Wulkan Eyjafjallajökull na Islandii wybuchł po raz pierwszy od 190 lat 20 marca 2010 roku. 500-metrowa (2,000 stóp) szczelina otworzyła się w przełęczy Fimmvörduháls na zachód od pokrytego lodem szczytu Eyjafjallajökull. Fontanny lawy wyrzuciły płynną magmę, która szybko utworzyła kilka wzgórz z wypełnionych pęcherzykami powietrza skał lawowych (scoria) wzdłuż ujścia. Strumień lawy rozprzestrzenił się na północny wschód, wlewając się do wąwozu Hrunagil.

Ten naturalny kolorowy obraz satelitarny pokazuje fontanny lawy, strumienie lawy, pióropusz wulkaniczny i parę z odparowanego śniegu. Obraz został uzyskany 24 marca 2010 roku przez Advanced Land Imager (ALI) na pokładzie satelity NASA Earth Observing-1 (EO-1). Fontanny lawy są pomarańczowo-czerwone, ledwo widoczne przy 10-metrowej (33-stopowej) rozdzielczości satelity. Stożki skorupowe otaczające szczelinę są czarne, podobnie jak strumień lawy rozciągający się na północny wschód. Białe gazy wulkaniczne ulatniają się z otworu wentylacyjnego i wybuchającej lawy, podczas gdy pióropusz pary wznosi się tam, gdzie gorąca lawa spotyka się ze śniegiem. (Jasnozielony kolor wzdłuż krawędzi przepływu lawy jest artefaktem czujnika.)

Erupcja Eyjafjallajökull została zapowiedziana przez serię trzęsień ziemi rozpoczynających się na początku marca. Z czasem trzęsienia ziemi podniosły się ku powierzchni, a ziemia w pobliżu wulkanu podniosła się o co najmniej 40 milimetrów (2 cale) – oba te czynniki wskazują, że magma porusza się pod wulkanem. Erupcja trwała co najmniej do 26 marca i może trwać jeszcze przez kilka miesięcy.

Poprzednie erupcje w tym rejonie powodowały powodzie z powodu topnienia lodu lodowcowego (Jökulhlaup), ale obecna erupcja ma miejsce na obszarze pokrytym zimowym śniegiem, a nie trwałym lodem. Chociaż niektóre przeszłe erupcje Eyjafjallajökull były poprzedzone większymi, wybuchowymi erupcjami w pobliskim wulkanie Katla, obecnie nie ma oznak aktywności w Katla.

1. Linki

2. Eyjafjallajökull frá Þórólfsfelli (webcam).
3. The Volcanism Blog: Eyjafjallajökull.

Obraz NASA autorstwa Roberta Simmona, z wykorzystaniem danych ALI od zespołu EO-1. Podpis autorstwa Roberta Simmona.