Powiększenie lupy zależy od miejsca, w którym jest ona umieszczona między okiem użytkownika a oglądanym przedmiotem, oraz od całkowitej odległości między nimi. Siła powiększenia jest równoważna powiększeniu kątowemu (nie należy jej mylić z mocą optyczną, która jest inną wielkością). Siła powiększenia to stosunek wielkości obrazów powstających na siatkówce użytkownika z soczewką i bez niej. W przypadku „bez”, zwykle zakłada się, że użytkownik zbliży obiekt do jednego oka tak blisko, jak to tylko możliwe, aby nie stał się on nieostry. Ten punkt, znany jako bliski punkt akomodacji, różni się w zależności od wieku. U małego dziecka może to być nawet 5 cm, a u osoby starszej nawet 1 lub 2 metry. Lupy są zazwyczaj charakteryzowane przy użyciu „standardowej” wartości 0,25 m.
Największą moc powiększającą uzyskuje się poprzez umieszczenie soczewki bardzo blisko jednego oka i przesuwanie oka i soczewki razem, aby uzyskać najlepszą ostrość. Obiekt będzie wtedy zazwyczaj również znajdował się blisko soczewki. Moc powiększająca uzyskana w tych warunkach wynosi MP0 = (0,25 m)Φ + 1, gdzie Φ jest mocą optyczną w dioptriach, a współczynnik 0,25 m reprezentuje zakładany punkt bliski (¼ m od oka). Ta wartość mocy powiększającej jest zwykle używana do charakteryzowania lup. Zazwyczaj jest ona oznaczana jako „m×”, gdzie m = MP0. Jest to czasami nazywane całkowitą mocą lupy (ponownie, nie mylić z mocą optyczną).
Jednakże lupy nie zawsze są używane w sposób opisany powyżej, ponieważ wygodniej jest umieścić lupę blisko obiektu (w odległości jednej ogniskowej). Oko może znajdować się wtedy w większej odległości, a dobry obraz można uzyskać bardzo łatwo; ostrość nie jest bardzo wrażliwa na dokładne położenie oka. Siła powiększenia w tym przypadku wynosi w przybliżeniu MP = (0.25 m)Φ.
.