Rijd je liever op de hoogte- en dieptepunten, of stap je uit de emotionele achtbaan voor een meer permanente staat van gelukzaligheid?
“Moet ik streven naar geluk of naar vrede? Wat is het verschil tussen die twee?” Een vrouwelijk lid van de Duchess Club in Chennai stelde me deze vraag. Nadenkend antwoordde ik: “Geluk is vluchtig en afhankelijk van externe prikkels, terwijl vrede meer een blijvende gemoedstoestand is die van binnenuit komt. Ik weet niet zeker of het een keuze is, maar tussen die twee zou ik streven naar vrede, omdat dat geluk veronderstelt. Gelukkig zijn hoeft niet te betekenen dat je vredelievend bent.”
Natuurlijk zette de discussie die daarop volgde me verder aan het denken. Zou ik liever gelukkig zijn of vredelievend? Eerlijk gezegd, permanent in een emotionele toestand verkeren beangstigt me. Niemand wil permanent ongelukkig zijn. Maar permanent gelukkig zijn kan ook vermoeiend worden.
En, betekent vredig zijn heilig zijn, het opgeven van alle opwinding die het leven biedt? Sluiten vrede en opwinding elkaar uit? Of kan men vredig zijn en toch enige opwinding in het leven toelaten? Ik voel me nog niet klaar om uit de emotionele achtbaan te stappen; de hoogte- en dieptepunten hebben hun compensaties, en het leven leert lessen bij elke emotionele pitstop.
Het genot van een emotionele toestand ligt juist in de kennis van de vergankelijkheid ervan. Romantiek zou niet zo opwindend zijn als ze niet kwam met een voorzichtige maar verzekerde einddatum.
Een goede lach wordt na een tijdje pijnlijk als je niet kunt stoppen. Een overdreven lach doet pijn aan de kaken. In die zin en met het risico godslasterlijk te klinken, vraag ik me af of een voortdurende staat van vrede saai kan zijn? God verhoede. Zou ik liever opgewonden zijn dan vredig? Is het mogelijk om beide tegelijk te zijn?
Geluk vraagt om manifestatie; vrede is een stil, innerlijk gevoel en kracht. Het verschil tussen de twee is het verschil tussen romantiek en liefde; de een flitsend en veeleisend, de ander ingetogen en accepterend. Het is het verschil tussen duiken in bewegend water en jezelf onderdompelen in een rustig meer. Geluk is lachen en lawaai maken op zoek naar meer plezier; vrede is een kalme, tevreden glimlach. Geluk zit op de rand, terwijl vrede achterover leunt in comfort.
Geluk zoekt gezelschap; vrede is tevreden met eenzaamheid. Geluk is jong, dartelend en gedachteloos; vrede is ouder, rijper en meer bedachtzaam. Blijvend geluk kan leiden tot een gelukzalige gemoedstoestand die verwant zou zijn aan vrede.
Vrede is een gevoel van niets, alle verlangen besteed goed of slecht. Men kijkt naar buiten en naar anderen om geluk te zoeken, maar vrede kan alleen bereikt worden als men naar binnen kijkt. Je kunt geen vrede bereiken zonder je eigen ik en je drijfveren te begrijpen. Hoe kun je gelukkig zijn als je niet zeker weet wie of wat je bent?
Gelukkig zijn kan verslavend zijn; het stimuleert de hersenen om chemicaliën te produceren die bijdragen aan het algemene gevoel van welzijn, emotionele opwinding en roes.
We zoeken allemaal geluk om deze toestand steeds weer te bereiken. De opwinding van een achtbaan niettegenstaande, het is het evenwicht tussen de toppen en dalen dat de balans voor ons in het leven.
Als het uiteindelijke doel van het leven voor iedereen is geluk en vrede, hier is de 7-punts mantra om het te bereiken, die ik deelde met de Duchess Club dames.
- Celevate being yourself
- Carve time for those who matter
- Be grateful for small blessings
- Do not hold grudges
- Be on the move, towards higher levels of fearlessness and creativity
- Look at life for opportunities, not constraints
- Keep limieten steeds weg; blijf de lat steeds hoger leggen.
Top Comment
An D
571 days ago
Het artikel is weinig tegenstrijdig – vooral de laatste 7 pointers. Niet dat de definitie van vrede en geluk van belang is, maar ik voel/denk/voel dat alles wat afhankelijk is van iets externs van voorbijgaande aard is – aangezien niets permanent lijkt in deze wereld…anders dan wanneer iets intern gerealiseerd wordt, zodat de macht bij het ene en enige zelf blijft – om het permanent te maken of het te laten gaan. Voor een dergelijk besef hoeft men waarschijnlijk geen monnik te zijn, maar onthechting is de eerste stap, denk ik. Onthechting – het eten van het meest favoriete gerecht en ervan genieten – maar kunnen stoppen met eten en weglopen zonder berouw of een onvoldaan gevoel…… Lees Meer
Disclaimer
De hierboven geuite meningen zijn die van de auteur zelf.