• Twitter
• Facebook Messenger
• Pinterest
• Email
• print

Op zijn twintigste, was Satnam Singh Bhamara er zeker van dat zijn speeldagen voorbij waren. Terwijl hij de bank opwarmde met zijn hoofd zwaar opgehangen en zijn gigantische zweterige handpalmen tegen elkaar gedrukt terwijl zijn teamgenoten van de Texas Legends voor hem over het veld dribbelden en ijsbeerden, voelde de 7′ 2″ center zijn wilskracht wegglijden en angst groeien.

Het was niet helemaal ongegrond. Na te zijn opgesteld in NBA kant – de eerste Indiase geboren speler te worden geplukt in de premier basketbal league – Dallas Mavericks in 2015, Satnam had wond up besteden de komende twee jaar op haar off-shoot, G-League. Hij speelde slechts 7,1 minuten per wedstrijd in 27 optredens, met een gemiddelde van 1,6 punten.

“Dimaag kharab ho raha tha mera (Ik ging uit mijn hoofd). De hele tijd stelde ik mezelf maar één vraag: waarom word ik niet gekozen om te spelen? Ik dacht dat mijn carrière voorbij was.”

Het contract met de Mavericks liep eind vorig jaar af en Satnam keerde terug naar zijn dorp Ballo Ke, een boerengehucht in het noorden van India, met de steek van de afwijzing nog rauw. Nu hij voor het eerst sinds hij als 19 jarige een ster werd uitkomt voor zijn thuisstaat Punjab op de nationale kampioenschappen in Chennai, maakt Satnam koortsachtige plannen voor een terugkeer naar de NBA.

Hij weet dat het niet snel zal gebeuren en is bereid op zijn beurt te wachten. Met zijn 22 jaar is leeftijd zijn vertrouwde bondgenoot.

“De NBA heeft mijn leven veranderd, maar als ik meer kansen had gekregen was ik nu een heel andere speler geweest. Waarschijnlijk zelfs de beste in Azië. Mij werd verteld dat ik te jong en nieuw was, maar als een speler niet op het veld komt, wordt hij niet beter. Dat is mijn enige spijt. Maar ik ben blij dat ik er in ieder geval in geslaagd ben om er te komen.”

Satnam is, zoals de lange documentaire die zijn reis van het Indiase platteland naar een NBA Draft pick beschrijft hem terecht noemt, ‘One in Billion’. Er zijn tegenwoordig heel wat spelers – Amritpal Singh, Vishesh Bhriguvanshi, Amjyot Singh – die onder contract staan bij professionele bonden in het buitenland, maar Satnam schrikt er niet voor terug om de eer op te strijken dat hij de eerste was die de deur voor India opende.

“Iemand moest dat doen,” zegt hij. “Het is ook belangrijk dat ik alles wat ik geleerd heb meeneem, me verbeter als speler en de aandacht van de NBA trek. Ik denk dat de zekerste manier voor mij om dat te doen is door goed te presteren bij India wedstrijden.” In de laatste WK-kwalificatiewedstrijd tegen Syrië in november, had Satnam met 21 punten de hoogste score voor de nationale ploeg. Zijn volgende kans om te schitteren zou de thuiswedstrijd tegen Jordanië in februari kunnen zijn.

Het geluk kwam Satnam al vroeg toe. Op 14-jarige leeftijd, tijdens zijn training in Ludhiana, werd hij geselecteerd voor een beurs van drie maanden aan de IMG academy in Florida. Zijn opname in de NBA draft vijf jaar later zorgde voor ophef op sportpagina’s in India en zijn kleine dorp, dat nog steeds worstelt om de sport te begrijpen.

“Overnight, mensen begonnen te praten over mij. Het voelde allemaal zo goed. Er was druk, ja, omdat ik de eerste Indiër was die dat niveau bereikte, maar ik kon dat aan. Ik kende heel weinig Engels. Kuch samajh mein nahi aata tha ki kya baat ho raha hai ya mujhe kya bolna chahiye (ik begreep niet wat er werd gezegd of wat mijn antwoord moest zijn).”

Toen had Satnam nog grotere gevechten te leveren.

Knokkend voor minuten, zwoegde hij in de G-League of wat vroeger de D-League was, een ontwikkelingscompetitie met 26 teams die een proeftuin is voor de NBA, gedurende twee jaar. Vorig jaar pakte hij wat vuilnisminuten op weg naar de summer league kampioenschappen voor Mavericks tegen Phoenix. De tijd die hij op de bank doorbracht, duwde hem in een donkere, zelfspottende zone.

Hij ging boksen en begon uren samen te fietsen in de sportschool om de neerslachtigheid te verdringen. “Het haalde de woede uit me en bracht mijn geest onder controle. Boksen maakte ook mijn reflexen scherper, mijn rebound sterker en hielp me meer dan 40 pond aan gewicht te verliezen.”

In november vorig jaar werd Satnam gecontracteerd door United Basketball Alliance (UBA), de eerste professionele basketbalcompetitie voor mannen in India met hoofdkantoor in Pune, voor zijn vijfde seizoen.

“Er was iets in me dat me bleef vertellen om terug te keren naar India en te spelen. UBA zal een goede gelegenheid voor me zijn om aan mijn spel te werken.”

Hij is zich echter bewust van zijn tekortkomingen: hij is niet de snelste beweger op het veld en ook geen bovengemiddelde schutter. “Ik moet veel meer snelheid oppakken en me concentreren op mijn beweging, verdediging en rebounding. Als ik eenmaal op al deze fronten aan mijn spel bouw, denk ik dat een tweede NBA-kans op mijn pad kan komen. Het zal tijd kosten, maar het zou kunnen gebeuren.”

De lessen en blauwe plekken daargelaten, Satnam keerde terug van zijn overzeese stint met een hoop schoenen. Met maat 22 is hij veel groter dan de gemiddelde schoenenmerken in India en hij heeft gezelschap van zijn vader die ook zo groot is.

Vroeger sneed Satnam schoenen in het midden door en gebruikte ducttape om ze bij elkaar te houden, maar nu heeft hij een heel rek met neon schoenen die hij zelf in de VS heeft gekocht om uit te kiezen. Hij heeft ook een grote collectie voor zijn vader.

“In het buitenland is het geen enkel probleem om zulke maten te vinden. Mijn vader, die bijna nooit in zijn leven schoenen heeft gedragen, past nu de kleur van zijn schoenen bij zijn tulband. Aaj kal toh who ghar pe bhi joote pehenke maze se ghoomte hai (Tegenwoordig zwerft hij zelfs thuis rond met schoenen aan).”