Międzynarodowy Standard Rachunkowości 27 (MSR 27) definiuje udział niekontrolujący jako „kapitał własny w jednostce zależnej, którego nie można przypisać, bezpośrednio lub pośrednio, jednostce dominującej”. Podobny termin „udziały mniejszości” był wcześniej stosowany w standardach.

Udziały niekontrolujące (NCI) to własność spółki, która nie daje udziałowcowi kontroli nad spółką. Kontrola oznacza, że inwestor może kierować polityką finansową i operacyjną swoich jednostek zależnych w celu osiągania korzyści z ich działalności. Zazwyczaj kontrolę można uzyskać, jeżeli dana strona przejmie ponad 50% praw głosu. Oznacza to, że każda pozycja, która posiada mniej niż 50% praw głosu, jest uważana za udział niekontrolujący. W przypadku większości spółek notowanych w obrocie publicznym liczba występujących akcji jest tak duża, że zwykły akcjonariusz nie może znacząco wpływać na decyzje podejmowane na wyższym szczeblu, dlatego też uznaje się, że jest to udział niekontrolujący. Zazwyczaj dopiero gdy strona kontroluje około pięciu do dziesięciu procent udziałów z prawem głosu, może zostać wybrana na miejsce w zarządzie.

Ujęcie księgowe udziałów niekontrolujących można zrozumieć za pomocą przykładu. Załóżmy, że spółka Alfa nabywa 75% pozostających w obrocie akcji spółki Beta. Ponieważ Alfa posiada więcej niż 50% udziałów w spółce Beta, Alfa będzie konsolidować sprawozdania finansowe spółki Beta ze swoimi własnymi. 25% kapitału własnego Bety, którego Alpha nie posiada, jest zapisane w bilansie Alpha jako udziały niekontrolujące. Skonsolidowany zysk netto będzie alokowany do jednostki dominującej i udziałów niekontrolujących proporcjonalnie do ich udziałów procentowych tj. 75% do Alpha i 25% do udziałów niekontrolujących.

Udziały niekontrolujące są rejestrowane w sekcji kapitału własnego bilansu jednostki dominującej; oddzielnie od własnego kapitału własnego. Udziały niekontrolujące prezentowane są w antresoli pomiędzy kapitałem własnym a zobowiązaniami.

.