Als je een Led Zeppelin-fan bent, is de muziek op zich misschien al genoeg voor je. En als je het hebt over een band die nummers als “Whole Lotta Love” en “When the Levee Breaks” op zijn naam heeft staan, kun je het daar niet mee oneens zijn.

Maar als een band zoveel legendes om zich heen heeft, begrijp je waarom fans hun liefde voor Zeppelin naar een hoger niveau tillen. Dat kan het lezen van verhalen van Zep op de weg omvatten, graven in Jimmy Page’s Yarbirds werk, of leren over Page’s aanpak van het produceren van de band.

Gaande de weg, zou je je kunnen gaan afvragen over Page’s handtekening Gibson double-neck gitaar. Voor tegenstanders kan dit instrument symbool staan voor de overdaad (de pure bombast, misschien) van de jaren ’70 hard rock. Voor Zep-fans is het misschien gewoon een herinnering aan de live-optredens van de band.

Inderdaad begon Page niet op zijn double-neck te spelen omdat die er cool uitzag of het “meer” vertegenwoordigde waar Zep bekend om werd. Page kreeg zijn aangepaste rode double-neck omdat hij die nodig had om “Stairway to Heaven” uit te voeren.”

Jimmy Page kon ‘Stairway to Heaven’ niet live uitvoeren op zijn oude gitaren

GERELATEERD: ‘When the Levee Breaks’: How Jimmy Page Recorded John Bonham’s Epic Drum Part

Met Led Zeppelin IV (1971) produceerden Page en zijn bandgenoten het definitieve hardrockalbum. Het begon met de explosieve blues van “Black Dog”, ging verder met “Rock and Roll”, en naderde het etherische met “The Battle of Evermore”. Maar ze waren nog maar net opgewarmd.

Voor het einde van kant 1, kregen luisteraars ook “Stairway to Heaven,” wat nog steeds het meest iconische volkslied van het genre is. Op dat nummer bespeelde Page zowel 6-snarige als 12-snarige akoestische gitaren, evenals het elektrische model dat hij gebruikte voor de “Stairway”-solo.

Dit was weliswaar de standaardprocedure in de studio, maar Page kon tijdens een live-optreden niet tussen drie gitaren wisselen. (Vergeet niet, Zep was niet The Beatles, die waren gestopt met toeren tegen de tijd dat hun muziek complexer werd.)

“De dubbele hals was er als een noodzaak,” vertelde Page in 2014 aan Telerama. “Ik dacht dat de enige manier om het goed na te bootsen, om het enig recht te doen, was het krijgen van een gitaar die je 12 snaren op de ene hals geeft, zes snaren op de andere. Dus kreeg ik de dubbele hals als gevolg van het opnemen van ‘Stairway to Heaven.'”

Page erkende dat de dubbele hals ‘een indrukwekkend instrument is’

Gibson produceerde vanaf het eind van de jaren ’50 dubbelhalsgitaren, maar stopte met de productie ervan tegen de tijd dat Zep “Stairway” maakte. Dus bestelde Page een custom-model EDS-1275 voor live optredens. Natuurlijk, als de grote showman die hij was, wist Page dat de double-neck meer bood dan een geluid.

“Het is een indrukwekkend instrument,” vertelde hij Telerama met een glimlach. “Het ziet er geweldig uit. Het is een sexy vrouw met twee halzen.” Nadat hij Page had zien thrashen en stylen met zijn Gibson double neck, lijkt het erop dat bandgenoot John Paul Jones besloot dat hij ook een upgrade nodig had.

Ergens in deze periode (circa ’71), kreeg Jones een custom multi-neck gitaar van zichzelf. In zijn geval had Jones een 6-snarige, 12-snarige en een mandoline op dezelfde body. (Als je thuis de score bijhoudt, ja, dat is een drievoudige hals.)

Sinds Led Zeppelin III moest Jones ook vaak van gitaar wisselen. (Zep begon toen met het spelen van een akoestische mini-set tijdens live-optredens.) En, aangezien “big” de enige manier was om te gaan in die band, moet een driedubbele hals de voor de hand liggende keuze zijn geweest.

Gerelativeerd: Hoe Jimi Hendrix’s Engineer reageerde op het voor de 1e keer horen van Led Zeppelin