Dit artikel maakt deel uit van de serie Why Study the Book?

Een set blauwdrukken

Als u moeite heeft om de spanning op te brengen om Leviticus door te lezen, dan bent u niet de enige. Volgens een recent onderzoek van het Bijbelgenootschap is Leviticus het “minst favoriete” boek voor bijbellezers over de hele wereld. Maar dat zou niet zo moeten zijn. En in dit artikel hoop ik u te overtuigen van precies het tegenovergestelde. Leviticus zou een van uw favoriete boeken van de Bijbel moeten zijn! Laat ik beginnen met een persoonlijk verhaal.

Enkele jaren geleden zaten een paar vrienden en ik in de opbouwploeg voor een conferentie. Het evenement zou plaatsvinden in een retraitecentrum, verscholen in een van Amerika’s nationale bossen. De voorbereidingen hielden ons bezig, maar op een middag vonden we toch nog wat tijd om op verkenning te gaan. Onze verkenningstocht had goud in de mond toen we een oude set blauwdrukken ontdekten. Bij het bestuderen van de blauwdrukken zagen we een plek in de hoofdlodge waar achter een muur een geheime kamer was gebouwd. We waren gefascineerd door deze verborgen ruimte die zich recht onder onze neus bevond, maar die we zonder de blauwdrukken nooit ontdekt zouden hebben.

Leviticus

Michael LeFebvre

Deze toegankelijke 12-weekse studie door het boek Leviticus verkent hoe de rituelen van het Oude Testament wijzen op Christus’ verlossende verzoeningswerk aan het kruis.

Het boek Leviticus is als een set blauwdrukken. Leviticus bevat de oudtestamentische wetten over offers, reinheid, en verzoening. Deze wetten vormen het gedetailleerde patroon – de “blauwdrukken” – die Jezus in zijn hart had om aan het kruis te vervullen. Dus iedereen die van het kruis houdt en wil weten wat er in Jezus’ hart omging toen Hij Zichzelf gaf om te sterven, zou met plezier de boekrol van Leviticus moeten openslaan en de inhoud ervan bestuderen. In de blauwdrukken van verzoening die in de regels zijn bewaard, zijn rijke inzichten te vinden in het werk van verzoening dat door Jezus is volbracht.

De taal van het ritueel

Maar er is een probleem dat veel van deze inzichten moeilijk toegankelijk maakt. Het boek Leviticus is geschreven in de taal van het ritueel, en wij “spreken” die taal niet meer zo vaak. De traditionele huwelijksceremonie – met zijn gedicteerde voordrachten, bewegingen, ringen, enzovoort – is een van die zeldzame situaties waarin we nog steeds deelnemen aan diepgaande werkelijkheden door middel van rituelen. Maar afgezien van huwelijken hebben we in het moderne Westen weinig rituele ceremonies. Wij zijn niet gewend aan die “taal”, en een boek als Leviticus lijkt daardoor ondoorzichtig.

Natuurlijk is het goed dat christenen niet langer de Levitische riten uitvoeren in de eredienst. Die offers, wassingen, priesterlijke investituren, en de andere ceremoniële handelingen die in Leviticus worden beschreven, zijn achterhaald. Nu het echte gebouw is gebouwd, zou het verkeerd zijn om door te gaan met het in elkaar timmeren van planken volgens de blauwdrukken. Inderdaad, de praktijk van de Levitische riten moet worden stopgezet; maar het zou zonde zijn om helemaal te stoppen met leren van die oude riten. Stopzetting van de praktijk is niet hetzelfde als stopzetting van de waarde. De ingewikkelde liturgieën van verzoening die in Leviticus bewaard zijn gebleven, zijn zelfs nog waardevoller nu we die verwachtingen kunnen vergelijken met de werkelijkheid die we in Jezus vinden. Maar om toegang te krijgen tot deze inzichten is geduld en studie nodig. Het is nodig om de taal van het ritueel waarin Leviticus zijn lessen codeert weer te leren waarderen.

Zo introduceert Leviticus 1:1-7:38 een lange catalogus van vijf verschillende soorten offers: gehele brandoffers, graanoffers, vredeoffers, zondoffers, en schuldoffers. In het begin lijken de vele details zo geestdodend. Maar door geduldige studie onthullen deze details inzichten in het veelzijdige werk dat aan het kruis werd volbracht.

Vijf categorieën offers

De eerste drie categorieën offers – de gehele brandoffers, de graanoffers en de vredeoffers – worden in Leviticus geïdentificeerd als verschillende soorten “spijsoffers”. Hun einddoel was het verstrekken van een rituele maaltijd. Het gehele brandoffer werd op het altaar volledig verteerd en ging in rook op als “een welgevallig aroma voor de Heer”. Het graanoffer werd gedeeltelijk verbrand en grotendeels aan de bemiddelende priester gegeven om te eten. En het vredeoffer werd gedeeltelijk verbrand en gedeeltelijk teruggegeven aan de offeraar om te eten in Gods aanwezigheid. Elk van deze offers geeft een ander inzicht in het doel van vergeving van zonden. God schenkt vergeving om zijn volk te vernieuwen in gemeenschap met zichzelf aan de tafel die door zijn aangestelde priester wordt gedekt. Relatie is de telos van verzoening.

De laatste twee categorieën van offers zijn de zondoffers en de schuldoffers. Dit zijn geen spijsoffers, maar in plaats daarvan hebben ze te maken met de schade die door de zonde is veroorzaakt. Leviticus beschrijft het zondoffer als een ritueel reinigingsmiddel, waarvan het bloed wordt aangebracht op de verschillende delen van het heiligdom. Het reinigt de opgehoopte vuiligheid van de overtredingen van het volk die zich opstapelen in Gods huis terwijl Hij in hun midden woont. En het schuldoffer vergoedt de schuld die de menselijke zonde op de Heer heeft geladen.

In de blauwdrukken van verzoening die in de lijnen zijn bewaard, zijn er rijke inzichten in het werk van verzoening dat door Jezus is volbracht.

Het werk van verzoening is zo omvangrijk, dat er vijf verschillende soorten offers voor nodig waren, geofferd in de loop van een uitgebreid systeem van feesten en heilige dagen door een zorgvuldig gedefinieerd priesterschap, allemaal beschreven in het boek Leviticus, om de vele nuances ervan vast te leggen. In plaats van afgeschrikt te worden door de uitgebreide details die de bladzijden van Leviticus vullen, zouden we juist moeten genieten van al die details. Dit oude Levitische handboek bewaart de blauwdrukken die Jezus volgde om het laatste offer aan het kruis te voltooien. Als we willen weten wat Jezus op zijn hart had toen hij dat deed, dan moeten we ons wenden tot het boek Leviticus. En we zullen niet teleurgesteld worden.

Na zijn opstanding verzamelde Jezus zijn discipelen om aan hen uit te leggen wat hij zojuist had gedaan. Hij deed dat met een Bijbelstudie, beginnend met “de Wet van Mozes” (waaronder Leviticus zou vallen) en verder met “de Profeten en de Psalmen” (Lucas 24:44). Zoals Jezus onderwees, “brandden de harten van de discipelen van binnen” (Lucas 24:32). Inderdaad, de verzoeningsblauwdrukken in Leviticus zijn een belangrijk venster op het kruis van Jezus, en zij zouden een gekoesterd brandpunt moeten zijn voor de studie en verwondering van iedere Christen.

Michael LeFebvre is de auteur van Leviticus: A 12-Week Study.

Michael LeFebvre (PhD, University of Aberdeen) is predikant van Christ Church Reformed Presbyterian in Brownsburg, Indiana, en adjunct professor in het Oude Testament aan het Reformed Presbyterian Theological Seminary in Pittsburgh, Pennsylvania. Hij is fellow van het Center for Pastor Theologians. Michael en zijn vrouw, Heather, hebben vijf kinderen en wonen in Indianapolis, Indiana.

Populaire artikelen in deze serie

Bekijk alles