Maar Alan Millstein van het Fashion Network Report, een nieuwsbrief voor de detailhandel, vindt dat verandering traag op gang is gekomen. ”Er is nog steeds een enorm vooroordeel onder winkeliers als het gaat om grote maten”, zegt hij. ”Die klanten betalen hogere prijzen voor hun kleding dan andere vrouwen, en er is zelden uitverkoop op die afdelingen omdat de winkels weten dat ze met desperado’s te maken hebben. Badpakken en intieme kleding zijn absolute nachtmerries, en schoenen zijn ook een probleem.”
Hoewel winkeliers misschien niet in de behoefte voorzien, zei Mr. Millstein dat catalogi, thuiswinkelnetwerken en naaipatronen helpen om de markt te bevoorraden. Maar,” voegde hij eraan toe, ”Conde Nast en Hearst zijn ook in gebreke gebleven. In die modebladen met hun beschrijvende patronen van ‘jong’, ‘dun’, ‘zwerver’, ‘chic’, en hun obsessie met artikelen over diëten en dieethulpmiddelen, heeft de grote vrouw geen schijn van kans.”
Dat is een mening die Emme deelt. ”De dieetindustrie is een business van 33 miljard dollar per jaar met een faalpercentage van 98 procent”, zegt ze. ”We zijn in een heel systeem terechtgekomen waarin we geaccepteerd willen worden en als aantrekkelijk gezien willen worden. Dat zijn basisbehoeften, en wie weet dat beter dan adverteerders? Ik promoot geen obesitas, en ik promoot geen anorexia. We zouden allemaal meer compassie moeten hebben voor onze verschillen. We hoeven niet hetzelfde te zijn om geaccepteerd te worden.”
Dit was een les die ze vroeg leerde. Emme, die oorspronkelijk Melissa Miller heette, werd opgevoed door haar moeder in Manhattan na de scheiding van haar ouders. (Haar moeder noemde haar ‘M’, wat later Emme werd.) Toen ze 5 was, trouwde haar moeder met een man genaamd Bill (Emme zal zijn volledige naam niet onthullen), en ze verhuisden naar Saoedi-Arabië, waar hij muziekles gaf op een middelbare school. Bill was, net als haar vader, die inmiddels overleden is, een forse man, 1 meter 80, met een gewicht van meer dan 300 kilo. In haar boek vertelt ze dat Bill haar op 12-jarige leeftijd opdroeg zich uit te kleden tot op haar ondergoed, terwijl hij met een zwarte stift cirkels tekende op haar buitenste dijen, heupen, buik en armen om aan te geven waar ze moest afvallen. Ze schrobde ze eraf, of dacht dat ze dat deed, trok haar badpak aan en ging zwemmen. Maar toen ze bij het zwembad kwam, begon een van de jongens te wijzen en te lachen om de sporen die achterbleven.
”Daarna stond ik mezelf niet meer toe om te voelen,” zei ze. Een paar jaar geleden ging ik in therapie en zei: ‘Ik ben boos, en ik moet weten waarom.’ ”
Ze had genoeg redenen om uit te kiezen. Naast haar stiefvader en de wegingen waar hij haar aan onderwierp, was er de dood van haar moeder aan kanker op 39-jarige leeftijd, toen Emme 15 was. Haar moeder had nog twee kinderen met Bill gekregen: Melanie, nu 24, een plus-size model bij het Wilhelmina agentschap, en Chip, 26, een handelaar op Wall Street en zelf part-time plus-size model. Emme zegt dat ze met beiden een hechte band heeft, hoewel ze niet meer met haar stiefvader praat. Ik moest een heel gezonde grens trekken’, zei ze. Ik moest verder en stoppen met proberen te herstellen wat er gebeurd was.