Śmierć królowej Wiktorii 22 stycznia 1901 r. kończy erę, w której większość jej brytyjskich poddanych nie znała innego monarchy. Jej 63-letnie panowanie doprowadziło do rozrostu imperium, nad którym nigdy nie zachodziło słońce. Wiktoria przywróciła godność monarchii angielskiej i zapewniła jej przetrwanie jako ceremonialnej instytucji politycznej.

Urodzona w 1819 roku, zasiadła na tronie po śmierci swego wuja, króla Wilhelma IV, w 1837 roku. Jako młoda kobieta wstępująca na tron, jej przyszły mąż opisał ją „jako osobę, której skrajny upór był w ciągłej wojnie z jej dobrą naturą”. Jej pierwszy premier, lord Melbourne, stał się jej bliskim przyjacielem i doradcą, a ona zdołała zablokować jego zastąpienie przez lidera torysów, sir Roberta Peela, w 1839 roku. Jednak dwa lata później, wybory przyniosły torysom większość w Izbie Gmin i Wiktoria była zmuszona zaakceptować Peela jako premiera. Nigdy więcej nie ingerowała tak bezpośrednio w politykę demokratycznej Wielkiej Brytanii.

W 1839 roku jej pierwszy kuzyn Albert, niemiecki książę, przybył z wizytą na angielski dwór w Windsorze, a Wiktoria oświadczyła mu się pięć dni po jego przybyciu. Książę Albert zgodził się i w lutym 1840 roku wzięli ślub. Wkrótce stał się dominującym czynnikiem w jej życiu i służył jako jej prywatny sekretarz. Do jego największych osiągnięć jako królewskiego konsortu należała organizacja Wielkiej Wystawy w 1851 roku, pierwszych targów światowych, w Crystal Palace w Londynie. Skierował również jej poparcie z dala od Whigów na konserwatywnych Torysów; później była gorącą zwolenniczką Benjamina Disraeli, przywódcy Partii Konserwatywnej.

Wiktoria i Albert zbudowali królewskie rezydencje w Osborne House na wyspie Wight i w zamku Balmoral w Szkocji i coraz bardziej oddalali się od Londynu. Mieli dziewięcioro dzieci, w tym Wiktorię, późniejszą cesarzową Niemiec, i księcia Walii, późniejszego króla Edwarda VII. W 1861 roku Albert zmarł, a Wiktoria była tak pogrążona w żałobie, że przez trzy lata nie pokazywała się publicznie. Nigdy do końca nie pogodziła się z tą stratą i do końca życia kazała swoim pokojówkom co noc układać ubrania Alberta na następny dzień, a rano wymieniać wodę w umywalce w jego pokoju.

Disraeli wyciągnął ją z odosobnienia, a ona była pod wrażeniem jego wysiłków na rzecz wzmocnienia i rozszerzenia Imperium Brytyjskiego. W 1876 r. mianował ją „cesarzową Indii”, tytuł, który sprawił jej przyjemność i uczynił z niej symbol imperialnej jedności. W ostatnich dziesięcioleciach jej życia popularność, która ucierpiała podczas jej długiej nieobecności w życiu publicznym, bardzo wzrosła. Nigdy nie skorzystała z postępu społecznego i technologicznego XIX wieku, ale zaakceptowała zmiany i ciężko pracowała, by wypełniać swoje ceremonialne obowiązki głowy państwa. Kiedy zmarła, miała 37 żyjących prawnuków, a ich małżeństwa z innymi monarchiami nadały jej przydomek „babci Europy”.”

READ MORE: 5 rzeczy, których możesz nie wiedzieć o królowej Wiktorii

.