Zelfverwondend gedrag, zelfverminkend gedrag of zelfbeschadigend gedrag wordt gedefinieerd als het opzettelijk vernietigen van lichaamsweefsel zonder bewuste suïcidale intentie (Referentie FeldmanFeldman, 1988). Een alternatieve definitie van zelfverwondend gedrag is herhaalde, directe fysieke zelfbeschadiging die duidelijk niet levensbedreigend is (referentie HerpertzHerpertz, 1995). Er worden ook enkele andere termen gebruikt, zoals autoagressie, doelbewuste accidenten en focale zelfmoord. De drie meest gerapporteerde vormen van zelfverwondend gedrag zijn het zelf snijden in de huid, oculaire zelfverminking en genitale zelfverminking (Referentie FeldmanFeldman, 1988). In de studie van Greilsheimer & Groves (referentie Greilsheimer en Groves1979) had een meerderheid van de gevallen van genitale automutilatie bij mannen een psychose. Gevallen van niet-psychotische genitale zelfverminking omvatten mannen met karakterstoornissen en transseksualiteit. Veel van de patiënten leken beïnvloed door religieuze factoren, zoals geloofsovertuigingen die seksuele schuld met zich meebrachten. Meninger (Referentie Meninger1935) beschouwde besnijdenis onder Joden als een “praktische vervanging” van de voorhuid voor het gehele genitaal apparaat. In India zijn we nog niet eerder een melding tegengekomen van auto-amputatie van de penis.

Een 24-jarige man werd vanuit een chirurgische afdeling doorverwezen voor psychiatrische evaluatie nadat hij zijn penis met een mes had afgesneden. Hij kwam uit een landelijk boerenmilieu en had vier jaar formeel onderwijs genoten (tot 8 jaar). Van kindsbeen af hield hij zich bezig met religieuze zaken en was hij altijd bereid materieel gewin af te zweren voor de verbetering van zijn medemens. Toen hij volwassen was, besloot hij een echt religieus leven te gaan leiden, nadat hij had afgezien van een huwelijk en een eigen gezin. Hij werd populair in zijn dorp en de mensen kwamen naar hem toe om zijn zegeningen en leiding te vragen. Hij wilde aan alle verplichtingen voldoen om Moksha (verlossing) te bereiken. Zijn extreme stap van zelfverminking van de penis was ook een stap in dezelfde richting omdat hij niet wilde dat seksuele impulsen hem zouden storen op zijn weg naar verlossing. Er was geen psychiatrische ziekte, chronische ziekte of drugsmisbruik in het verleden of in de familie. Bij het onderzoek van zijn mentale toestand was de patiënt een aangenaam en beleefd persoon. Er werd gemakkelijk contact gemaakt. Er waren geen aanwijzingen voor een denkstoornis, depressie of een perceptuele afwijking. Zijn oriëntatie, geheugen en andere hogere mentale functies waren ook normaal. Zijn verklaring voor de zelfverminking van de penis was dat hij niet wilde toegeven aan enige seksuele verleiding die zijn weg naar verlossing zou kunnen belemmeren.

Het geval is zeldzaam omdat hij geen onderliggende psychiatrische ziekte had. Zijn overgewaardeerde idee dat seksueel of gehuwd leven tegenstrijdig is met religieus leven is ook niet verenigbaar met het Hindoeïsme. De proefpersoon had geen seksuele preoccupaties, maar in zijn vrees om zichzelf te redden van eventuele komende seksuele verleidingen, voerde hij peniszelfverminking uit.