Ernest Augustus, ook genoemd (1799-1837) Prins Ernest Augustus, hertog van Cumberland, hertog van Teviotdale, graaf van Armagh, (geboren 5 juni 1771, Kew, Surrey, Eng.-gestorven 18 nov. 18 nov. 1851, Herrenhausen, Hannover ), koning van Hannover, van 1837 tot 1851, de vijfde zoon van George III van Engeland.

Ernest Augustus studeerde in Göttingen, trad in dienst van het Hannoveraanse leger en diende als aanvoerder van de cavalerie toen in 1793 de oorlog uitbrak tussen Groot-Brittannië en Frankrijk. Toen Hannover zich in 1795 uit de oorlog terugtrok, keerde hij naar Engeland terug en werd in 1799 luitenant-generaal in het Britse leger. In hetzelfde jaar werd hij tot hertog van Cumberland benoemd.

In 1810 werd Ernest Augustus door een aanvaller, waarschijnlijk zijn lijfknecht Sellis, zwaar gewond en dood aangetroffen; vervolgens werden twee mannen gevangen gezet omdat zij beweerden dat de hertog zijn lijfknecht had vermoord. Herstellende van zijn verwondingen, trok de hertog opnieuw naar de oorlogszetel; als Brits veldmaarschalk voerde hij het bevel over het Hannoverse leger tijdens de veldtochten van 1813 en 1814. Terug in Engeland in 1815 maakte het sterke Toryisme van de hertog hem echter impopulair. Hij nam het het Parlement kwalijk dat het weigerde zijn toelage te verhogen en trok zich voor enkele jaren terug in Berlijn. Bij de troonsbestijging van George IV keerde hij naar Engeland terug, maar na de troonsbestijging van Willem IV in 1830 speelde hij geen belangrijke rol meer in de politiek.

Toen Willem in juni 1837 overleed, werden de kronen van Groot-Brittannië en Hannover gescheiden; en Ernest Augustus, als de naaste mannelijke erfgenaam van wijlen de koning, werd koning van Hannover. Hij schrapte de grondwet die Willem in 1833 had gegeven, en de grondwet die hij in 1840 goedkeurde was kenmerkend voor zijn eigen onliberale ideeën. Zijn bewind was stormachtig, en bij zijn dood waren er ernstige moeilijkheden tussen koning en volk ontstaan. Hij werd opgevolgd door zijn zoon, George V.