McIntyre najpierw wyjaśnił, że u wielu pacjentów z depresją jednobiegunową, u których występuje „odrobina manii”, istnieje większe prawdopodobieństwo ostatecznej konwersji diagnostycznej do zaburzenia dwubiegunowego.
„Chociaż drażliwość, rozproszenie uwagi i pobudzenie psychoruchowe należą do najczęstszych objawów DMX, są one wyłączone z kryteriów cech mieszanych DSM-5 ze względu na nakładanie się tych objawów z innymi zaburzeniami oraz między manią a depresją” – powiedział McIntyre.
Przy zastosowaniu kryteriów diagnostycznych opartych na badaniach naukowych zidentyfikowano 4 razy więcej przypadków.
Używając DSM-5 z kryteriami, wszyscy pacjenci zidentyfikowani jako DMX będą mieli DMX, jednak tylko 5,1% osób, które mają DMX, zostanie zidentyfikowanych, a około 95% jest narażonych na ryzyko otrzymania niewłaściwego leczenia. Po kryteriach psychiatry Franco Benazzi, MD, PhD, około 10% pacjentów , którzy są zidentyfikowani jak mający DMX nie będzie faktycznie mieć DMX, ale mniej niż 50% są zagrożone otrzymywaniem niewłaściwego leczenia.
Jest pytanie , które będzie bardziej szkodliwe, McIntire powiedział; błędne diagnozowanie kogoś kto jest „czysty unipolarny” jak DMX albo traktowanie niezidentyfikowanego DMX z antydepresantami?
Konsekwencje błędnej diagnozy/nieodpowiedniego leczenia obejmują: lata (często dekadę lub więcej) niepotrzebnego cierpienia; opór w leczeniu; zmniejszone prawdopodobieństwo odpowiedzi na ewentualne odpowiednie leczenie stabilizatorem nastroju; zespół aktywacji wywołany leczeniem; i samobójstwo.
Istnieje kilka narzędzi, które mogą być użyte do oceny DMX, powiedział McIntyre.
- Skala Oceny Depresji Dwubiegunowej: Ocena bieżących objawów dokonywana przez klinicystę.
- Mini International Neuropsychiatric Interview: Samoopis pacjenta oceniający aktualne objawy.
- Clinically Useful Depression Outcome Scale with DSM-5 Mixed: Samoopis pacjenta oceniający aktualne objawy (hipo)maniakalne.
- Hypomania Checklist: Samoopis pacjenta oceniający występowanie objawów (hipo)maniakalnych przez całe życie.
„Niewłaściwe przepisywanie leków przeciwdepresyjnych może przyczyniać się do wywoływania epizodów (hipo)maniakalnych, oporności na leczenie, samobójstw i ogólnie niskiej jakości życia wielu pacjentów cierpiących na depresję” – podsumował McIntyre. „Nie dowiesz się, czy osoba cierpiąca na depresję ma objawy (hipo)maniakalne lub dodatni wywiad rodzinny w kierunku choroby dwubiegunowej, jeśli nie zapytasz o to każdego pacjenta, za każdym razem.”
.