Bloeiende selderijplanten
Bloem van selderij
Bloeiende selderij plant
Steriele selderijplant
Wilde selderijbloemen
Selderij is in het Middellandse-Zeegebied al duizenden jaren bekend. Homeros vermeldt ze in zijn epen (klaproos en peterselie); in de klassieke periode van Griekenland werd het als een heilige plant beschouwd. Minder bekend is echter dat selderijbladeren werden gedragen door de winnaars van de Nemeïsche Spelen, vergelijkbaar met het gebruik van laurierbladeren bij de Olympische en de Pythische Spelen. Er zij echter op gewezen dat de botanische identiteit van de plant in kwestie niet helemaal duidelijk is; in sommige literatuur wordt hij geïdentificeerd als wilde peterselie. Volgens mij maakten de Grieken bijna nooit een duidelijk onderscheid tussen selderij en peterselie.
De Nemeïsche Spelen werden vanaf 573 om de twee jaar gehouden in het stadje Nemea in Zuid-Griekenland (Peloponnesuspeninsula), waar volgens de legende de grote held Herakles, zoon van Zeus, de eerste van zijn werken had verricht en de Nemeïsche Leeuw had gedood.De Istrhmische Spelen daarentegen werden in verband gebracht met de zeegod Poseidon en vonden plaats in de buurt van de stad Korinthe. De Istrhmische Spelen werden opgericht in 581 en werden in dezelfde jaren gevierd als de Nemeïsche Spelen, die slechts enkele kilometers verderop plaatsvonden.De vier Panhelleense religieuze festivals speelden een belangrijke historische rol in het scheppen van een verenigende culturele band tussen de vele onafhankelijke, en vaak oorlogvoerende, Griekse stadstaten.
De Romeinen waardeerden selderij meer voor de keuken dan voor religie; selderijvruchten en -bladeren zijn dan ook veel voorkomende smaakmakers in het beroemde Apicius kookboek (zie Silphion). Aan de andere kant was er veel bijgeloof mee verbonden: De plant werd geacht onder bepaalde omstandigheden ongeluk te brengen, en werd over het algemeen geassocieerd met de Dood en de Onderwereld.
Heden ten dage is selderij een populair kruid en groente in Europa; de bladeren worden soms fijngehakt en gebruikt als garnering (vergelijkbaar met peterselie), maar vaker gekookt in soepen of sauzen om de smaak te verbeteren. Voor dit laatste doel is ook de wortel (vaak in combinatie met laurier- of boldobladeren, peterseliewortel en lavasbladeren) geschikt (zie peterselie bij het onderwerp kruidenbundels).Bovendien kan de gekookte wortel als groente worden gegeten. In Engeland en de Verenigde Staten is de selderijsoort met vlezige stengels populairder dan de knolselderij; de laatste (ook knolselderij genoemd) komt meer voor op het Europese continent.
Selderij speelt een belangrijke rol in de Creoolse keuken van New Orleans, waar selderijstengels vaak voorkomen in gerechten als gumbo (zie sassafras).
Selderijvruchten (vaak selderijzaad genoemd) hebben een vergelijkbaar, maar veel sterker aroma. Ze kunnen worden gemalen en vermengd met zout (selderijzout, hoewel het industrieel vaak wordt gemaakt van selderijwortelextract) om de dosering te vergemakkelijken. De vruchten zijn licht bitter (volgens sommigen vergelijkbaar metfenegriek), wat het gebruik ervan beperkt; maar zelfs dan zijn ze een geweldige toevoeging aan gekookte groenten. Ze worden zelden gebruikt, hoewel ze al in de tijd van het Romeinse Rijk gebruikelijk waren. Vanwege hun hittebestendigheid en unieke smaak zijn ze een dankbare specerij voor wie van culinaire experimenten houdt.
In Noord Oost India worden de gedroogde vruchten van een verwante plant (radhuni) gebruikt als een culinaire specerij, b.v. in het Bengaalse specerijenmengsel panch phoron (zie nigella). Selderijvruchten zijn een goed alternatief voor deze specerij, beter dan alles wat je buiten Bengalen zult vinden. Selderijvruchten worden soms vermeld in kerriepoeder (zie kerriebladeren voor details), waarschijnlijk als een substituut voor radhuni.