Artykuł ten omawia specyficzną metapsychologię i zadania rozwojowe okresu latencji. Proponuje kleinowskie spojrzenie na tę fazę i porównuje je z innymi aktualnymi teoriami psychoanalitycznymi. Nacisk położony jest na znaczenie wzrostu i integracji ego i superego w okresie latencji, co skutkuje lepszym kontaktem zarówno z rzeczywistością zewnętrzną, jak i wewnętrzną. Kształtowanie charakteru, integracja społeczna i uczenie się są omawiane jako specyficzne zadania rozwojowe tego okresu. Oryginalne sformułowanie Freuda, że okres latencji jest konsekwencją rozwiązania kompleksu Edypa, jest oceniane w świetle współczesnych wydarzeń. Czerpię z pomysłów Klein i innych, takich jak Loewald, Burgner, Holder, Tyson, aby opisać go jako proces stopniowego i bardziej złożonego rozwoju przez cały okres latencji, powiązany z rozwojem superego. Ten proces stopniowego przepracowywania jest uważany za podstawową cechę tego okresu. Ten model stopniowego dojrzewania jest ilustrowany materiałem klinicznym. Kliniczne pojęcie pseudo-latencji jest używane do rozróżnienia pomiędzy osiągnięciem rozwojowym reprezentowanym przez ustanowienie organizacji latencji w przeciwieństwie do struktury obronnej (pseudo-latencji), która ukrywa patologię.