Hulp bij Genezing

De dood van een broer of zus is het meest verwaarloosde verlies in het volwassen leven. Het verlies van een broer of zus betekent het verlies van iemand die je vormende verleden kende. Het kan schuldgevoelens oproepen over onopgeloste problemen met broers of zussen of een gevoel van verlating.

Verlies van een broer of zus van een volwassene valt vaak in de categorie van “rechteloos verdriet”. Sympathie gaat traditioneel uit naar overlevende ouders, een echtgenoot of kinderen, maar van overlevende broers en zussen wordt soms verwacht dat zij “er snel overheen komen” zodat zij anderen kunnen troosten of de verloren broer of zus kunnen “vervangen”. Broers en zussen krijgen misschien niet de steun die ze nodig hebben om te genezen, en ze verbergen hun gevoelens voor anderen.

Het leven verandert in een oogwenk

Gemeenschappelijke problemen waarmee nabestaande broers en zussen worden geconfronteerd, zijn onder meer:

Op zoek naar een nieuwe identiteit

Iemand die vanaf zijn geboorte deel van je leven heeft uitgemaakt, kan dienen als een essentieel onderdeel van de achtergrond van waaruit je je leven leeft, een stukje van de ononderbroken heelheid die jou definieert.

De dood van een broer of zus verstoort echter de geboortevolgorde binnen een gezin, waardoor de overlevende broers of zussen beroofd worden van de individuele sterke punten, kenmerken en identiteiten die nauw verbonden zijn met de geboortevolgorde. Het kost tijd om te leren hoe je je leven opnieuw moet leven. Je moet in jezelf de delen laten groeien die ooit door je broer of zus werden gedragen. Je komt er niet zozeer “overheen” als wel “groeit er doorheen”.

Het verlies van een toekomst met je broer of zus

Niet alleen ben je de persoon zelf en je relatie met hem of haar kwijt, maar je bent ook de rol kwijt die hij of zij in je toekomst zou hebben gespeeld. U gaat trouwen, krijgt kinderen, koopt een huis, slaagt of faalt, gaat met pensioen. Elke gebeurtenis onderstreept de vreselijke realiteit dat je broer of zus er niet is. Voor altijd hebben alle gebeurtenissen, hoe mooi ook, een bitterzoete smaak. Zogenaamde jubileumreacties kunnen ontstaan op verjaardagen, feestdagen en andere speciale gelegenheden.

Caregiving

Wat veel rouwende broers en zussen ervan weerhoudt hun eigen verdriet te verwerken, is de wens iemand te beschermen – misschien hun ouders, echtgenoot of kinderen. De focus op “er zijn” voor iemand anders stelt hen in staat hun eigen rouwproces op een laag pitje te zetten. Het is niet ongewoon dat overlevende broers of zussen het verdriet van anderen accepteren of de rol van “dwangmatige verzorgers” op zich nemen, altijd beschikbaar voor anderen die rouwen.

Compulsieve verzorgers kunnen zich met zoveel energie elders bezighouden dat ze leeg, overspannen en soms klinisch depressief worden. Ze kunnen “borstelig” overkomen, in korte, snelle zinnen spreken terwijl ze de onderliggende pijn ontkennen. Hun niet onderkende gevoelens kunnen zwaar en belastend worden, waardoor ze niet meer kunnen herstellen en een gevoel van identiteit terugkrijgen.

Om dwangmatige zorgverlening op te lossen, moet je je eigen verdriet en pijn onder ogen zien, het bezitten en het zo diep voelen als je nodig hebt. Auteur John Gray zegt: “Wat je voelt, kun je helen.” Misschien moet je over elk detail van het overlijden praten en de bijbehorende gevoelens steeds opnieuw uiten totdat je de pijn uitput.

Versterk uzelf

Een laatste opmerking: Schaam je niet als een van je zorgen of gedachten is: “Ben ik de volgende?” Als volwassen broers of zussen sterven, is het normaal om je eigen sterfelijkheid in twijfel te trekken. Broers en zussen zijn leeftijdsgenoten, dus is het logisch en normaal om op deze manier te denken.

De maatschappij erkent misschien niet de intensiteit van het verlies van een broer of zus, maar nabestaanden weten dat het verlies een reële, soms verwoestende impact heeft. Misschien moet je de mensen om je heen voorlichten en om hun broodnodige steun vragen. Kom voor jezelf op en vraag wat je nodig hebt.