Rene Francois Armand Prudhomme (1839-1907) był synem francuskiego sklepikarza. Chciał zostać inżynierem, ale choroba oczu przerwała jego naukę w instytucie politechnicznym. Studiował literaturę, a po krótkim i nieudanym okresie pracy w przemyśle, zajął się prawem, choć bez większego przekonania, i pracował w kancelarii adwokackiej. Sully Prudhomme był członkiem „Konferencji La Bruyère”, dystyngowanego stowarzyszenia studenckiego, a przychylne przyjęcie, z jakim koledzy przyjęli jego młodzieńcze utwory, zachęciło go do dalszego pisania poezji. Jego pierwszy tomik, Stances et Poèmes (1865), został dobrze zrecenzowany przez Sainte-Beuve’a i ugruntował jego reputację. Sully Prudhomme łączył parnasistowską dbałość o formalną doskonałość i elegancję z zainteresowaniami filozoficznymi i naukowymi, które ujawniły się na przykład w jego przekładzie pierwszej księgi De Rerum Natura Lukrecjusza (1878-79). Niektóre z jego innych dzieł poetyckich to: Croquis Italiens (1866-68) ; Solitudes (1869) ; Impressions de la guerre (1870) ; Les Destins (1872) ; La Révolte des fleurs (1872) ; La France (1874) ; Les Vaines Tendresses (1875) ; La Justice (1878) ; i Le Bonheur (1888) . Les Epaves (1908), opublikowany pośmiertnie, był zbiorem wierszy różnych. W latach 1900-01 ukazało się wydanie zbiorowe jego pism w pięciu tomach. Napisał również eseje i książkę o Pascalu, La Vraie Religion selon Pascal (1905) . Sully Prudhomme był członkiem Akademii Francuskiej od 1881 r. do śmierci w 1907 r.

.