl de volwassen kikkers bekend waren bij de plaatselijke bevolking. Deze rapporten werden strikt genegeerd tot 2003 toen S.D. Biju en Franky Bossuyt de soort documenteerden.

Maar waarom werden ze zo lang genegeerd en wat is het verhaal achter deze vreemd uitziende kikker uit India? Het antwoord is eigenlijk heel eenvoudig. De purperkikker graaft zich in onder de grond en blijft het grootste deel van zijn leven verborgen, en komt alleen tijdens het moessonseizoen naar de oppervlakte om te paren. Door een gebrek aan veldonderzoekers buiten tijdens het regenseizoen, is de purperkikker al die tijd ongedocumenteerd gebleven.

Wanneer zij bovengronds komen om te paren, liften de mannelijke purperkikkers, die heel wat kleiner zijn dan de vrouwtjes, mee op de rug van het vrouwtje. Het vrouwtje zoekt een geschikte plaats om haar eieren te leggen, terwijl het mannetje ze bevrucht.

Amazonhoornkikker

De Amazonehoornkikker (Ceratophrys cornuta) is zonder twijfel een van de meest bizarre kikkers op aarde. Ik zou zijn te grote bek en stompe poten bijna komisch vinden als er niet zo’n dreigende hoornachtige uitsteeksels boven zijn ogen zaten. Het is vreemd hoe hun verschijning zowel grappig als eng tegelijk is. Afgezien van hun duidelijke kenmerken, lijkt hun kleur op die van een dood blad. De meeste zijn verschillende tinten bruin, maar ze komen ook voor in een groene kleur.

Deze bijzondere soort maakt deel uit van het Ceratophrys geslacht dat algemeen bekend is als Pacman kikkers. Het geslacht telt acht soorten die op verschillende plaatsen voorkomen, met kleine verschillen in uiterlijk en grootte. De Amazone-hoornkikker, ook wel Surinaamse gehoornde kikker genoemd, kan tot 7,9 cm lang worden en tot 1 pond wegen.

Amazone-hoornkikkers zijn carnivoren, die zich voeden met een verscheidenheid aan andere kikkers, slakken, hagedissen en soms muizen. Ze lokken prooien in een hinderlaag door zich te verbergen in bladafval, met alleen hun kop blootgesteld, en te wachten tot een potentiële maaltijd voorbij loopt. Als de gelegenheid zich voordoet, grijpt de gehoornde kikker zijn prooi in één hap.

Schildpadkikker

De schildpadkikker (Myobatrachus gouldii) dankt zijn naam aan het feit dat hij eruitziet als een schildpad zonder schild. Hij heeft korte, stompe poten, kraalogen, een platte neus en een mollig, plat lichaam. Kortom, alles waar nachtmerries van gemaakt zijn. En alsof dat nog niet genoeg is, hebben ze ook nog rare klauwen aan hun poten.

Deze kikker is inheems in Australië, gewoonlijk te vinden tussen de Fitzgerald en Geraldton rivier in semi-aride, zanderige gebieden. Het is ook de enige soort in het Myobatrachus-geslacht. Een andere interessante eigenschap die uniek is voor deze kikker, is zijn vermogen om voorwaarts te graven. Alle andere gravende kikkers gebruiken hun achterpoten om naar achteren te graven. En net als de purperkikker voedt de schildpadkikker zich bijna uitsluitend met termieten.

Titicaca Waterkikker

Deze vreemd uitziende kikker is de Titicaca Waterkikker (Telmatobius culeus). Het is een van ’s werelds grootste waterkikkers en verdient zeker zijn plaats in onze lijst van vreemde kikkers vanwege zijn buitensporige hoeveelheid huid. De uitgezakte, flapperende huid helpt bij de ademhaling vanwege zijn kleine longen. In feite absorbeert de huid van de Titicaca waterkikker zoveel zuurstof uit het water, dat hij nooit hoeft op te duiken om lucht te ademen. De lokale bevolking noemt hem gekscherend de “Titicaca scrotum frog” in verwijzing naar zijn bizarre huid.

Deze soort komt voor in het koele water van het Titicacameer, dat op de grens tussen Bolivia en Peru ligt. Als gevolg van vervuiling en de introductie van forel, die de kikkervisjes snel opeet, is deze soort nu ernstig bedreigd. Tot overmaat van ramp werden in de maand oktober 2016 meer dan 10.000 Titicaca-waterkikkers dood aangetroffen aan de oevers van het Titicacameer. Hoewel de oorzaak nog onbekend is, speculeren wetenschappers dat vervuiling de reden is.

Glaskikker

Glaskikkers ontlenen hun naam aan de doorzichtige huid op hun buikstreek. De huid is eigenlijk doorzichtig, waardoor je hun kloppend hart, darmkanaal, lever en aderen kunt zien. Glaskikkers behoren tot de familie Centrolenidae, waarin twee onderfamilies voorkomen met verschillende soorten die in Midden- en Zuid-Amerika voorkomen.

Mannetjes reticulated glass frogs beschermen hun nageslacht door de eieren van het vrouwtje te bewaken. De vrouwtjes leggen hun eieren aan de onderkant van een blad en het mannetje beschermt ze tegen roofdieren tot ze uitgroeien tot dikkopjes. Terwijl de volwassen glaskikker een van de beste camouflages ter wereld heeft, zijn de eitjes gemakkelijke doelwitten voor wespen. Helaas voor de wesp is de glaskikker een woeste vechter met een sterke trap en ze zijn niet bang om terug te vechten.

De ontdekking van een nieuwe soort Glaskikker heeft de laatste jaren voor veel opwinding gezorgd in de amfibie & muppetwereld. De Hyalinobatrachium dianae heeft de gemeenschappelijke naam “Kermit kikker” gekregen vanwege zijn gelijkenissen met Kermit de Kikker. Met zijn lime-groene kleur en grote, witte ogen, is het gemakkelijk te zien waarom mensen hem zo noemen. De “Kermit-kikker” werd in 2015 ontdekt op de uitlopers van Costa Rica.

Morogoro-boompad

De Morogoro-boompad (Nectophrynoides viviparus) is zo’n fascinerende soort. Naar mijn mening lijkt hij op een kleine kikker, maar in feite is het een echte pad uit de familie van de Bufonidae. Ze komen voor in een breed scala van kleuren, maar één ding hebben ze allemaal gemeen en dat zijn de kleine slijmklieren over hun hele lichaam. De paratoïde klieren bevinden zich direct achter hun ogen, net naast hun tympani (ronde gehoorstructuren). De paratoïde klieren contrasteren vaak met de kleur van hun lichaam, waardoor ze nog meer opvallen.

Deze soort wordt tot 2,4 centimeter lang en heeft gedeeltelijk zwemvliezen aan de poten. Ze zijn inheems in de regio’s van Tanzania tussen de Udzungwa en Uluguru bergen. Ze brengen het grootste deel van hun dagen door tussen bamboes en beboste gebieden bij bosranden op hoogtes van meer dan 4.400 voet.

Tegen 2004 was de IUCN bedreigingsstatus voor Morogoro boompadden Kwetsbaar (VU), maar deze is onlangs gewijzigd in Minst Bezorgd (LC). Het is altijd goed nieuws om te zien dat een eens bedreigde soort zich herstelt!

Schopkikkers

Schopkikkers (diaglena spatulata) staan in Mexico bekend als “Mexicaanse schopkikkers” en daar is een goede reden voor: ze komen oorspronkelijk uit Mexico, ze komen voor langs de zuidwestelijke kustlijn en hun gezicht lijkt natuurlijk op een schop.

Deze soort lijkt qua uiterlijk sterk op die van het Aparasphenodon geslacht dat afkomstig is uit het zuidoosten van Brazilië. Beide soorten hebben de vreemde, eendenbek-vormige neus die uit hun gezicht spuit, zoals Pinokkio die beweert een “echte jongen” te zijn. De diaglena spatulata leeft in struikgewas en tropische bossen en plant zich voort in zoetwatermassa’s die door de voorjaarsregens worden achtergelaten.

Zuid-Amerikaanse Gewone Pad

De Zuid-Amerikaanse Gewone Pad is bekend onder de namen Mitred toad, kuifbospad en waarschijnlijk nog een handvol andere “gewone namen”. Zijn wetenschappelijke naam is Rhinella margaritifera en hij wordt beschouwd als soortencomplex. Dit betekent dat er waarschijnlijk verschillende soorten margaritifera zijn, maar herpetologen hebben ze nog niet voldoende bestudeerd om ze te kunnen onderscheiden.

Deze padden komen algemeen voor in Zuid-Amerika in de Guianas, Panama en het Amazonebekken. Hun vorm en kleur geven hen een van de beste camouflages ter wereld. Op het eerste gezicht zie je ze misschien niet, omdat ze voor een afgevallen blad worden aangezien. De meeste mensen kunnen ze pas vinden als ze bewegen.

Omdat ze tot een complexe soort behoren, variëren hun kleuren sterk. Sommige hebben de kleuren van een dood blad, een heeft een heldere wervelstreep, en de anderen zijn een mengsel van heldere en donkere kleuren.

Deze bijzondere kikker (degene die hierboven is afgebeeld) heeft een excentrische schedelkam en een roodbruine kleur, perfect om op te gaan in het bladafval.

Darwins kikker

De Darwins kikker (Rhinoderma darwinii) is om meer dan één reden een bizar beestje. Op het eerste gezicht lijkt deze soort betrokken te zijn bij een look-a-like wedstrijd met gevallen bladeren. Ze variëren in kleur van heldergroen tot bruin en soms grijs. Ongeacht de kleur aan de bovenkant, is hun onderkant altijd donkerbruin; de perfecte kleurencombinatie om die van een gevallen blad na te bootsen.

Niet alleen hebben Darwin’s kikkers fascinerende kleuren, hun puntige, langgerekte snuit maakt hen uniek onder de amfibieën van de wereld. Maar zelfs zijn neus is niet het meest bizarre kenmerk waar deze soort om bekend staat. Deze kikker staat namelijk bekend om iets heel anders: zijn vreemde voortplantingsgewoonten.

Zoals de Glaskikkers, bewaken mannelijke Darwin’s kikkers hun nageslacht tegen roofdieren. Ze gaan echter een beetje verder. Ze bewaken het legsel van eieren tot het begint te bewegen, op dat moment nemen ze de eieren in hun mond; de eieren worden opgeslagen in de vocale zak van het mannetje. Uiteindelijk groeien de eieren uit tot kikkervisjes, die de hele metamorfose in de stemzak van hun vader blijven. Zodra ze zich tot kleine kikkertjes hebben ontwikkeld, springen ze uit de bek van hun vader en beginnen ze aan hun leven!

Woestijnregenkikker

Je hebt deze video waarschijnlijk al gezien, maar mocht je hem nog niet gezien hebben, dan is hij zeker de 29 seconden die je nodig hebt om hem te bekijken, waard. Dit is de woestijnregentkikker (Breviceps macrops), de schattigste kikker die ooit heeft geleefd. Je vraagt je misschien af waarom hij tussen deze andere vreemde en griezelige kikkers staat. Hij is tenslotte zo verdomd schattig! Echter, als je de schattigheid van de Woestijn regenkikker afpelt, vind je een soort die een aantal nogal afschuwelijke gedragingen vertoont.

Het eerste bizarre gedrag is zijn onvermogen om te springen; de quintessentiële eigenschap van een kikker. Kikkers springen, zeggen “ribbit”, en komen uit eieren als kikkervisjes, zodat ze kunnen morphen in volledig ontwikkelde kikkers. De woestijn regenkikker doet niets van dat alles. Ze keken één keer naar het regelboek en staken hun middelvinger op! Nou ja, bij wijze van spreken, ze hebben vier aanhangsels, dus het opheffen van de middelste zou resulteren in het universele vredesteken. Hoe dan ook, je snapt het…

De Woestijnregentkikker springt niet, piept luid als hij bedreigd wordt, en gaat volledig voorbij aan het kikkervisje stadium. Yep, dat klopt, de woestijn regenkikker is een complete rebel. Hij ontwikkelt zich volledig in het ei zonder door het kikkervisje stadium te gaan.

Alle grappen terzijde, deze schattige kleine kikkertjes zijn momenteel opgenomen op de lijst van bijna bedreigde soorten (NT). Ze bewonen een klein stukje zand in de buurt van Namibië waar ze hun dagen ondergronds doorbrengen en alleen ’s nachts naar de oppervlakte komen om insecten te eten en kikkerdingen te doen.

Gordon’s Wratkikker

Gordon’s Wratkikker (Theloderma gordoni) verdient zijn plaats tussen ’s werelds vreemdste kikkers om een handvol redenen. Zoals je op de foto hierboven kunt zien, hebben ze een hobbelige lederhuid, grote ogen, en een magische kleuring. Deze soort komt uit Vietnam en bewoont altijd groene regenwouden langs rotsachtige, kalkstenen kliffen omgeven door water en dichte vegetatie.

Als je bekend bent met het Theloderma geslacht, vraag je je misschien af waarom ik de gordoni soort verkoos boven de Theloderma corticale (Vietnamese Moskikker). Mijn antwoord is dit; ik verkoos deze soort boven de andere omwille van zijn kleur. Groene kikkers zijn algemeen terwijl rode kikkers niet zo algemeen zijn. In feite zijn er weinig verschillen tussen de twee!

De kleuring van moskikkers, vergezeld van hun hobbelige huid, vormt een van de beste camouflages van de natuur. Alsof dat nog niet genoeg is, heeft deze soort nog een andere tactiek die ze gebruikt om roofdieren voor de gek te houden. Gordon’s wratkikkers rollen zich bij bedreiging om en spelen dood!

Goliathkikker

De Goliathkikker (Conraua goliath) heeft zijn plaats hier niet verdiend door zijn vreemde uiterlijk of ongewone gedragingen. Nee, hij staat op deze lijst vanwege zijn bovennatuurlijke grootte. Terwijl Amerikaanse en Afrikaanse brulkikkers massief zijn in grootte vergeleken met de meeste kikkers, is de Goliath brulkikker zelfs nog groter. Van snuit tot vent, kunnen deze kikkers tot 12.6 inches lang worden; dit is exclusief hun poten. Ook wegen ze meer dan 7 pond wanneer ze volgroeid zijn.

Afgezien van hun ongelooflijke grootte, lijkt de Goliath brulkikker veel op andere brulkikkers, die in de buurt van rivieren en beken leven. Ze leven tot 15 jaar in het wild en voeden zich met een verscheidenheid aan insecten, kleine slangen, hagedissen en krabben.

Bonus Mutant Frog

De laatste kikker op deze lijst komt als een bonus omdat de oorspronkelijke soort onbekend is en, zoals de kop al doet vermoeden, ze gemuteerd zijn. Hoewel de precieze oorzaak van de mutatie onbekend is, denken onderzoekers dat vervuiling de schuldige is.

De Oeral Federale District Universiteit verkreeg 60 gemuteerde kikkers uit de stad Krasnouralsk, Rusland. Sommige daarvan, zoals die op de foto’s, hebben een volledig transparante huid. Je kan hun organen, skelet, en al de rest zien. Sommige van de andere verzamelde kikkers hadden mutaties op hun schouders en extra tenen. Ze hebben allemaal pikzwarte ogen.

De stad Krasnouralsk was in de jaren 1800 rijk aan natuurlijke hulpbronnen met mijnbouwoperaties voor het winnen van goud, koper, ijzer en steenkool. Dr. Vershinin, de hoofdzoöloog van de universiteit, vertelde dat er chemicaliën uit opslagcontainers in de nabijgelegen watervoorraden lekten. Hij legde ook uit dat de mutatie bij de kikkers waarschijnlijk te wijten is aan de vervuiling, maar dat het ook een gevolg kan zijn van parasitaire larven die de kikkervisjes binnendringen.

Hoewel het ook ontmoedigend is om de effecten van de menselijke vervuiling op deze kikkers te zien, vond ik ze toch zeker passend voor deze post. Ik hoop dat je het leuk vond om ’s werelds vreemdste kikkers en padden te bekijken. Als je dit artikel leuk vond, wil je het dan delen met je vrienden en familie?