‘Crossing the Bar’ gaat over de dood. De verteller zegt twee keer dat hij niet wil dat mensen jammeren of verdrietig zijn over hun situatie. Het gedicht gebruikt de metafoor van een reis op zee om de reis van het leven naar de dood te beschrijven. Hoewel Tennyson beroemd is om zijn op mythologie gebaseerde gedichten valt dit gedicht niet onder die paraplu, met uitzondering van een mogelijke verwijzing naar een “loods”, waarvan ik heb getheoretiseerd dat het een toespeling kan zijn op een mythologisch wezen zoals de “veerman”.

Samenvatting

Het gedicht begint met de dichter die nota neemt van de ondergaande zon en Venus. Het voelt voor hem op deze momenten alsof hij wordt opgeroepen. Hij denkt ook aan de zee en wat er zal gebeuren als hij daarheen reist. Hij hoopt dat de zee niet treurig zal klinken, maar vol zal zijn en niet in staat om geluid te bevatten. De spreker probeert een soort rust te vinden in het tafereel.

Daarna spreekt de spreker uit dat de dag voorbij is en zijn vertrek nadert. Dit is natuurlijk een uitgebreide metafoor voor de dood zelf. Ondanks zijn naderende onheil, wil hij niet dat iemand om hem rouwt of zich zorgen over hem maakt. Zijn gedachten zijn gefixeerd op wat hij zal vinden als hij de zandbank is overgestoken. Het is idealiter, zijn “Pilot,” waarmee God wordt bedoeld.

Thema’s

In ‘Crossing the Bar’ verkent Tennyson verschillende belangrijke thema’s. Deze omvatten dood, tijd, en de zee. Het eerste thema is het belangrijkste en wordt in het hele gedicht prominent besproken en er wordt op gezinspeeld. Van de eerste tot de laatste regel bereidt de spreker zich voor op een reis naar het hiernamaals. Elk element van het landschap heeft iets te zeggen over die reis, net als zijn verlangen om het verdriet van eventuele rouwenden te verzachten. Tijd is een ander belangrijk element van het gedicht en wordt direct en indirect genoemd door beschrijvingen van de ondergaande zon.

Structuur

‘Crossing the Bar’ is een gedicht van vier strofen dat is verdeeld in reeksen van vier regels, kwatrijnen genoemd. Deze kwatrijnen volgen een consistent rijmschema van ABAB. De lengte van de regels varieert, maar de eerste en derde zijn meestal iets langer dan de tweede en vierde. Dit beïnvloedt niet alleen het ritme van het gedicht, maar geeft de tekst ook een groter visueel belang. Het zou ook kunnen duiden op de op en neer gaande beweging van de oceaan.

Poëtische technieken

Tennyson maakt in ‘Crossing the Bar’ gebruik van verschillende poëtische technieken. Deze omvatten alliteratie, enjambement, en metafoor. De laatste is de belangrijkste literaire techniek die in het gedicht wordt gebruikt. Een metafoor is een vergelijking tussen twee, in tegenstelling tot dingen die geen gebruik maken van “zoals” of “als” is ook aanwezig in de tekst. Wanneer een dichter deze techniek gebruikt, zegt hij dat een ding een ander ding is, ze lijken niet alleen op elkaar. Als de spreker de oceaan beschrijft, zijn aanstaande vertrek, en de reis die hij gaat ondernemen, verwijst hij in werkelijkheid naar de dood.

Alliteratie treedt op als woorden achter elkaar worden gebruikt, of in ieder geval dicht bij elkaar voorkomen, en met dezelfde letter beginnen. Bijvoorbeeld: “clear and call” in regel twee van strofe één en “face to face” in strofe vier.

Een andere belangrijke techniek die vaak in poëzie wordt gebruikt is het enjambement. Dit gebeurt wanneer een regel voor zijn natuurlijke eindpunt wordt afgebroken. Het enjambement dwingt de lezer snel door te gaan naar de volgende regel, en de volgende. Men moet vooruit om een zin of zinsdeel op een comfortabele manier op te lossen. Bijvoorbeeld, de overgang tussen regel drie en vier van de tweede strofe.

Vorm en Stemming

‘Crossing the Bar’ is geschreven in vrije verzen in vier strofen die elk vier regels bevatten. Het bevat een strikt ABAB rijmpatroon. Ondanks het sombere onderwerp is de stemming nooit saai of somber van toon, misschien is het rijmpatroon ingevoerd om dit te voorkomen. Het lijkt de dood bijna als een avontuur te beschouwen. Het gedicht is vermoedelijk niet autobiografisch (het is bijna onmogelijk een gedicht te schrijven terwijl je dood bent!) maar wordt verteld vanuit een eerste-persoonsperspectief.

Analyse van Crossing the Bar

Stanza One

Sunset and evening star,
And one clear call for me!
En moge er geen gekreun van de bar zijn,
Wanneer ik de zee op ga,

De allereerste regel van deze strofe van ‘Crossing the Bar’ plaatst het gedicht in een bepaalde tijd van de dag. De avondster die erin wordt beschreven is een andere naam voor Venus, Venus staat bekend als zowel de Avondster als de Morgenster, afhankelijk van of het winter of zomer is, wat betekent dat dit gedicht in de winter is gebaseerd.

Terwijl Venus de godin van de liefde vertegenwoordigt, is dit zeker geen liefdesgedicht en de toevoeging ervan is duidelijk alleen om aan te geven wat de “tijd” is. Ik weet niet zeker waar de verteller op doelt als hij het heeft over een “heldere roep” het gedicht is nogal gedateerd, maar het lijkt geen nautische term te zijn. Misschien is deze regel letterlijk bedoeld. Misschien is het bedoeld om te suggereren dat de stem van de verteller draagt, misschien vanwege het weer of de locatie. Of, als alternatief, hij voelt zich geroepen door de hemel.

De bar, die fysiek een zandbar is, vertegenwoordigt de grens tussen leven en sterven. Wanneer de verteller zegt dat er niet gejammerd mag worden aan de bar, zegt hij dat er geen verdriet of geklaag mag zijn over hun heengaan. Door dit gedicht heen verwijst de verteller naar het reizen op zee. Reizen op zee wordt gebruikt als metafoor voor de reis van het leven naar de dood.

Stanza Two

Maar zo’n bewegende vloed lijkt te slapen,
Te vol voor geluid en schuim,
Wanneer dat wat uit de grenzeloze diepte trok
Turns again home.

Deze strofe van ‘Crossing the Bar’ is schilderachtig klinkend. Het beschrijft de stroming als heel minimaal, niet erg krachtig, en doet dat prachtig. Betekent deze regel dat de reis van de verteller naar het hiernamaals vredig verloopt? Sterven in hun slaap misschien? Het idee van de volle vloed suggereert dat het metaforische schip dat wordt bevaren zich in diep water bevindt.

Het ontbreken van geluid en schuim geeft aan dat het schip zich in de diepzee bevindt. Dit zou kunnen doen denken dat het niet aan het begin van de reis is, maar dichter bij het einde. Merk op hoe de verteller dit niet zegt, maar subtiel hint, aanwijzingen achterlatend voor een lezer als Hans en Grietje die een spoor van broodkruimels achterlaten.

De derde regel van deze strofe is nog genuanceerder. Het is putten uit de “grenzeloze diepe,” de zee. Deze regels zijn niet helemaal duidelijk, maar waarschijnlijk verwijst de verteller nog steeds naar het getij, aangezien dit het thema van deze strofe lijkt te zijn. Dan vervolgt hij met te zeggen dat het tij zich weer naar huis keert. Dit suggereert dat het tij aan het keren is; betekent dit dat het minder rustig wordt? Het is twijfelachtig, maar het suggereert zeker niet dat de verteller niet zal oversteken, het tij zal hen immers niet “terug naar de kust” voeren.

Stanza Three

Twilight and evening bell,
And after that the dark!
And may there be no sadness of farewell,
When I embark;

Events are once again taken place at twilight. Dit helpt om een visueel beeld van de omgeving te scheppen. Het gebruik van de avondklok roept beelden op van de begrafenistol die vaak met de dood wordt geassocieerd. De volgende regel bevestigt dat idee, want na de bel wordt het donker. Is dit een teken dat de verteller eindelijk is heengegaan? Eén ding is duidelijk en dat is dat de verteller niet wil dat de mensen een groot probleem maken van zijn heengaan, want hij herhaalt het sentiment uit de eerste strofe van ‘Crossing the Bar’ door te zeggen dat hij geen verdriet wil.

Hun heengaan naar de overkant wordt aangeduid als ‘inschepen’. Dit past goed bij het nautische thema. Het klinkt bijna alsof de ervaring een avontuur is, wat in contrast staat met de beschrijvingen die de episode sereen en vredig hebben doen lijken.

Stanza Four

For tho’ from out our bourne of Time and Place
The flood may bear me far,
I hope to see my Pilot face to face
When I have crost the bar.

De thema’s tijd en plaats zijn prominent aanwezig in ‘Crossing the Bar’. Je kunt zien dat ze verschillende keren in het verhaal zijn gebruikt. Deze strofe lijkt bijna een samenvatting van de reis die de verteller heeft afgelegd vanaf zijn geboorte tot aan zijn uiteindelijke dood. Als ze het over de vloed hebben, denk ik dat dit een andere manier is om de “eindeloze zee” te beschrijven die hen naar hun bestemming heeft gevoerd, hun heengaan in de dood.

Als de verteller het over de loods heeft, verwijst hij in feite naar de persoon die hun reis heeft bestuurd. Dit kan de Magere Hein zijn of de veerman! (Dit zijn personages uit de mythologie die mensen helpen bij de overgang naar het hiernamaals) maar het zou ook een verwijzing naar god kunnen zijn. Misschien wil de verteller “zijn schepper ontmoeten”. Crossing the bar is een uitdrukking die in wezen betekent dat je van het leven overgaat in de dood. Het is ook de naam van het gedicht dat op deze regel eindigt, wat het een prominente plaats geeft.

Over Alfred, Lord Tennyson

Alfred Lord Tennyson is een van de beroemdste dichters die ooit heeft geleefd. Hij stierf in 1892 op de rijpe leeftijd van 83 jaar. Gedurende een groot deel van de regeerperiode van Koningin Victoria trad hij op als de Britse dichter des vaderlands. Veel van zijn befaamde werken waren gebaseerd op mythologie, zoals Ulysses. Zijn gedichten zijn vaak rijk aan beeldspraak, wat de invloed van de romantici op zijn poëzie laat zien. Hij staat ook bekend als de bedenker van verschillende uitdrukkingen die in de Britse volkstaal zijn ingeburgerd. Deze omvatten: “‘Tis better to have loved and lost / Than never to have loved at all”.