Ik heb het gevoel dat niemand in mijn leven om me geeft of aan me denkt, bijna net zo veel als ik aan hen denk. Er zijn zoveel mensen in mijn leven, bijna iedereen, waar ik omheen kijk en die ik wil vragen hoe het met ze gaat, gewoon om ergens een gesprek over te hebben. Ik wil dat ze mij vragen hoe het met mij gaat. Ik kan maar zo vaak proberen iemand te sms’en voordat ik het gevoel krijg dat ik ze lastig val. Maar als ik stop, sms’t niemand me meer. Ik probeer zo hard om niet te aanmatigend te zijn, en ik heb echt het gevoel dat ik niet behoeftig ben. Maar het doet zo’n pijn om te denken dat niemand met me wil praten. Ik denk dat uiteindelijk al mijn vriendschappen gewoon zullen sterven omdat niemand echt evenveel interesse in mij heeft als ik in alle anderen. Er was een keer dat iemand me echt vroeg of alles goed met me was, maar ik kon de moed of het vertrouwen niet opbrengen om te zeggen hoe ik me eigenlijk voel.

Ook, ik zweer dat ik niet cynisch ben of een negatief persoon. Ik doe mijn uiterste best om de mensen waar ik bij wil zijn te helpen en op te beuren. Ik onthoud alles wat mensen me vertellen, ik probeer zo behulpzaam mogelijk te zijn, ik probeer zo attent mogelijk te zijn, ik probeer grappig te zijn. Ik heb het gevoel dat ik echt alle dingen doe die mensen aanraden om vrienden te maken. Ik probeer altijd de beste persoon voor andere mensen te zijn, en ik zet mezelf nooit op de eerste plaats. Ik doe geen dingen om aandacht voor mezelf te krijgen, ik doe ze om te proberen een positieve reactie van de ander te krijgen, om hem gelukkig te maken. Ik doe hier de hele tijd al mijn moeite voor. Ik ben gewoon heel verdrietig en ik wil letterlijk elk moment van elke dag wegkwijnen.