Podczas dezorientujących wczesnych dni blokady, pojawiła się straszna świadomość. Pomimo braku możliwości obecności publiczności w studiu lub obecności panelistów w tym samym pomieszczeniu, BBC zamierzało wytrwać przy programie Mam dla ciebie wiadomość? Ian Hislop, Paul Merton i spółka mieli zignorować śmiertelną dwusekundową ciszę, podczas której doskonale nadające się do zaprezentowania quipy pogrążały się w ogromnej, pustej przepaści niestabilnego połączenia Zoom, i kontynuować swoją wesołą, aktualną komedię. Okazało się to bardzo niezręczne – graficzna ilustracja tego, jak nieodłącznym elementem sukcesu niektórych programów była publiczność.

A jednak, mimo że sytuacja była nieoptymalna, naprawdę HIGNFY nie miało innego wyboru, jak tylko kontynuować. Co innego było do zrobienia? Czy piątkowe harmonogramy miały być wypełnione jeszcze bardziej przestarzałymi powtórkami Have I Got A Bit More News For You? Na pewno nie. Poza tym, czyż nie próbowaliśmy sobie ułożyć w głowie jednego z najgłębszych kryzysów naszego życia? Jak mieliśmy poradzić sobie z tą sytuacją bez aktualnego humoru? Jak w przypadku wielu dylematów stawianych przez pandemię Covid-19, była to przegrana-porażka. Ale czy rozwiązanie było cały czas przed nami?

Ścieżka śmiechu stała się jednym z wielkich telewizyjnych tabu. Często zakłada się, że jest ona w regularnym użyciu, mimo że śmiech z puszki jest od dziesięcioleci skutecznie wykluczony (ludzie mylą ją z nieautentycznie brzmiącym, ale wciąż prawdziwym śmiechem „publiczności studyjnej” słyszanym w programach takich jak The Big Bang Theory). Uważa się go za, w najlepszym razie, tandetny, a w najgorszym – za jawne fałszerstwo. Ale pandemia zmusza nas do ponownego przeanalizowania wielu założeń, więc dlaczego nie wrzucić jeszcze jednego do mieszanki? W dniu 2 sierpnia, Richard Osman wziął na Twittera i zrobił dokładnie to. „Czy jesteś przeciwny”, zapytał swoich zwolenników, „do hałasu małych publiczności są wzmocnione w edycji, jeśli zostały uświadomione o tym?”

Przyznać trzeba, że Osman nie proponuje powrotu śmiechu z puszki, a raczej „Bubble Audience” – puntersów zdystansowanych społecznie w obrębie studia z grupami wylosowanymi z osób już przebywających razem w izolacji. Warto też zaznaczyć, że sam Osman jest jednym z najlepszych argumentów przeciwko manipulowanemu dźwiękowi publiczności – jego wczesno-wieczorny teleturniej House of Games jest doskonałym przykładem programu, który prosperuje bez studyjnej publiczności. Osman jest dawcą telewizyjnej miejskości w porze podwieczorku: używając bocznych spojrzeń do kamery i bezpośrednich zwrotów do widzów w domu, sprawia, że czują się oni zarówno uczestnikami, jak i obserwatorami. Podobnie jak wczesne programy Anta i Deca, House of Games wykorzystuje „śmiech załogi”, który może wydawać się bardziej przekonujący niż reakcja tłumu – załoga pracuje, a nie czeka na rozrywkę, więc ich rozbawienie wydaje się autentyczne.

Ale dlaczego jesteśmy tak podejrzliwi wobec sztuczności? Tak bardzo, jak zaczęto postrzegać go jako wyznacznik nieautentyczności, ścieżka śmiechu (lub Laff Box, jak to się przyjęło określać) była zaskakująco wyrafinowanym tworem, wymyślonym w celu zwiększenia doświadczenia oglądania. Urządzenie, wynalezione na początku lat 50. przez amerykańskiego inżyniera Charleya Douglassa, było wysoką na 3 stopy skrzynką zawierającą 32 szpule taśmy, z których każda mogła pomieścić 10 śmiechów. Ścieżki można było miksować osobno, aby uzyskać niuanse, lub odtwarzać wszystkie naraz, aby uzyskać efekt. Śmiech mógł mieć wyraźny charakter – ryk zaskoczenia, rozproszone prychnięcia, gdy członkowie publiczności reagowali na żart w różnych momentach. Nie jest przesadą porównywanie go do instrumentu muzycznego. Czy Laff Box nie mógłby być postrzegany jako wszechstronny twórca i wzmacniacz atmosfery?

W miarę jak telewizja stawała się medium, zmieniały się uczucia wobec Laff Box. W 1955 roku David Niven opisał ścieżkę śmiechu jako „pojedynczy największy afront dla inteligencji publicznej, jaki znam”. Ale czy David Niven kiedykolwiek musiał oglądać powtórkę odcinka z 2015 roku Czy skłamałbym ci po raz czwarty podczas globalnej pandemii? Nie zrobił tego. To, co Laff Box zrobił ostatecznie, nie różni się tak bardzo od hałasu tłumu używanego jako podłoże dźwiękowe podczas meczów piłki nożnej z blokadą. Zorientował widzów, którzy zmagali się z dziwną nową rzeczywistością.

W latach 50-tych pomysł konsumowania rozrywki w domu, a nie na żywo, z całą natychmiastowością i intymnością, która implikuje, musiał wydawać się nowy i obcy. Ale czyż nie jesteśmy dziś w podobnej sytuacji? To, co teraz konsumujemy, to rozrywka o znanym formacie, ale charakteryzująca się dystansem. Od telewizji, przez koncerty, po komedie, musimy myśleć lateralnie w poszukiwaniu obejść – od wspólnego oglądania za pomocą technologii wideokonferencyjnej, po oglądanie w mediach społecznościowych i imprezy dla słuchaczy. Dlaczego gustownie zmontowane ścieżki śmiechu nie miałyby być tego częścią? Wygląda na to, że siedzimy w tym na dłuższą metę. Może więc powinniśmy cieszyć się czymś, co choć trochę przypomina The Before Times. Jeśli nie możemy oszukiwać teraz, to kiedy będziemy mogli?

– Ten artykuł został zmieniony 14 października 2020 r., aby poprawić tytuł Have I Got A Bit More News For You, z Have I Got More News For You, jak podawała wcześniejsza wersja.

{#ticker}}

{{topLeft}}

{{bottomLeft}}

{{topRight}}

{{bottomRight}}

.

{{#goalExceededMarkerPercentage}}

{{/goalExceededMarkerPercentage}}

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragraphs}}{{highlightedText}}

{{#cta}}{{text}}{{/cta}}}

Przypomnij mi w maju

Będziemy w kontakcie, aby przypomnieć Ci o wpłacie. Wypatruj wiadomości w swojej skrzynce odbiorczej w maju 2021 roku. Jeśli masz jakiekolwiek pytania dotyczące wpłat, skontaktuj się z nami.

• Share on Facebook

.

• Share on Twitter
• Share via Email
• Share on LinkedIn
• Share on Pinterest
• Share on WhatsApp
• Share on Messenger