Aby zrozumieć strukturę i funkcję szpitali wojny secesyjnej, konieczna jest znajomość organizacji wydziału medycznego armii sprzed wojny secesyjnej i jej późniejszego rozwoju w Armii Unii i Konfederacji.

Przed secesją Karoliny Południowej od Stanów Zjednoczonych w grudniu 1860 roku, mała Armia Regularna liczyła 1117 oficerów i 11 907 poborowych. Jej Departament Medyczny składał się z chirurga generalnego w randze pułkownika, trzydziestu chirurgów w randze majora i osiemdziesięciu czterech asystentów chirurgów w randze pierwszego porucznika przez pierwsze pięć lat, a następnie, do czasu awansu na chirurga, w randze kapitana. Oficerowie ci stanowili część Sztabu Generalnego armii i nie byli na stałe związani z żadnym pułkiem czy dowództwem. Podlegali służbie zawsze i wszędzie tam, gdzie ich usługi były wymagane. System ten dobrze służył armii rozproszonej na dużym terytorium w dowództwach o sile mniejszej niż pułkowa (w pułku było około 1000 ludzi). 365>

Wezwanie prezydenta Lincolna do stłumienia rebelii w 1861 roku, spowodowało powstanie dużej liczby oddziałów stanowych (milicji). W każdym pułku znajdował się chirurg i asystent chirurga wyznaczeni przez stan zaciągający oddziały. Oficerowie ci figurowali na listach apelowych, byli na stałe związani ze swoim pułkiem i nie byli odłączani, chyba że zaistniała pilna sytuacja. Do 1865 roku mianowano 547 chirurgów i asystentów chirurgów ochotników. Chirurdzy pułkowi liczyli 2,109, a pomocnicy chirurgów pułkowych 3,882. Armia Unii zatrudniała również 85 p.o. chirurgów i 5 532 p.o. asystentów chirurgów, którzy służyli jako „kontraktowi chirurdzy” w szpitalach ogólnych. Z wyjątkiem wielkich bitew, takich jak Antietam i Gettysburg, nie służyli oni na polu bitwy.

Kongres radykalnie zmienił strukturę Departamentu Medycznego Armii Unii 16 kwietnia 1862 roku, podnosząc rangę generalnego chirurga z pułkownika do generała brygady, zapewniając mu kontrolę poprzez Departament Medyczny nad opieką nad pacjentami i dobrobytem w Armii Unii. Ustawa ta pozbyła się również z armii wysokiej rangi podstarzałych oficerów medycznych, których stopień zależał od stażu pracy, a nie od umiejętności. Nakazała, aby chirurg generalny, asystent chirurga generalnego, inspektor medyczny i inspektorzy medyczni byli natychmiast mianowani przez prezydenta, za radą i zgodą Senatu, poprzez wybór z korpusu medycznego armii lub spośród chirurgów w służbie ochotniczej, bez względu na rangę, ale wyłącznie pod kątem kwalifikacji. Dziewięć dni później Lincoln mianował Williama A. Hammonda, M.D., chirurgiem generalnym.

Południe miało szczęście mieć jednego kompetentnego chirurga generalnego, Samuela Prestona Moore’a, od 30 lipca 1861 roku, aż do zakończenia wojny. Przed wojną Moore był członkiem Departamentu Medycznego Armii Stanów Zjednoczonych, nie jest więc zaskoczeniem, że w ten sam sposób zorganizował Departament Medyczny Armii Konfederacji.

Liczbę oficerów medycznych w Armii Konfederacji oszacowano na 834 chirurgów i 1668 asystentów chirurgów; w Konfederackiej Marynarce Wojennej było również siedemdziesięciu trzech oficerów medycznych. W przeciwieństwie do Departamentu Medycznego Unii, który początkowo grzęznął w starzejących się, zdezorganizowanych lekarzach, korpus medyczny Konfederacji nie miał tradycji utrudniających jego oficerom.

Sprawdźmy teraz, jak opiekowano się żołnierzami rannymi na polu bitwy. Początkowo szli oni pieszo lub byli przenoszeni do stacji polowej, gdzie byli triaged (sortowani) według ciężkości obrażeń. Żołnierzom, których rany były tak poważne, że nie można było im pomóc, podawano środki odurzające; ci, którzy wymagali natychmiastowej pomocy, byli leczeni w stacji polowej; ci, którzy mieli obrażenia nie wymagające nagłego leczenia, byli przewożeni do szpitala polowego poza zasięgiem walk. Ci, którzy wymagali szpitala ogólnego, byli odpowiednio przenoszeni. Na początku wojny istniały również szpitale pułkowe, ale były one małe i znajdowały się w pułkowych obozach szkoleniowych, gdzie chirurg i asystent chirurga pułku opiekowali się rannymi lub chorymi mężczyznami. Przeznaczone do przyjmowania tylko ludzi z jednego pułku, personel szpitalny odrzucał osoby postronne. Kiedy te małe szpitale zapełniły się, nie było w nich miejsca nawet dla mężczyzn z tego samego pułku. Do 1862 roku armia Unii zlikwidowała szpitale pułkowe, zastępując je rozległym systemem dobrze obsadzonych szpitali dywizji, korpusów i szpitali ogólnych.

Stacje polowe były zakładane na skraju pola bitwy przez chirurgów przed jej rozpoczęciem. Dr Clyde Kernek opisuje, jak funkcjonowała jedna z takich stacji pod Gettysburgiem. Jedna z grup żołnierzy walczyła zaledwie 100 jardów od stacji. „Czerwona flaga szpitalna została przywiązana do dolnej gałęzi drzewa w pobliżu, aby oznaczyć lokalizację punktu opatrunkowego i pomóc w prowadzeniu rannych”. Krwawiące rany wypełniano kłaczkami (zeskrobanym materiałem z pościeli lub ubrania). Złamania szynowano, a tych, którzy mogli chodzić, instruowano, by szli do karetki. Zakładano opatrunki uciskowe, aby zatrzymać krwawienie do czasu „szybkiej” operacji w szpitalu polowym. Rany brzucha z wystającymi jelitami lub rany klatki piersiowej otrzymywały środki przeciwbólowe i były wysyłane do szpitala polowego. Palec trzymany na ręce żołnierza tylko za skórę amputowano na posterunku, a palec wyrzucano w zarośla. Stewardzi podawali rannym tabletki opium i wodę, uciskali krwawiące rany i pomagali chirurgom w ich bandażowaniu.

Dodatkowe obowiązki chirurgów na stacji polowej obejmowały przenoszenie stacji i rannych do ambulansów i poza teren, gdy wróg się zbliżał. Na jednej stacji w Gettysburgu w ciągu jednego popołudnia opatrzono ponad 60 ludzi. Po bitwie chirurdzy pozostali w obozie, aby opatrzyć pozostałych rannych, a następnie wyruszyli do szpitala polowego, aby tam pracować całą noc nad rannymi. Działania w innej stacji polowej zostały opisane przez Johna G. Perry’ego, ochotnika, kontraktowego asystenta chirurga w Armii Unii przed kampanią w dziczy (maj-czerwiec 1864). Nie uczęszczał on jeszcze do szkoły medycznej, ani nie miał przed wojną żadnych doświadczeń z praktykującym lekarzem. Tuż przed rozpoczęciem walk ulokował się za regimentem, otworzył swój sprzęt medyczny i wysłał noszowych w pole. Wkrótce potem, pracując na ziemi, opatrzył szybko krwawiącą ranę głowy. Jeszcze tego samego dnia otrzymał rozkaz przeniesienia wszystkich rannych na tyły, ponieważ oddziały musiały się wycofać. Po udarze cieplnym, chirurg Perry został przeniesiony ze swojego pułku w polu do szpitala polowego trzy mile na tyłach, operując przez cały dzień z doświadczonym chirurgiem.

Szpital polowy służył jako drugi poziom opieki nad rannymi. Dowiedzieliśmy się powyżej, że chirurdzy służący non stop na stacjach polowych Gettysburga meldowali się niezwłocznie w domu przerobionym na szpital polowy, gdzie pracowali całą noc nad znajdującymi się tam rannymi. Operowali przy świetle świec. Długie noże do amputacji i piły do kości między operacjami wkładano do zakrwawionej wody. Jeśli chodzi o ranę postrzałową łokcia, łamiącą ramię w stawie łokciowym, „amputacja była konieczna natychmiast. Człowiek ten mógł poruszać palcami i prawie zaciśniętą pięścią. Gdyby sytuacja nie była tak rozpaczliwa i nagląca, można by rozważyć wycięcie kości w stawie i uratowanie chwiejnej, ale poza tym nienaruszonej kończyny z funkcjonującą ręką. To były ograniczone, awaryjne warunki. Tej nocy ten ranny młody żołnierz zostanie poddany amputacji”. Okna w domu były otwarte, aby rozproszyć zapach chloroformu. Chirurg wyrzucił amputowaną rękę przez okno. Do rana amputowane kończyny były ułożone w stosy na podwórzu domu. Oczekujący na operację ranni mogli być świadkami ran swoich towarzyszy, ponieważ na podwórzu domu nie było prywatności; mogli być również świadkami operacji, przeprowadzanych na zewnątrz na belach siana. W szpitalu polowym, po operacji lub opatrzeniu ran, następowała kolejna segregacja. Śmiertelnie rannym udzielano pocieszenia. Drobne rany były opatrywane, ciężko ranni czekali na podwórzu, aż zostaną zabrani do domu na operację. W tym szpitalu noże były tak używane, że trzeba było je ostrzyć! Kiedy 6 stołów operacyjnych wewnątrz nie wystarczało, dwa kolejne ustawiano na zewnątrz na belach siana. Światło dzienne było lepsze niż świece, a chloroform się kończył. Eter, inny środek znieczulający dostępny w tamtych czasach, był wysoce łatwopalny i dlatego nie mógł być używany w pomieszczeniach, gdzie świece zapewniały oświetlenie chirurgom. Poranne wezwania do chorych wymagały od chirurgów opuszczenia sali operacyjnej i zajęcia się chorymi w obozie. Po wykonaniu większości operacji, do obowiązków chirurgów w szpitalach polowych należała zmiana opatrunków, leczenie gorączki i przygotowanie mniej ciężko rannych żołnierzy do podróży do zajezdni kolejowej na pociąg do szpitali ogólnych w dużych wschodnich miastach. Niektórzy jeńcy konfederaccy zostali zwolnieni warunkowo, aby pracować jako pielęgniarki i sanitariusze w jednym ze szpitali polowych po bitwie pod Gettysburgiem.

W miarę jak stan mężczyzn poprawiał się lub byli przenoszeni do innych szpitali, szpitale polowe zamykano. Wielu chorych i rannych pod Gettysburgiem zostało przewiezionych do szpitala Camp Letterman General Hospital. Pacjenci zobaczyli tu setki namiotów szpitalnych, kuchnię, małe schrony szpitalne dla rannych oficerów, dom dla zmarłych, cmentarz, namiot do balsamowania zwłok, namioty Komisji Sanitarnej i dostęp do torów kolejowych dla pociągów szpitalnych przewożących rekonwalescentów z Letterman do dużych szpitali ogólnych w Waszyngtonie, Filadelfii i Baltimore. Ich świat w namiotach obracał się wokół codziennego porannego obchodu chirurga, któremu towarzyszył steward zapisujący zlecenia lekarskie i żołnierz pełniący funkcję pielęgniarza, ale bez żadnego przeszkolenia. Chirurg „zauważył, że bilet wiszący u stóp każdego drewnianego, składanego łóżeczka był prawie pusty, z wyjątkiem nazwiska i stopnia pacjenta. Żaden z biletów nie był wypełniony co do kompanii, regimentu, choroby lub urazu, ani daty przyjęcia.” Poważny brak lekarzy sprawił, że pielęgniarki nie były nadzorowane. Maggots były obecne i bandaże foul. Obowiązki pielęgniarek były zmiana opatrunków, karmienie mężczyzn niezdolnych do samodzielnego karmienia, pomoc im w chodzeniu do toalety, w tym przy użyciu bedpans i pisuarów, i kąpieli, gdy to możliwe. Wszyscy byli ciężko ranni; „gdyby nie byli, już dawno by ich ewakuowano”. Komisja Sanitarna była w stanie zapewnić doświadczonych cywilnych ochotników do pomocy w opiece nad chorymi. Hospitalizowani pacjenci byli również pod opieką studentów medycyny, którzy byli nazywani kadetami.

Dalszy wgląd w życie pacjentów w szpitalach ogólnych zapewnia Houck w tych w Lynchburgu w Wirginii. „Przed wojną secesyjną ranni w bitwie byli leczeni na polu bitwy lub w szpitalach namiotowych; więc wykorzystanie kolei, ambulansów i innowacji tych przekształconych budynków” poprawiło opiekę nad pacjentami. Przed wojną secesyjną w Lynchburgu nie było szpitali. Żołnierz powinien mieć kartę u wezgłowia swojego łóżka z numerem łóżka, swoim nazwiskiem, diagnozą, datą przyjęcia. Nie wspomniano jednak o karcie, która odzwierciedlałaby jego stan dzień po dniu lub reakcję na leczenie. Równie dobrze mógł obserwować odpowiedzialnego chirurga, który codziennie sprawdzał każdy oddział i każdą część szpitala. „Wszystkie większe miasta szpitalne, takie jak Lynchburg, musiały mieć centralny dom zmarłych, gdzie zwłoki były wysyłane i przygotowywane do pochówku”. „Jeśli rodzina mogła sobie pozwolić na transport zwłok, wysyłano je do domu; w przeciwnym razie żołnierze, którzy nie byli miejscowymi tubylcami, byli chowani na cmentarzu Konfederatów”. Pacjenci prawdopodobnie wiedzieliby o domu zarazy, placówce izolującej osoby chore na odrę, tyfus i ospę w Lynchburgu. Jeden z chirurgów, John J. Terrell, napisał, że płaczące rany po ospie były tak cuchnące, że zwymiotował wchodząc do tego miejsca. Odkrył, że rozsypanie suchego piasku usuwa odór, poprawiając komfort pacjentów, którzy przeżyli, oraz tych, którzy byli w drodze do martwego domu. Pod koniec wojny CSA wyznaczyła szpitale dla szczególnych problemów, takich jak chirurgia, ospa i intensywna opieka pielęgniarska zapewniana przez korpusy kobiece. „Kobiety zadebiutowały jako przyszli pracownicy szpitali, zapoczątkowując zawód pielęgniarki jako akceptowalną rolę dla kobiet.”

Dyskusja o szpitalach polowych i ogólnych byłaby niepełna bez wspomnienia o zakażeniach szpitalnych. Z pewnością mężczyźni zapadali na choroby szpitalne, ale ostateczne źródło takich informacji, The Medical and Surgical History of the War of the Civil War, stwierdza, że nie było możliwe zestawienie ich w tabelach, głównie dlatego, że było tak wiele przemieszczeń pacjentów, którzy byli przyjmowani, wypisywani lub przenoszeni do innych szpitali. Zgorzel szpitalna i erysipelas (prawdopodobnie spowodowane przez „mięsożerne” lub inne odmiany paciorkowca) zdarzały się i były szybko izolowane, a zainfekowany materiał usuwany chirurgicznie. Ospa wietrzna była również szybko izolowana.

Zgorzel szpitalna była jedną z tych, których najbardziej się obawiano, ponieważ mogła szybko rozprzestrzenić się na rany innych pacjentów, co miało straszne konsekwencje: ciało mogło po prostu zniknąć w ciągu godzin lub dni, pozostawiając ścięgna, nerwy i naczynia krwionośne wiszące w przestrzeni bez żadnego oparcia. Ból był silny, śmierć częsta, a amputacja nad obumierającymi tkankami była często jedyną opcją leczenia. Zgorzel pojawiała się częściej w ranach cielesnych niż po złamaniach, chociaż kikut poamputacyjny był często dotknięty chorobą. Naturalną historię gangreny szpitalnej odzwierciedla doświadczenie chirurga J. H. Brintona z U.S.V. Został on wysłany do Annapolis, gdzie przeniesiono dużą liczbę więźniów z Richmond. Jego misją było zbadanie pochodzenia zgorzeli szpitalnej, jej leczenia i przebiegu klinicznego. Większość z pierwszej grupy 153 więźniów w styczniu 1863 roku było rannych i wszyscy przebywali w więzieniach i szpitalach więziennych w Richmond. Czterech miało gangrenę szpitalną przy przyjęciu, a 31 zachorowało na nią wkrótce potem. „29 stycznia przyjęto 421 dodatkowych pacjentów z tego samego miejsca i w tych samych okolicznościach; spośród nich gangrena występowała u 14… przy ich przyjęciu. Do 5 lutego liczba chorych wynosiła 60. Wszystkie przypadki, w których proces niszczenia postępował, lub w których … nie był jeszcze w pełni rozwinięty, zostały zebrane w specjalnych oddziałach odizolowanych od wszystkich innych budynków, a specjalna pościel, koce, naczynia, gąbki, opatrunki chirurgiczne i narzędzia zostały dla nich przygotowane. W ten sposób choroba pozostała prawie całkowicie ograniczona do zwolnionych więźniów.”

Wcześniej w czasie wojny obie armie przekształciły struktury cywilne (domy prywatne, kościoły, fabryki, między innymi) w tymczasowe lub stałe szpitale. Zwiększano liczbę łóżek poprzez umieszczanie obok takich obiektów namiotów łącznikowych. Gdy stało się jasne, że wojna nie zakończy się w ciągu kilku miesięcy, że noszenie chorych i rannych żołnierzy po krętych schodach stanowi problem, a usługi pomocnicze (sale operacyjne, apteka, punkty żywieniowe, latryny) nie są budowane efektywnie, obie strony wzniosły duże szpitale ogólne. Były one zazwyczaj projektowane jako „szpitale pawilonowe”, z łóżkami dla pacjentów w centrum i usługami pomocniczymi na obrzeżach. Mimo że były one dwupiętrowe, zajmowano tylko dolną kondygnację. Górna kondygnacja nie miała podłogi, zawierała jedynie duże okna, które można było szeroko otworzyć, pozwalając „złemu powietrzu” (ówczesne przekonanie medyczne głosiło, że szkodliwe opary wydobywające się z ziemi lub z bagien powodują choroby) uciec z dala od pacjentów. Armia Unii posiadała 16 oddziałów medycznych, z których dwa największe pod względem liczby łóżek znajdowały się w Waszyngtonie (D.C.) i Pensylwanii. W samej Filadelfii znajdowało się ponad 14 000 łóżek. Dwa największe szpitale ogólne, Satterlee i Mower, miały odpowiednio 4 000 i 3 000 łóżek. Największym szpitalem był jednak Chimborazo, prowadzony przez Konfederatów w Richmond, posiadający 7000 łóżek.

Oprócz szpitali ogólnych w obu armiach istniały szpitale specjalistyczne. Dr Alfred Jay Bollet zwrócił uwagę na federalny szpital Desmarres w Waszyngtonie, zbudowany w 1863 roku w celu leczenia urazów oczu oraz na podobną placówkę Armii Konfederackiej w Athens, Georgia w 1864 roku. Opisał również specjalistyczne szpitale, w których leczono nie gojące się złamania i wykonywano sztuczne nogi dla amputowanych, założone przez obie armie. Te ostatnie nazywane były „szpitalami kikutów”. W szpitalach specjalistycznych leczono również urazy szczęki i twarzy.

Amerykański chirurg generalny zezwolił na utworzenie szpitala Turner’s Lane w północnej Filadelfii w maju 1863 roku. Instytucja ta zajmowała się żołnierzami z urazami rdzenia kręgowego, mózgu i nerwów, a także z epilepsją. Szpitalem zarządzało trzech lekarzy: Silas Weir Mitchell, George Read Morehouse i William Williams Keen, Jr. Wszyscy byli działającymi asystentami chirurgów, U.S. Army, inaczej zwanymi chirurgami kontraktowymi. Dziesięć miesięcy po założeniu Turner’s Lane, p.o. Surgeon General Barnes opublikował ich pracę Reflex Paralysis, the Result of Gunshot Wounds, i rozpowszechnił ją wśród wszystkich oficerów medycznych Unii na początku 1864 roku. Książka Mitchella, Gunshot Wounds, 1864, była nadal w użyciu przez Francuzów w I wojnie światowej. Ci niezwykli ludzie prowadzili również badania nad urazami nerwów, narkotykami i oddychaniem u żółwi, jak również opisali fantomową kończynę (błędne postrzeganie amputowanych kończyn, że ich brakująca kończyna jest nadal obecna).

Inne szpitale specjalistyczne obejmowały Gangrenę, Memphis; Choroby oczu i uszu, St. Louis (1863); Erysipelas, Nashville; Stopy i palce utracone na skutek odmrożeń, Wilmington, DE „Okaleczeni” Żołnierze, Nowy Jork (1862); ; Szpital numer jedenaście, „Kobiecy Szpital Weneryczny”, Nashville, TN; Szpital numer piętnaście, „Żołnierski Szpital Syfilityczny”, Nashville, TN. ; Hospital for Serious Venereal Disease, 1864, Kingston, Georgia.

Żadna praca o szpitalach wojny secesyjnej nie byłaby kompletna bez uznania spuścizny chirurga Samuela Hollingswortha Stouta. Stout, dyrektor medyczny ds. szpitali Konfederackiej Armii Tennessee, opracował Mobilny Szpital Wojskowy, ponieważ musiał przenieść swoich pacjentów w głąb południa przed nacierającymi wojskami Unii.

• James I. Robertson Jr, The Medical and Surgical History of the Civil War (Wilmington, NC: Broadfoot, 1990), 12:899-901 (dalej cytowany jako MSHCW).
• Tamże, 12: 899-901.
• Tamże, 12:899-901
• S. P. Moore „Regulations of the Confederate States of America Medical Department”, w Regulations for the Army of the Confederate States. (Richmond: Randolph, 1862), reprint, San Francisco: Norman Publishing, 1992), 236-58.
• M.A. Flannery, Civil War Pharmacy: A History of Drugs, Drug Supply and Provision, and Therapeutics for the Union and Confederacy (Binghamton, NY: Haworth Press, 2004), 21.
• Clyde B Kernek, M.D., Field Surgeon at Gettysburg (Indianapolis: Guild Press of Indiana, 1998,), 45-9.
• Tamże, 50, 54; Harold Elk Straubing, In Hospital and Camp (Harrisburg, PA: Stackpole Books, 1993), 14-17.
• Kernek, Field Surgeon, 56-9, 66-7, 69, 71, 81.
• Tamże, 92-3, 99.
• Peter W. Houck, A Prototype of a Confederate Hospital Center in Lynchburg, Virginia. (Lynchburg, VA: Warwick House, 1986), 33. 182, 35, 37, 56, 21-23.
• MSHCW, 12: 830.
• MSHCW, 6:964.
• Alfred Jay Bollet, Civil War Medicine: Challenges and Triumphs (Tucson, AZ: Galen Press, 2002), 70, 227-228.
• MSHCW, 12:729; S. Weir Mitchell, George R. Morehouse i William W. Keen, Gunshot Wounds and Other Injuries of Nerves (Philadelphia: J.B. Lippincott, 1864).
• John Fahey, komunikacja osobista 12 października 2007 r., National Museum of Civil War Medicine Annual Conference, Frederick, MD; Thomas P. Lowry, The Story the Soldiers Wouldn’t Tell (Mechanicsburg, PA: Stackpole Books, 1994), naprzeciwko s. 82; Tamże, 107.

.