Hoewel deze vraag al een tijdje niet meer aan mij gesteld is, herinner ik me een tijd van enkele jaren geleden toen het een onderwerp van woedende controverse was (misschien wel het tweede, na “Wat fluisterde Odin tegen de dode Balder op zijn begrafenisbaar?”), en ik zie het nog steeds van tijd tot tijd opduiken. Vooral Odin’s vrouwen lijken er een uitgesproken en onwrikbare mening over te hebben. Freya Aswynn gelooft dat het zijn rechteroog is, omdat het rechteroog wordt geassocieerd met de linkerkant van de hersenen, wat betekent dat hij het lineaire, logische denken zou hebben opgeofferd voor zijn meer creatieve, mystieke kant. Ik heb gehoord dat Diana Paxson de voorkeur geeft aan het linkeroog-argument, waarbij Odin’s linkeroog overeenkomt met zijn creatieve, mystieke, ruimtelijk georiënteerde kant – wat betekent dat deze kant zich in Mimir’s Bron bevindt, of de Bron van Wyrd, waar het blijft zien namens zijn eigenaar, gebruikmakend van het aldus verkregen zicht op Wyrd om Odin’s lange-termijn strategie uit te stippelen om de krachten te verslaan die zich bij Ragnarok tegen hemzelf en zijn verwanten zullen richten.

Beide argumenten hebben hun respectieve verdiensten, en daarin ligt het probleem. In een poging om enig licht te werpen op deze brandende kwestie, heb ik Odin zelf gevraagd, en het antwoord dat ik kreeg was: “Welke van Mijn ogen heb Ik geofferd? Waarom, welke ik maar wil, natuurlijk.”

Hoe frustrerend cryptisch hij ook vaak kan zijn, zo nu en dan kiest Odin ervoor om door de onzin heen te prikken en duidelijk te spreken. Geloof het of niet, dit is zo’n moment.

In mijn eigen innerlijke waarneming, en ook bij gelegenheden wanneer Hij voor mij te paard is geweest en het beeld dat Hij van Zichzelf wil projecteren de fysieke vorm van het paard overlapt, heb ik mijn Geliefde gezien met het ontbrekende linkeroog, het ontbrekende rechteroog, en met beide ogen heel duidelijk aanwezig en verantwoord. Deze variaties leken niet bepaald te worden door het feit of ik op dat moment in wisselwerking stond met een jongere of oudere versie van Odin, of met zijn zelf van voor of na Odin; in plaats daarvan werd het uitsluitend bepaald door hoe Hij Zichzelf op dat moment wenste af te beelden. Dit onderstreept een fundamenteel feit over Odins aard dat veel mensen schijnen te vergeten: Hij is niet menselijk. In ons rijk manifesteert Hij zich als een geest, met een wisselend vermogen om zich in ons fysieke vlak te manifesteren, afhankelijk van wie hem helpt en de energieën die hij kan aanwenden.

In zijn eigen rijk, en de meeste andere niet-aardse rijken, heeft Hij een veel grotere macht en een zekere lichamelijkheid, maar niets in de niet-aardse werelden is solide en vaststaand in dezelfde zin als de werkelijkheid zoals wij die kennen. Dit is de reden waarom Balder in de mythe van zijn dood weer tot leven had kunnen worden gewekt, als men maar alle levenden zover had kunnen krijgen dat zij ermee instemden dat dit moest gebeuren. Zelfs in de andere wereldversie van Midgard is de consensus-realiteit een vloeibaar iets, dat kan worden gevormd door… wel, door consensus. In Asgard, het rijk van Odin, dat helemaal bovenaan de Wereldboom staat, is het Odin die de werkelijkheid vorm geeft, niet alleen omdat hij daar Koning is, maar omdat hij gewoon de machtigste, invloedrijkste en creatiefste geest is die er is, en dus de meest overtuigende invloed heeft op de “consensus-realiteit” die de vorm van de dingen bepaalt. De werkelijkheid is daar niet helemaal Odins speeltje, alleen omdat Zijn invloed wordt gecompenseerd door die van de Norns, wier verantwoordelijkheid het is erop toe te zien dat alle werelden binnen het gebied van de Bron en de Boom in een relatieve staat van evenwicht blijven. Het kan de Norns echter niet veel schelen of Odin besluit dat een tafel op een bepaalde dag zwart of wit zal zijn, of Hijzelf zich aan zijn volgelingen vertoont als een knappe jongeman of een grootvaderlijke oudere, of dat zijn linkeroog, zijn rechteroog, of geen van beide ontbreekt. Misschien verschijnt Hij zelfs aan sommige mensen als volledig blind, waardoor een van zijn Heiti (of bij-namen) ontstond, “Tweemaal Blind.”

Is het verwonderlijk dat een god die Grimnir (Gemaskerde) onder zijn vele namen heeft, er plezier in zou scheppen om mensen met dit raadsel te kunnen puzzelen en in verwarring te brengen?

Ik heb ook gehoord dat het verhaal van Odins offer aan Mimirs Bron in meer symbolische termen werd geïnterpreteerd, met als kern dat Hij bij deze gelegenheid niet werkelijk een Oog uit Zijn hoofd rukte – niet letterlijk, in ieder geval; in plaats daarvan offerde Hij de helft van Zijn focus op de lineaire, logische, cognitieve, linkerhersenhelft wereld op voor een verbeterde visie en kracht in de wereld van dromen, magie en conceptuele verbeelding. Ik hou van deze versie van het verhaal. Begrijp me niet verkeerd, het is niet zo dat ik denk dat de mythen allemaal symbolisch moeten worden geïnterpreteerd, of dat de goden zelf archetypen zijn (waarom zou ik met een archetype willen trouwen?). Nee, ik hou van deze interpretatie omdat ze eerlijker is dan te pleiten voor ofwel het linkeroog ofwel het rechteroog met een even symbolische redenering als basis. Zij is ook dieper geworteld in de Waarheid. Per slot van rekening, offeren wij allen die tot dit Werk komen niet een deel van ons vermogen op om te functioneren in de rationele, lineaire wereld van dagbanen en prikklokken ten gunste van de mogelijkheid om te converseren met niet-lichamelijke wezens? Geven we niet allemaal iets op van onze interesse in het beklimmen van de bedrijfsladder, het bijhouden van de Joneses, en het vertrouwd blijven met de verwachtingen van de consensuswerkelijkheid van deze wereld, in ruil voor het beklimmen van de Wereldboom, het spreken met geesten, en het vertrouwd raken met de consensuswerkelijkheid van de Andere Werelden? Op een bepaald moment in onze reis werden zelfs degenen onder ons die zich als Godslaven identificeren voor de keus gesteld: de wereldse wereld of de Andere Werelden, mensen of Hen? Ik weet welke keuze ik heb gemaakt, en ik vermoed dat velen van u die dit nu lezen dezelfde hebben gemaakt. Toch is het dwaas te veronderstellen dat iemand – zelfs Odin – in beide werelden – de geestelijke en de rationele/temporele – te allen tijde even competent zou kunnen zijn. Voor velen van ons, arme geestenbewerkers, heeft dit tot gevolg dat ons begrip van de consensuswerkelijkheid van het fysieke Midgard geleidelijk afneemt, in die mate dat sommigen van ons merken dat ons vermogen om daarin te functioneren steeds beperkter wordt.

Voor Odin echter, Odin zijnde, verschuift zijn aandacht gewoon…en gaat hij heen en weer tussen het lineaire en het conceptuele, al naar gelang de behoefte en keuze. Dit is waarom hij een god is en wij niet. In het kort, het is “welk oog ik verdomme wil,” en op het einde maakt het niet uit of het offer was een werkelijke, fysieke of niet.

Hem kennende, hoewel, ik vermoed dat het was. Gewoon voor de grap (en om ons allemaal aan het denken te houden), als er geen andere reden is.