Physical Description
De Amerikaanse bizon (Bison bison), of buffel, wordt beschouwd als het grootste landdier dat tegenwoordig in Noord-Amerika leeft. Een mannetjesbuffel kan wel 2 meter hoog worden, gemeten van zijn hoef tot schouder. Deze ‘stieren’ kunnen tussen de 1.000 en 2.000 pond wegen. Aan de andere kant kan een typische vrouwelijke bizon (een ‘koe’) 2 meter hoog worden, en tussen de 800 en 1.000 pond wegen. De vacht van een Amerikaanse buffel is bruin, lang en ruig, met onder zijn kin een baard en manen. Zijn lange staart heeft aan het eind een kenmerkende klomp haar. De kop van het dier is zeer groot, met twee korte zwarte horens, en buffels hebben een grote bult op hun schouders.
Dieet
Ondanks zijn angstaanjagende uiterlijk is de Amerikaanse bizon een obligate herbivoor. Buffels zijn vruchtbare grazers en eten een grote verscheidenheid aan grassen, kruiden en zegges. Soms eten ze ook bessen en korstmossen. Ze braken hun voedsel uit en kauwden het als een kauwbot voordat ze het uiteindelijk opaten, zoals andere herkauwende zoogdieren doen. In de winter ruimen de bizons de sneeuw op om de vegetatie te bereiken met behulp van hun grote koppen en taaie hoeven.
Habitat en verspreidingsgebied
De Amerikaanse buffel leeft in de vlakten, riviervalleien en prairies in een groot deel van Noord-Amerika. Ze migreren samen in groepen die kuddes worden genoemd. Ooit leefden ze in groten getale op de Grote Vlakten van Noord-Amerika, en waren ze zeer belangrijk voor de indiaanse samenlevingen, die elk deel van hun karkassen gebruikten voor voedsel, kleding, gereedschap, opslagvaten, en materiaal voor schuilplaatsen. Helaas werden ongeveer 50 miljoen buffels gedood voor de sport, bont en voedsel in de eeuwen na de Europese kolonisatie in hun inheems gebied, waardoor de Indianen een van hun belangrijkste bronnen van voedsel en de meeste andere levensbehoeften werd ontzegd. Om deze reden werd het aantal bizons snel verminderd tot slechts enkele honderden. Thans zijn zij weer enigszins opgeveerd, en er zijn nog ongeveer 200.000 bizons in leven, verspreid over ranches en wildreservaten. Veel Bizons worden op grote schaal gefokt voor hun commercieel levensvatbare vleesproducerende vooruitzichten. Hybride kruisingen tussen Amerikaanse Bizons en runderen worden aangeduid als beefalo, terwijl hybriden van runderen en Europese Bizons, of wisenten, “zubron” worden genoemd.
Gedrag
Een Amerikaanse bizon rust tijdens de warme uren van de dag, kauwend op zijn kauwbot of wentelend in modder en vuil. Hij is vaak zeer actief in de vroege ochtenduren en in de late namiddag, wanneer de temperaturen kouder zijn maar er nog licht is. Buffelkuddes zijn niet uniform, en de populaties in verschillende gebieden kunnen uit sterk verschillende groepen bestaan. Zo’n contrasterende groep kan bijvoorbeeld bestaan uit een gemengde groep van 20 wijfjes en jonge mannetjes in één gebied, terwijl een groep van alleen maar mannetjes (tot 20) ook samen in de buurt kan leven. In het algemeen blijven volwassen mannetjes en wijfjes echter gescheiden, behalve tijdens het voortplantingsseizoen. Elke groep van mannelijke Bizons zal worden geleid door een alpha mannetje, terwijl een dominant vrouwtje zal leiden een single-gendered groep van koeien.
Reproductie
Als een vrouwelijke buffel tussen de twee en drie jaar oud is, zal zij bereid zijn om te paren. Mannetjes daarentegen zijn soms pas klaar om te paren als ze zes jaar oud zijn. Het paarseizoen van de bizon begint in juli en eindigt in september. Tijdens het paarseizoen volgen de mannelijke Bizons groepen vrouwtjes en kiezen een paringspartner, waarna de mannetjes hun geselecteerde vrouwtjes “verzorgen”. Een mannetje verzorgt een wijfje door tussen het wijfje en de rest van de kudde te blijven. Deze fase kan van enkele minuten tot meerdere dagen duren. Als het wijfje niet met het mannetje wil paren, laat ze hem in de steek. Mannetjes intimideren en verwonden soms andere mannetjes die in de buurt proberen te komen van een vrouwtje dat op dat moment wordt verzorgd. Gevechten tussen mannelijke bizons kunnen gepaard gaan met het vastgrijpen van de hoorns, kopstoten en duwen. Ongeveer negen maanden na een geslaagde voortplanting brengt een vrouwtjesbizon gewoonlijk één kalf ter wereld, en zij blijft in een geïsoleerd gebied om te bevallen. Een pasgeboren kalf is roodbruin van kleur, en het kan na de geboorte snel staan, en een moeder en haar baby blijven daarna nog enkele dagen volledig afgezonderd. Binnen twee maanden ontwikkelt een kalf zijn hoorns en schouderbultjes, en tegen de zevende maand is een kalf over het algemeen gespeend.
Bedreigingen
De belangrijkste bedreiging voor buffels zijn onmiskenbaar onverantwoordelijke mensen. Door een verscheidenheid van indirecte en directe manieren, laten menselijke activiteiten in de leefgebieden van bizons vaak niet toe dat zij als wilde dieren leven, en hun vitale, natuurlijke rol vervullen binnen hun grasland omgeving. Hoewel de kans klein is dat bizons zullen uitsterven als gevolg van wijdverspreide veehouderij en maatregelen om dieren in stand te houden, worden zij beschouwd als “ecologisch uitgestorven”, in die zin dat er vandaag de dag vrijwel geen Amerikaanse bizons meer leven in de open weidegebieden, ongehinderd door menselijke activiteiten. De meeste van hun bekende stopplaatsen zijn al verboden terrein door het verzet van veehouders. Helaas lijkt het erop dat de dagen dat grote kuddes wilde bizons over de Noord-Amerikaanse Grote Vlakten zwierven, voorbij zijn.