Onishi was ook een volleerd dichter en presenteerde zijn troepen vaak stukken geschreven in de stijl van traditionele Japanse kalligrafie, aldus de Poetry Foundation. Echter, zijn meest opvallende gedicht was gereserveerd voor zijn zelfmoordbrief. Nadat Japan zich in augustus 1945 overgaf, pleegde Onishi seppuku – of rituele ontbinding – waarmee hij duizenden Japanse vliegeniers de dood in stuurde in een oorlog die ze uiteindelijk hadden verloren.

Refreshed,

I feel like the clear moon

Af after a storm

War Baby by Pamela Holmes

Een kant van het conflict die minder goed is gedocumenteerd, is die van de vrouwen in de Tweede Wereldoorlog. Maar in twee korte strofen vatte een hoogzwangere Pamela Holmes, die weduwe was geworden toen haar man en de vader van haar kind sneuvelde, de omvang van het verdriet samen.

Hij heeft je niet eens gezien, hij die je je sterfelijkheid gaf;En jij, zo klein, hoe kun je zijn moed raden, of zijn lieflijkheid?

Toch bid ik in mijn stille gedachten dat hij je passeerde op de duistere weg -zijn dood, jouw geboorte, zo veel hetzelfde -En je vasthield, ademde eens je naam.

A Gunner’s Day door anoniem

Een mengeling van schrijnend pessimisme en gitzwarte komedie maken A Gunner’s Day, een gedicht geschreven door een onbekende soldaat tijdens de oorlog.

Het werk gaat minder over heldenmoed of verdriet of angst en meer over de alledaagsheid van het conflict; hoe elke dag een spoel-en-herhaal klus is van dezelfde maaltijden en dezelfde zinloze taken, af en toe onderbroken door de dood van een naaste collega en vriend.

Uittreksel:

De eetzaal is warm in de koude van de nacht,Je gaat zitten om te eten, en praat tussen twee happen door.Je praat over de jagers, die van hen en die van ons ook,En over de jongens die er niet doorkwamen.

Over schepen die exploderend in de lucht neerstorten,De kogels die je hoofd op een haar na misten.Je schip vol gaten, denk dat Joe in bed ligt,Hij heeft een flakfragment in zijn hoofd vastzitten.

We Are Not Blessed door Nikolay Mayorov

Toen hij werd neergeschoten in het dorp Barantsevo aan het Oostfront tijdens de barre winter van 1942, was Nikolay Mayorov relatief onbekend als dichter, maar zijn beklijvende werken zijn symbool geworden voor een verloren generatie van jonge Sovjet mannen die stierven in de strijd tegen de nazi tirannie.

In de jaren sinds zijn dood op slechts 22-jarige leeftijd zijn er in Rusland straten naar Mayorov vernoemd, terwijl er een standbeeld van hem staat in de bibliotheek van Ivanovo, zo’n 150 mijl van Moskou.

We zijn niet gezegend om weg te rotten onder grafstenen – Om languit te liggen, – met half geopende graven,We horen het gebulder van kanonnen vanaf de plaats van de strijdHet grove gejammer van de regimentstrompetVan de snelwegen die de onze waren. We kennen alle veld handleidingen uit ons hoofd. Wat is de dood voor ons? We zijn hier hoger dan de dood. In onze graven staan we in rijen, gevorderd, wachtend op een teken om te gaan vechten en laat iedereen weten dat de doden het gepraat van de nakomelingen over hen en hun verleden horen.