Alles lijkt wel een mijlpaal in de postpartum periode… een week, een maand, 6 weken, 8 weken, 2 maanden… maar in de dubbele cijfers zitten voelt behoorlijk significant!

(Baby Gap Shorty One-Piece en het is in de uitverkoop voor $13. Ik vind deze outfit geweldig, maar vraag me af waarom ze sommige babyjongenskleding zo baggy maken!?)

Het beste wat er met 10 weken is gebeurd, is dat Finn zijn stem heeft gevonden. Het leek wel of het van de ene op de andere dag gebeurde. Op de dag dat hij begon met Leap 3 (soepele overgangen) als je Wonder Weeks volgt, begon hij te “praten”. Waar hij eerst hier en daar wat geluiden maakte, is hij nu echt zijn stem aan het verkennen en heeft hij bijna “gesprekken” met je. Het is verbazingwekkend.

Hij begint ook echt de speeltjes op zijn activity gyms te zien en ermee te spelen. Thuis is hij dol op zijn kick and play piano gym en hier in Florida is hij helemaal weg van deze kikker gym. Mijn grootmoeder bood aan er een te kopen om hier te houden en het is geweldig geweest om te hebben. Het houdt hem bezig en het heeft ook opties die met hem meegroeien.

Bonus: we hebben dit jaar drie babyjongens in mijn familie tussen mij en mijn twee neven en nichten! Eentje is geboren in februari, Finn in mei en in november komt er nog een. Wat leuk dat we drie jongens van dezelfde leeftijd hebben om samen op te groeien!

Veel meer om te delen…

Vierde trimester: 10 Weeks Postpartum

Breastfeeding: heeft echt geklikt voor ons en ik kan eerlijk zeggen dat ik het geweldig vind. We zitten in een goed ritme en Finn is veel efficiënter geworden met eten. De voedingen duren nu meestal minder dan 20 minuten. Soms langer als hij een beetje wil troosten en soms korter als hij super gefocust en hongerig is.

Het is echt een tedere en speciale tijd geworden die ik graag met hem deel. Hij maakt de liefste geluiden terwijl hij eet en grijpt me altijd vast met zijn handjes.

Update over het spugen en winderigheid. Hij spuugt nog steeds, maar hij lijkt er meestal geen last van te hebben, dus zijn kinderarts vertelde me dat ik me er niet druk om moest maken. Ik ben eraan gewend geraakt om altijd een boerendoekje bij de hand te hebben en altijd ergens spuug bij me te hebben.

De winderigheid is iets brutaler, maar Finn’s kinderarts verzekerde me dat het normaal is en dat hij er waarschijnlijk snel overheen zal groeien als hij beter leert werken met zijn spijsverteringsstelsel. Wanneer hij een “gasaanval” krijgt, schreeuwt hij, spant hij zich in en draait hij zich in het rond. Het is vreselijk om aan te zien. Ik doe veel knieën tegen de borst en kniecirkels en dat haalt veel weg. Ik gebruik wel gasdruppels als het heel erg is en ik heb ook geleerd dat boerenkool salades niet voor een blij baby buikje zorgen. Dit is iets wat ik graag oversla als dat betekent dat ik Finn geen pijn hoef te zien lijden. Zuivel lijkt hem niet te deren. (Gelukkig maar, want ik en ijs hebben op dit moment een hechte relatie…haha)

Slapen: zolang we de winderigheid in toom kunnen houden, worden we ’s nachts meestal maar één of twee keer wakker. We hebben een schema waarbij hij om 9 of 10 uur ’s avonds eet en dan tot 3 of 4 uur ’s ochtends slaapt en dan tot 7 of 7.30 uur ’s ochtends slaapt. OF soms wil hij rond 1 uur eten en dan weer om 5 uur en dan slaapt hij tot 7:30 of 8 uur. Klonk dat allemaal logisch? Hoe dan ook, het is helemaal niet erg en ik heb het gevoel dat ik ’s nachts goed uitrust.

Symptomen: dit is niet het beste woord ervoor, maar hier zijn wat dingen die ik ervaar met 10 weken postpartum…

• haarverlies onder de douche
• moet twee keer per dag douchen om me “fris en schoon” te voelen
• heb nog steeds erge dorst en drink tonnen water
• mijn nagels zijn supersterk
• een beetje gevoelloosheid rond mijn c-maar voor het grootste deel is het sterk verbeterd. Ik voel me overdag niet echt supermoe, maar zodra het 9 of 10 uur ’s avonds is, kan ik mijn ogen niet open houden!

Oh een “symptoom” van de zwangerschap dat ik niet mis is de hele tijd plassen. Het is in de kraamtijd zo ontzettend fijn geweest om me wat dat betreft weer normaal te voelen! Meestal sta ik ’s nachts wel een keer op om te plassen als ik Finn te eten geef, maar dat is niets vergeleken met de laatste maanden van de zwangerschap waarin ik 5x per nacht moest plassen.

Emotioneel welbevinden: in mijn rol als moeder van Finn voel ik me goed en geaard. Ik voel me zoveel zekerder over hoe ik voor Finn kan zorgen, hoe ik zijn signalen kan lezen en zijn behoeften kan begrijpen. Het is ook lonend geweest om een fase te bereiken waarin hij echt met me omgaat en me tonnen glimlacht en verbale feedback geeft.

Ik heb veel tijd doorgebracht in Florida met mijn familie en ik ga niet liegen, het is een enorme redder in nood geweest voor mij op het emotionele welzijnsfront. Hoewel ik veel geluk heb gehad met de steun van vrienden in Charlotte, gaat er gewoon niets boven familie.

Ik kan niet eens uitleggen wat een troost het is geweest om in dezelfde kamer te zitten als mijn grootmoeder of mijn ouders, zelfs als we niet praten. Het is zo fijn om alle leuke dingen die Finn doet met iemand anders te kunnen delen. Gisteravond nog kwam mijn oma binnen terwijl ik Finn in bad deed en zei: “Dit moet ik zien… het is de beste show in de stad!”Het is zo handig om iemand in de buurt te hebben tegen wie ik kan zeggen, “kun je hem even vasthouden” als ik op dat moment hulp nodig heb met Finn. En God zegene mijn ouders voor het voeden van me zo veel lekker eten.

Dus terwijl ik denk dat ik de taak van alleenstaande moeder aankan en ik weet dat ik dat ga uitzoeken, ben ik nederig genoeg om te zeggen dat ik de steun van mijn familie en vrienden heel hard nodig heb en waardeer en dat ik dit niet zonder hen zou kunnen doen.

Workouts/activiteit: Ik postte dit gisteren op Instagram…

Sloooooooowly getting back into the workout groove. Ik ging in postpartum fitness met een zeer open geest en ik ben zo blij dat ik dat deed. Ik heb me verbaasd over hoeveel ik niet mis van wat mijn “normale” routine was voor de zwangerschap en hoe tevreden ik ben met lopen als mijn belangrijkste manier van bewegen tot nu toe.

Met 10 weken postpartum, ben ik aan het strooien met trainingen als ik tijd heb en als ik zin heb… en het lijkt erop dat die twee niet vaak op hetzelfde moment gebeuren. Een groot deel van mijn tijd en energie gaat naar Finn en als ik wat vrije tijd heb, ben ik ofwel aan het werk, huishoudelijke taken of boodschappen aan het doen, aan het eten of aan het rusten.

Vandaag was een van die dagen waarop ik me klaar voelde om te zweten. Het was mijn vierde postpartum run en ik deed een korte lichaamsgewicht circuit na.

Y’all … Ik ben zo moe van het doen van een circuit van 10 squats, 10 push ups, 10 step ups en 10 tricep dips voor 5 rondes. Ik heb geen enkele vorm van krachttraining meer gedaan sinds de vierde juli en ik voel het!

Ik weet niet zeker wanneer ik weer in een meer normale groef kom met trainingen, maar ik ben nu niet aan het pushen. In plaats daarvan laat ik intuïtie en “goed gevoel” de weg wijzen. Ik heb al genoeg te doen als nieuwe moeder zonder de extra druk om de tijd en energie te vinden om te trainen zoals ik dat nu traditioneel doe.

VRAAGSTUKKEN

Heeft het krijgen van een baby uw relatie met uw gezin veranderd/veranderd/verdiept?

Heb je tips om baby’s van buikpijn te laten genieten en niet te laten denken dat ze gemarteld worden?

Wanneer werd uw baby super vocaal?

Was je na de bevalling klaar om er weer vol tegenaan te gaan of ging het langzamer? Was het anders dan je had verwacht? (Let wel, ik denk niet dat er een goed of fout is en dat het uniek/persoonlijk is voor de moeder!)