Mention epickiej poezji i starożytnych bardów najprawdopodobniej wiosna do umysłu pierwszy: Homer, Virgil, i tajemniczy, nieznany autor Beowulf. Pomimo coraz rzadszej obecności na dzisiejszej scenie poetyckiej, poezja epicka nie musi być porzucona. Najprościej mówiąc, poemat epicki to długi, narracyjny poemat, często skompilowany jako jedno, długie jak książka dzieło. Tematyka obejmuje zazwyczaj mity, legendy i heroizm – zgodnie z techniką narracyjną znaną jako „podróż bohatera” – oraz przekazuje kulturowe znaczenie i wartości. Te pięć kolekcji przenosi poezję epicką z epoki przed naszą erą na półkę z książkami XXI wieku.
Beowulf: A New Translation by Maria Dahvana Headley
Czy kochasz zwroty akcji na klasykach, literackie ambicje i złożone, odważne bohaterki? Jeśli tak, to ta książka, która ukaże się 25 sierpnia, powinna znaleźć się na liście zamówień przedpremierowych. Headley, wielokrotnie nagradzana pisarka fantasy, tłumaczka i dramaturżka, w swoim zniuansowanym przekładzie zaciera granice między bohaterem a złoczyńcą. Odnajduje też radykalne morały i przesłania w tej wiekowej opowieści. Ogólnie rzecz biorąc, Headley obiecuje umieścić senny spin na tekst, który jest często rzeczą koszmarów studentów.
Autobiografia Red Anne Carson
Często dubbingowany „najbardziej ekscytujący poeta piszący w języku angielskim dzisiaj,” Carson podjęła wiele ambitnych projektów, w tym ten 1998 luźne retelling Geryon i Dziesiąta Praca Herkulesa. Wiąże się to z podróżą na koniec świata. Carson bada klasyczną odyseję jako opowieść o dojrzewaniu przez pryzmat bolesnej, upojnej, queerowej historii miłosnej. Podczas gdy oryginalny mit skupia się na Herkulesie, Carson decyduje się rzucić światło na Geryona, wcześniej przedstawianego jedynie jako potwór.
Brand New Ancients autorstwa Kate Tempest
„Bogowie są tu wszyscy / ponieważ Bogowie są w nas” – twierdzi Tempest w swojej epopei z 2013 roku, która zdobyła nagrodę Teda Hughesa za innowacyjność w poezji. Tempest stawia w centrum pozornie zwykłych ludzi, w tym siebie i swoich czytelników, jako bohaterów i złoczyńców, często przeplatając te dwa archetypy. Poprzez swoją twórczość przekonuje, że codzienne doświadczenia współczesnego życia mogą być równie ekscytujące, wstrząsające i skomplikowane, jak nawet najbardziej ugruntowane relikty. Tempest, znana poetka spoken word, korzysta zarówno z pisanej, jak i oratoryjnej tradycji poezji epickiej. Stworzyła Brand New Ancients, które nazywa „mieszanką ulicznego rapu, poezji i opowiadania historii”, do wykonania z muzyką na żywo.
Our Lady of the Ruins by Traci K. Brimhall
„Gdzie jest święta, / śmiertelnie rozdarta i nosząca / kaptur z gwiazd, / niosąca swoje własne odkupienie?” pyta Brimhall w swoim drugim zbiorze, zwycięzcy Barnard Women Poets Prize z 2011 roku. Książka śledzi podróż grupy kobiet, które poszukują nowego Boga i możliwości przetrwania w postapokaliptycznym krajobrazie. Wiersze te rewidują typowe epickie ograniczenia i kamienie milowe narracji poprzez autentyczną, wrażliwą, kobiecą perspektywę. Wpływy chrześcijańskie, pogańskie i new age, między innymi, ujawniają się na tych stronach w unikalny, zmieniający się sposób.
Trylogia Iovis autorstwa Anne Waldman
Ta wydana w 2011 roku poezja, licząca 720 stron, zajęła Waldman 25 lat na jej napisanie. Podczas gdy wiele eposów dąży do przekazania historii, Waldman zmienia cel – jej zacięty tomik ma zmienić historię i popchnąć jej odbiorców naprzód. Centralną postacią trylogii Iovis jest Patriarcha, brutalna i wojownicza postać, która ma być symbolem krytyki podżegającego do wojny, zdominowanego przez mężczyzn społeczeństwa. Waldman obala heroiczną naturę eposu, zamiast tego badając antybohatera i to, jak jego działania wpływają na otaczającą go ludzkość.