De basis van een redelijk goed misdaaddrama ligt ergens begraven in “Seven Seconds,” maar er is veel vuller die de meest interessante elementen dekt.

Regina King, die een moeder speelt die rouwt om het verlies van haar zoon, is de belangrijkste trekpleister in dit 10-delige drama dat zich afspeelt in Jersey City. Haar topwerk is altijd emotioneel betrokken, en ze doet wat ze kan met de beperkte scripts. Maar haar personage – en anderen – zijn gestrand in een misdaadserie die de neiging heeft zich te wentelen in ellende zonder iets bijzonder nieuws te zeggen over misdaad, ras, of het rechtssysteem. En hoewel de misdaad in kwestie de verhaallijn stuurt, duurt “Seven Seconds” veel te lang om dramatische ontwikkelingen in de zaak te leveren, en de meeste kunnen ver van tevoren worden geraden.

Veena Sud, de maker van “Seven Seconds,” was de showrunner van “The Killing,” die terecht werd bekritiseerd in het eerste seizoen en daarna voor zijn frustrerende keuzes en meanderende tempo. Toch waren er een paar goede afleveringen van “The Killing” voordat het ontspoorde, en het liet de carrières van sterren Joel Kinnaman en Mireille Enos bloeien. Maar “Seven Seconds” vertoont niet meer verhaaldiscipline dan “The Killing” deed, en Netflix’s gewoonte om zich over te geven aan te lange afleveringen plagen “Seven Seconds,” die verandert in een karwei ondanks een veelbelovende start.

Er is één groot verschil tussen de twee series van Sud: In “Seven Seconds” komen we de identiteit van het slachtoffer en de dader meteen te weten. Menig mooi mysterie is onder soortgelijke omstandigheden geconstrueerd, maar als de grootste vragen al een antwoord hebben, moeten schrijvers creatiever zijn om de vaart en spanning erin te houden. Maar de personages in “Seven Seconds” krijgen nooit genoeg diepte om hun reis boeiend te maken; in plaats daarvan heeft de serie de neiging om tics en details over hen te herhalen, in plaats van hun levens en agenda’s op een ingewikkelde, bevredigende manier in te vullen. De sfeer helpt ook niet: het beperkte visuele palet van bruin, zwart en blauw wordt uiteindelijk frustrerend, net als het toonbereik, dat loopt van deprimerend tot grimmig.

Veel van de tijd, “Seven Seconds” echo’s misdaad-gedreven tv-verhalen die dezelfde array van onderwerpen te verkennen in een meer kijkbare en doordachte manier. De corrupte agenten in het hart van de zaak herinneren aan die van “The Shield” en “Training Day”, en als het gaat om het schetsen van een beeld van hoe het rechtssysteem degenen die erdoor worden getroffen vermorzelt, evenals degenen die ervoor werken, zijn “The Night Of” en “The Wire” veel bevredigender. Wat betreft drama’s die de impact van een aangrijpende misdaad op een specifieke gemeenschap laten zien, zijn er nog meer solide keuzes, waaronder “Top of the Lake,” “Happy Valley,” “Broadchurch,” en “Rectify.”

Maar niet genoeg van dit soort ambitieuze misdaaddrama’s centreren zich op de ervaringen van vrouwen van kleur, zoals “Seven Seconds” doet. Clare-Hope Ashitey brengt kracht en aanwezigheid in haar rol als een assistent officier van justitie die probeert zichzelf uit een neerwaartse carrière spiraal te trekken om de nabestaanden van King’s personage te helpen. Maar de pogingen om Ashitey’s personage te koppelen aan een excentrieke detective gespeeld door Michael Mosley bieden niet het rendement dat Kinnaman en Enos leverden in de begindagen van “The Killing.”

Een van de thema’s van “Seven Seconds” is dat slordigheid en inconsistentie net zo goed kunnen leiden tot teleurstellende of zelfs tragische uitkomsten als meer kwaadaardige bedoelingen. Het is een belangrijke boodschap; als het bezorgsysteem maar niet zo rommelig en traag was.