• Interviews

• Alles
• Muziek
• Cinema
• TV
• Comic Books

Apr 16, 2019By Austin TrunickWeb Exclusive

Volgende maand is het 35 jaar geleden dat Breakin’ werd uitgebracht, de iconische dansfilm uit de jaren ’80 die breakdancing van de straten van de stad naar bioscopen in het hele land bracht en een tophit werd voor Cannon, de legendarische b-filmstudio die de film produceerde. (Het vervolg, Breakin’ 2: Electric Boogaloo, viert dit jaar ook zijn 35e verjaardag: de twee films werden slechts zeven maanden na elkaar uitgebracht.)

De jongste ster van de film was Michael Chambers, een tienerdanser uit Los Angeles die het best bekend is onder zijn artiestennaam: Boogaloo Shrimp. Hoewel hij pas 16 was toen Breakin’ werd opgenomen, had Chambers al op professioneel niveau gedanst en verscheen hij in muziekvideo’s voor Lionel Richie’s “All Night Long” en Chaka Khan’s “I Feel for You.” Hoewel indrukwekkend, was misschien wel zijn grootste bijdrage aan de popcultuur tot op dit moment achter de schermen gebeurd: werken met Michael Jackson voorafgaand aan zijn beroemde Motown 25-optreden, waarbij hij hem b-boy moves leerde en hem hielp de moonwalk onder de knie te krijgen.

Het verhaal wordt in meer detail verteld in The Boogaloo Shrimp Documentary, een nieuwe film over Chambers ‘leven en carrière die werd geregisseerd door Taylor Golonka. In de vroege jaren ’80, Chambers was te zien het uitvoeren van de beweging op een televisie-documentaire over Los Angeles ‘levendige hip-hop cultuur. Jackson zag het programma en nam contact op met Chambers en een andere danser. De twee werden naar het Jackson-complex geroepen, waar ze de familie ontmoetten en met Michael begonnen te werken aan de bewegingen. Hoewel Chambers nooit de eer kreeg voor deze vroege bijdrage aan Jacksons kenmerkende stijl, betaalde de popster hem uiteindelijk terug door hem te vragen als choreograaf te werken voor de The Simpsons’ “Do the Bartman” videoclip. (Chambers werd gecrediteerd voor zijn Simpsons werk.)

De Breakin’ films maakten van de jonge Boogaloo Shrimp een ’80s dance icoon. Beide films maakten gebruik van Chambers’ unieke dansstijl, “vloeibare animatie” genoemd, nadat het was geïnspireerd door de stop-motion animatiemethode van de grote special effects maestro Ray Harryhausen. Onder de vele dansnummers in de Breakin’ films zijn er twee die er uitspringen. Het eerste is Breakin’s beroemde “Broom Dance”, waarin Chambers’ personage, Turbo, een bezem lijkt te laten zweven en naast hem te laten dansen. (Een zichtbaar touwtje, in recente Blu-ray-releases duidelijker dan ooit tevoren, doet niets af aan de magie van de scène). En dan is er nog de “Ceiling Dance” uit Breakin’ 2: Electric Boogaloo, waarin een verliefde Turbo langs de muren en over het plafond paradeert, alsof hij de zwaartekracht tart; deze scène werd voorgesteld door Chambers zelf, geïnspireerd door een vertoning van John Carpenter’s The Thing op de Franse televisie.

Naarmate zijn carrière vorderde, verhuisde Chambers zelf naar het gebied van de speciale effecten van de filmindustrie, zijn robotachtige bewegingen maakten hem perfect om de Robot Bill te spelen in Bill & Ted’s Bogus Journey en een terugkerende rol als de Urkelbot op de TGIF nietje Family Matters.

The Boogaloo Shrimp Documentary kan nu worden gestreamd op Amazon Prime. Met een uitgebreid interview met Chambers en on-camera eerbetonen van zijn collega’s en bewonderaars, het is een geweldige, diepgaande blik op de carrière van een van de onbezongen helden van de popcultuur. Chambers was zo vriendelijk om een paar van onze vragen te beantwoorden over zijn leven, werk, en betrokkenheid bij de Breakin’ films.

Austin Trunick : Als iemand wiens carrière zoveel facetten van de popcultuur heeft geraakt – van Breakin’ en jouw invloed op streetdance, tot de moonwalk, Steve Urkel en The Simpsons – is deze documentaire iets dat gemaakt moest worden. Kun je me vertellen hoe jij en regisseur Taylor Golonka elkaar hebben gevonden, en hoe dit project tot stand is gekomen?

Michael Chambers: We ontmoetten elkaar en hadden chemie, en hij was echt oprecht om het project van de grond te krijgen.

Toen je begon, heb je gezegd dat het dingen als disco, animatie en sciencefictionfilms waren die jou en je vrienden inspireerden om te gaan dansen. Maar in werkelijkheid stond je aan de basis van de West Coast hip hop cultuur. Kon je in die tijd zeggen dat je deel uitmaakte van iets speciaals, of dat waar je deel van uitmaakte zo’n grote impact zou hebben op de popcultuur?

Aan de Westkust leek het erop dat elke stad zijn groep dansers had, dus ja, het was een geweldige tijd om erkenning te krijgen voor je dansvaardigheden en andere dansers te ontmoeten en te trainen om je unieke, persoonlijke stijl te verbeteren en te beheersen.

Je was nog zo jong toen je de hoofdrol speelde in Breakin’, maar je had ook al veel ervaring met het maken van muziekvideo’s en rondhangen met grote sterren als Michael Jackson en Lionel Richie. Was je al over je cameraschuwheid heen tegen de tijd dat je in je eerste film speelde?

Voor de goede orde, ik ging niet om met grote sterren, het was allemaal werkgerelateerd. Ik werd lid van de Screen Actors Guild en de Actors Federation for Television and Radio Artists vakbonden. Door op te treden op de Redondo Beach pier en de danswedstrijd, had ik mijn zelfvertrouwen opgebouwd. Maar als je goed kijkt naar de “All Night Long” videoclip en Chaka Khan’s “I Feel For You,” was ik geconcentreerd op mijn danspassen en keek ik niet in de camera of lachte ik veel.

Was je sceptisch toen je voor het eerst begon met Breakin’? Ik kan me niet voorstellen dat twee Israëlische producenten, Menahem Golan en Yoram Globus, zich de aangewezen personen voelden om de straatcultuur naar het witte doek te brengen.

Ik ben niet opgevoed om raciaal bevooroordeeld te zijn, dus het was een baankans en het was niet alsof veel mensen straatdansers in hoofdrollen aannamen. Dus mijn Joodse agent Vaughn Hart stelde voor dat het een goede carrièrestap zou zijn om auditie te doen en de rest is geschiedenis. Ik had geen idee dat het niet alleen mijn dansvaardigheden waren, maar ook mijn improvisatiekomedie en persoonlijkheid die me hielpen mijn personage te dragen en het publiek tussen het dansen door aan het lachen te maken.

Wildstyle was al uit, dat zich richtte op New Yorkse b-boys. Toen jullie Breakin’ aan het maken waren, voelden jullie toen enige trots of druk omdat jullie wisten dat jullie de West Coast-scene vertegenwoordigden waar jullie vandaan kwamen en die een groot deel van het land voor het eerst zou zien?

Helemaal niet. Wij aan de Westkust waren ons er zeer van bewust dat NYC geweldige bboy dansers had. Regisseur Topper Carew had een documentaire gemaakt vóór de Breakin’ films genaamd Breakin’ ‘n’ Enterin’ waarin het beste van het beste in Los Angeles te zien was, evenals een jonge Ice-T en Egyptian Lover. Het beste wat in die tijd gebeurde met hip hop was een fusie van Oostkust interpretatie en Westkust. De mode en lingo van NYC was anders dan die van Cali, net als de dansstijlen. Hier aan de West Coast knalden we, lockten we en boogaloo, robotachtige stijlen. NYC stijl werd electric boogie genoemd en bboying was boogie down Bronx.

Jouw Breakin’ personage, Turbo, leek een beetje verlegen, behalve wanneer hij danste. Ik heb gelezen dat ze het script een beetje hebben herschreven toen ze jullie leerden kennen. Hoeveel van jezelf zag je toen in Turbo?

Ze hadden een script, maar besloten om met ons rond te hangen en te zien hoe we echt spraken, en tegelijkertijd straatterminologie te leren. Ik bewonder de schrijvers en Golan / Globus team, omdat ze me toestonden om het grootste deel van elke scène te improviseren met mijn dialogen, en er waren veel herschrijvingen om het te laten werken.

Breakin ‘ was een enorme hit. Kunt u uw ervaring beschrijven tijdens het hoogtepunt van Breakin’ mania? Werd je overal benaderd door fans?

Het was een beetje overweldigend en soms beangstigend. Ik herinner me dat mijn schoolvrienden en ik naar onze favoriete hangplek gingen, Del Amo Fashion Center, in Torrance, CA, en de film speelde en de beveiliging liet me wachten tot de theaterlobby was ontruimd om te vertrekken. Ook kwamen sommige fans erachter waar ik woonde en mijn moeder en vader vertelden me dat als ik ’s morgens wakker werd er fans aan de overkant van de straat stonden te wachten om een handtekening te krijgen. Het was leuk, en ik voelde me nog steeds een normale jongen en kwam terug naar de gebieden waar ik ben opgegroeid: Southbay van Los Angeles en East Los Angeles disco, funk feest gebieden.

Je ging van een icoon van de jaren ’80 naar het spelen van een rol in verschillende tijdgeest momenten van de jaren ’90 popcultuur, van Bill & Ted tot “Doe de Bartman.” Je speelde zelfs de UrkelBot in Family Matters. Is het waar dat de cast en crew zo’n goede tijd met je hadden dat ze nog een robotaflevering schreven alleen om je terug op de set te krijgen?

Nou, nadat de media mijn danskunst als een voorbijgaande rage bestempelden en mensen begonnen te zeggen dat mijn personage een NYC wannabe-afwijzing was, realiseerde ik me dat ik andere projecten wilde doen die mijn kenmerkende dansstijl benadrukten. Dus vertelde ik mijn agent in die tijd, Julie McDonald, die ook Paula Abduls agent was, dat ik wilde opgaan voor special effects-rollen, omdat ik werd beïnvloed door Ray Harryhausen’s stop motion-figuren om te helpen bepaalde dansen te creëren, en mijn stijl van vloeibare animatiedans.

Michael Jackson en ik hadden getraind tijdens de Victory Tour in 1983, waarvan hij de sessie filmde, en hij was in staat om te beheersen wat hij toen had geleerd. Ik moet toegeven dat het een beetje pijn deed om geen krediet op papier te krijgen voor mijn werk met hem, dus toen het Bart Simpson project ter sprake kwam vroeg ik Mr. Jackson specifiek of ik gecrediteerd kon worden voor mijn werk en mijn agent Julie McDonald kreeg het contract en tot op de dag van vandaag sta ik op de plaat voor het werken met Mr. Jackson, die het nummer “Do The Bartman” schreef voor de Simpsons Sing the Blues. Ik was erg blij omdat het mysterie van wie Mr. Jackson les gaf zich nu begon te ontvouwen, aangezien ik als de choreograaf werd vermeld.

De regisseur, Rich Correll, en de producenten van de Family Matters TV show waren erg blij met de kijkcijfers, dus belden ze me terug voor een tweede aflevering. Er waren ook plannen voor een derde aflevering, waarin Steve Urkel naar het Epcot Center ging en de Robo-nerd aan het science center schonk, maar de effecten artiest Kenny Myers vertelde me dat ze niet tot een overeenkomst konden komen met zijn werk, en ze annuleerden mijn baan. Dus het was een moeilijke tijd om voor mezelf en mijn gezin te zorgen.

Zo veel van je vrienden, collega’s en bewonderaars springen in de documentaire om te praten over je nalatenschap. Hoe voelde het om hen te horen praten over je prestaties?

Ik was nederig en zeer dankbaar, omdat de meeste mensen mijn carrière zouden samenvatten door de twee Breakin’ films.

De documentaire maakt duidelijk dat het niet alleen je danspasjes waren die je tot een ster maakten, maar ook een heleboel slim, vooruitstrevend denken. Als je geen professioneel danser was geworden, wat denk je dan dat je in plaats daarvan als carrière zou hebben gedaan?

Net als mijn vader zou ik een gewone 9-tot-5 hebben gevonden en bij een productieteam met een opgewekt bedrijf zijn gaan werken, en een betere vader zijn geweest als ik de kans had gekregen.

(www.boogalooshrimpdocumentary.com)

Om Michael “Boogaloo Shrimp” Chambers te boeken voor een evenement, .(JavaScript moet ingeschakeld zijn om dit e-mail adres te bekijken).