Piąty rzymski prokurator Judei, Samarii i Idumy, od 26 do 36 roku ery powszechnej; następca Waleriusza Gratusa. Według Filona („De Legatione ad Caium”, wyd. Mangey, ii. 590) jego administrację cechowała korupcja, przemoc, rabunki, złe traktowanie ludu i ciągłe egzekucje bez jakiejkolwiek formy procesu. Już jego pierwszy akt prawie wywołał ogólne powstanie. Podczas gdy jego poprzednicy, szanując uczucia religijne Żydów, usunęli ze swoich sztandarów wszystkie podobizny i obrazy przy wjeździe do Jerozolimy, Piłat pozwolił swoim żołnierzom wnieść je do miasta nocą. Gdy tylko stało się to wiadome, tłumy Żydów pospieszyły do Cezarei, gdzie rezydował prokurator, i błagały go o usunięcie wizerunków. Po pięciu dniach dyskusji rozkazał on swoim żołnierzom otoczyć petentów i zabić ich, jeśli nie przestaną go niepokoić. Ustąpił dopiero wtedy, gdy zobaczył, że Żydzi woleliby raczej umrzeć niż znieść ten afront. W późniejszym czasie Piłat przywłaszczył sobie fundusze ze świętego skarbca, aby zapewnić budowę akweduktu zaopatrującego miasto Jerozolimę w wodę z basenów Salomona; i stłumił zamieszki sprowokowane tym splądrowaniem Świątyni, wysyłając między tłumy przebranych żołnierzy z ukrytymi sztyletami, którzy zmasakrowali wielką liczbę, nie tylko zamieszkujących, ale i przypadkowych widzów.

Koniec Piłata jest otoczony tajemnicą. Według Euzebiusza („Hist. Eccl.” ii. 7), został on wygnany do Wiednia (Vienne) w Galii, gdzie różne nieszczęścia sprawiły, że w końcu popełnił samobójstwo; natomiast kronika Malalasa twierdzi, z mniejszym prawdopodobieństwem, że został ścięty za czasów Nerona. Późniejsza legenda mówi, że jego samobójstwo było antycypacją wyroku Kaliguli; że ciało zostało wrzucone do Tybru, powodując katastrofalne burze i powodzie; że potem wywołało podobne skutki w Rodanie w Vienne; i że w końcu musiało zostać złożone w głębokim basenie wśród Alp.