Bultjes en haar. Dat is het beeld in Bulgan Soum, een piepklein Mongools stadje midden in de Gobiwoestijn, ongeveer 160 mijl ten noorden van de Chinese grens.

Bactrische kamelen komen te voet uit alle richtingen aan, met opgepakte ruiters tussen hun twee bulten geklemd. Het is begin maart. Hoewel de lucht onbewolkt is, kan de wind snel opsteken. Officieel heet het Duizend Kamelen Festival, de menigte die arriveert voor de aftrap lijkt te bestaan uit 100 kamelen.

Het tweedaagse festival begint met een kamelen schoonheidswedstrijd.

“Meestal nemen jonge mensen deel aan de Beautiful Couple Contest. Maar wij wilden de oudere generatie herders vertegenwoordigen,” zegt herder Enkhbaatar Dashnyam, die zijn hele leven al herder is. Hij en zijn vrouw, Dulamsuren Yunden, 47 jaar oud, hoeden al hun hele leven. Ze vertrouwen op hun dieren als een vorm van vervoer en verkopen producten van hun wol en melk.

De juryleden zijn op zoek naar oormerken van traditie; deelnemers die kudde versieringen en gebruiksvoorwerpen dragen zullen een grotere kans hebben om te winnen. Beide leden van dit echtpaar dragen leren laarzen met omgekeerde punten en bontmutsen. Enkhbaatar’s riem wordt geslingerd met een sierlijk mes en een zilveren kom.

Wanneer je een herder bezoekt, is het gebruikelijk om melkthee aangeboden te krijgen. “

Enkhbaatar en Dulamsuren laten twee van hun zachtaardigste kamelen zien, Mashan Huren en Hos Yagaan. Vertaald betekent dat “slappe bruine” en “dubbel roze.” Hun Chewbacca-kleurige haar, dat hangt als een baard, is geborsteld. Hun bulten zijn gedrapeerd in gouden franje. Een harnas wordt op zijn plaats gehouden met een neusknijper.

Bactrische kamelen werden duizenden jaren geleden gedomesticeerd om goederen en mensen door Azië te vervoeren. Aangepast aan de woestijnomstandigheden, kunnen de kamelen Olympische prestaties leveren: meer dan 400 pond dragen op lange reizen, bestand zijn tegen zomers van 100 graden Fahrenheit en winters van -20 graden Fahrenheit en, wanneer ze gevoed worden, wekenlang zonder eten en drinken kunnen. Hun bulten fungeren als vetreserves voor energie.

De kamelen knielen neer zodat Enkhbaatar en Dulamsuren er bovenop kunnen klimmen. Ze betreden het festivalterrein, een stoffig plein ontdaan van kamelen met toeschouwers die nu de omtrek bevolken. Muziek zwelt aan over de luidspreker. Na een uitbarsting van applaus, begint de optocht.

Als het hun beurt is, rijdt het paar trots over het plein. De baarden van hun kamelen wapperen. Iedereen maakt een foto, wat voor het paar belangrijker is dan winnen. Enkhbaatar wil dat toekomstige generaties – inclusief zijn kleinkinderen – fotografisch bewijs hebben van hun levensstijl.

“Omdat niemand eeuwig leeft, wilde ik onze foto’s achterlaten voor toekomstige generaties en mijn nakomelingen,” zegt hij, “zodat ze zich trots kunnen voelen. Dat is wat we dachten toen we besloten om deel te nemen aan deze wedstrijd.”

De juryleden maken de winnaars pas de volgende dag bekend. Maar tot dan is er genoeg te doen op het Thousand Camel Festival. Herders verkopen gefermenteerde kamelenmelk, naast kameelspeelgoed van vilt. Sportevenementen – zoals het kamelenpolotoernooi en de kamelenrace – gaan tot in de namiddag door. In 2016 brak het festival een door het Guinness World Records erkend record voor grootste kamelenrace. Meer dan 1.100 kamelen kwamen over de finish.

Waarom deze regionale rage voor het tweekoppige schepsel? Het oorsprongsverhaal is verweven met de overgang van Mongolië naar de democratie.

Onder het socialisme werd het hoeden centraal gepland. Herders verkochten hun dierlijke producten aan de staat. Met de intrede van het kapitalisme in 1990, werden herders geconfronteerd met nieuwe druk binnen de vrije-markteconomie. Voor sommigen waren hun kamelen dood meer waard dan levend.

“Kamelenhoeders konden geen goed bedrag krijgen voor de verkoop van producten van kamelenmelk en -wol,” zegt de 35-jarige festivalorganisator Ariunsanaa Narantuya.

Kamelenmelk en -wol zouden niet verkopen, maar kamelenvlees wel. Sommige herders begonnen hun kamelen te slachten. Het festival werd een paar jaar later, in 1997, opgericht door de nieuw opgerichte Camel Protection Association – een lokale niet-gouvernementele organisatie – om die trend te keren en het woestijndier te beschermen.

Bulgan Soum onderscheidt zich nu door zijn liefde en rentmeesterschap van Bactrische kamelen.

Na de optocht vertelt Dulamsuren aan NPR dat zij en haar man 200 kamelen in hun kudde hebben. Het geboorteseizoen komt eraan. Hoewel de meeste pasgeboren kamelen het halen, halen sommige het niet of worden doodgeboren. Als dat gebeurt, zegt ze, zal de moederkameel rouwen.

“De moederkameel huilt letterlijk met tranen in de ogen,” zegt Dulamsuren. “De kameel heeft een groot lichaam, maar ze hebben een heel zacht hart.”

Dulamsuren heeft een lied voor momenten als deze, een herders hebben gebruikt voor generaties om kamelen te kalmeren over liefdesverdriet. De volledige praktijk van het “kamelen overhalen”, om moeders en kalveren te verenigen, werd vastgelegd in de Duitse film van 2003, The Story of the Weeping Camel.

Deze band – tussen herder en kameel – is moeilijk in woorden uit te drukken. Maar je weet het als je het ziet, en de juryleden hebben het zeker opgemerkt. De volgende dag werden Dulamsuren en haar man uitgeroepen tot de winnaars van de 2019 Camel Beauty Pageant.

Ganbat Namjilsangarav leverde een bijdrage aan dit verhaal.

Emily Kwong (@emilykwong1234) is NPR’s Above the Fray fellow. Het fellowship wordt gesponsord door het John Alexander Project, dat buitenlandse verslaggeving in onderbedekte delen van de wereld ondersteunt.