Sir,

Chang i wsp. opisują młodego pacjenta, u którego zespół dziadka do orzechów rozpoznano na podstawie rezonansu magnetycznego i angiografii rezonansu magnetycznego. Pacjenci z zespołem dziadka do orzechów są zwykle młodzi i szczupli, a rozpoznanie można postawić na podstawie badania ultrasonograficznego. Istnieją ustalone kryteria rozpoznania uwięzienia lewej żyły nerkowej przez dwuwymiarową ultrasonografię i sonografię Dopplera .

Zjawisko dziadka do orzechów, uwięzienie lewej żyły nerkowej zwykle w rozwidleniu między aortą a tętnicą krezkową górną, było po raz pierwszy opisane przez de Scheppera w 1972 roku . Należy rozróżnić bezobjawowe poszerzenie lewej żyły nerkowej („zjawisko dziadka do orzechów”) od „zespołu dziadka do orzechów” przebiegającego z hematurią brutto lub mikroskopową, białkomoczem ortostatycznym, żylakami i nadciśnieniem tętniczym. Uważa się, że zespół dziadka do orzechów jest niedostatecznie rozpoznaną przyczyną hematurii. W grupie 52 dzieci z mikroskopowym krwiomoczem jedna trzecia spełniała ultrasonograficzne kryteria zjawiska dziadka do orzechów. Jednakże, gdy lewa żyła główna jest rutynowo badana ultrasonograficznie i/lub dupleksowo, zjawisko dziadka do orzechów jest dość często widoczne i zespół dziadka do orzechów może stać się jednostką nadrozpoznawalną, co grozi nierozpoznaniem prawdziwych przyczyn hematurii. Obserwowaliśmy 12-letnią dziewczynkę z mikrohematurią. Miała ona masywnie poszerzoną lewą żyłę nerkową. Biopsja nerki wykazała jednak nefropatię IgA. Zjawisko dziadka do orzechów w połączeniu z nefropatią IgA było opisywane w innych przypadkach. Therefore, it seems to be wise not to forget the differential diagnosis if a dilated left renal vein is seen in a patient with haematuria or (orthostatic) proteinuria.

Conflict of interest statement. None declared.