Het lijkt allemaal eenvoudig in de eerste klassen. Beat is de constante puls van de muziek, en ritme is de wisselende duur van wat er gezongen of gespeeld wordt. Met behulp van beweging leren leerlingen het verschil tussen beat en ritme door op de beat te lopen en op het ritme te klappen. Omdat ze niet hetzelfde doen met hun voeten en handen, is het punt dat ze niet hetzelfde zijn gemakkelijk gemaakt. De kwestie wordt ingewikkelder wanneer de leerlingen ouder worden. Rond hun elfde ontwikkelen ze hun eigen muzikale voorkeuren, en raken ze meer gehecht aan de muziek van de populaire cultuur. Door deze verandering in de manier waarop zij met muziek omgaan en met hun leeftijdsgenoten, beginnen de leerlingen op een andere manier over de beat te praten. Ze gebruiken het woord om het algemene ritmische effect te beschrijven dat de muziek op hen heeft; een begrip dat nauwkeuriger omschreven kan worden als groove. Groove is het gecombineerde effect van beat en ritme op het lichaam; het is een woord dat beschrijft hoe ons lichaam reageert op muziek met beweging. Door groove als beat te bestempelen wordt de ritmische structuur van muziek verdoezeld, waardoor het bijna zeker is dat begrip van de samenstellende delen, dat wil zeggen ritme, beat en meter, over het hoofd wordt gezien.

Als muziekdocenten hebben we te maken met een misverstand dat is ontstaan door het veelgebruikte maar misleidende gebruik van het woord beat. Een deel van de oplossing is ervoor te zorgen dat ons onderwijs verder gaat dan woordenschat, en ook toepassing en ervaring omvat. De beat definiëren als de constante puls van de muziek is alleen het intellect betrekken bij het leren van het concept – het ontwikkelt niet het diepere begrip dat komt van het ervaren van de beat terwijl je je bewust bent van wat er wordt ervaren, en het manipuleren van de beat met creatieve en interpreterende acties, die relevantie en zelfs dieper begrip geeft. Zo zou het in een klaslokaal kunnen gaan. Eerst heeft de leraar de leerlingen geleerd wat beat, ritme en groove zijn, zodat ze elk kunnen definiëren. Dit is het intellectuele deel van het leren van een concept, en moet eerst komen. Dan kunnen de leerlingen de muziekleraar een herhaald ritmepatroon horen spelen – een patroon dat gemakkelijk door de leerlingen wordt herkend. Dan speelt de muziekleraar hetzelfde herhaalde ritmepatroon, maar in een ander tempo, en vraagt de leerlingen welke van de drie elementen, beat, ritme en groove, zijn veranderd? De activiteit wordt dan herhaald, maar met de leerlingen die het patroon spelen op lichaamspercussie of ritme-instrumenten. Als de beat of het ritme verandert, zal dat ook de groove beïnvloeden. Groove moet niet verward worden met stijl. Funk is een stijl, geen groove. De groove van funk is het effect van de karakteristieke ritmes en beat van de funkstijl. Dat effect zal altijd veranderen als ritme of beat worden veranderd, dus groove kan veranderen, zelfs als stijl dat niet doet.

Als een leerling zegt dat een liedje een beat heeft die hij mooi vindt, is dat hoogstwaarschijnlijk de groove waarnaar hij verwijst. Door het gesprek te heroriënteren op de groove kan worden ontdekt welke combinatie van ritme en beat de groove creëert die de leerling mooi vindt, en krijgen leerlingen creatieve mogelijkheden om te onderzoeken hoe ze aan het ritme en de beat kunnen sleutelen om de groove te veranderen. Leerlingen hebben de neiging zich diep in te graven in een klein aantal ritmes die herhaaldelijk voorkomen in de muziek waar ze naar luisteren, dus het creëren van nieuwe ritmes die resulteren in dezelfde of een vergelijkbare groove helpt hun waardering voor muziek te verbreden, en brengt hen van muziekconsumenten naar muziekmakers, een belangrijke stap in het muzikaal opvoeden. Leerlingen moeten leren begrijpen dat liedjesschrijvers en componisten beat, ritme en maat tot hun beschikking hebben om te manipuleren hoe ze maar willen, en dat het resultaat van die creatieve beslissingen een bepaalde groove en/of stijl is, en sterk gerelateerd is aan de expressieve intentie van de muziekschepper.