Pytanie: „Co to jest Święto Tabernakulum / Booths / Sukkot?”
Odpowiedź: Święto Tabernakulum, znane również jako Święto Budek i Sukkot, jest siódmym i ostatnim świętem, które Pan nakazał Izraelowi przestrzegać i jednym z trzech świąt, które Żydzi mieli przestrzegać każdego roku, udając się, aby „stawić się przed Panem, Bogiem twoim, na miejscu, które On wybierze” (Pwt 16:16). Znaczenie Święta Tabernakulum można dostrzec w tym, w jak wielu miejscach jest ono wspomniane w Piśmie Świętym. W Biblii widzimy wiele ważnych wydarzeń, które miały miejsce w czasie Święta Tabernakulum. Na przykład, to właśnie w tym czasie świątynia Salomona została poświęcona Panu (1 Krl 8,2).
To właśnie w Święto Tabernakulum Izraelici, którzy powrócili, aby odbudować świątynię, zgromadzili się, aby wysłuchać Ezdrasza, który głosił im Słowo Boże (Nehemiasz 8). Głoszenie Ezdrasza spowodowało wielkie ożywienie, gdy Izraelici wyznawali swoje grzechy i żałowali za nie. To właśnie podczas tego święta Jezus powiedział: „Jeśli ktoś jest spragniony, niech przyjdzie do mnie i pije. Kto wierzy we Mnie, jak mówi Pismo, z jego serca popłyną rzeki wody żywej” (J 7, 37-39). Święto Tabernakulum przypada na 15 dzień hebrajskiego miesiąca Tiszri. To był siódmy miesiąc w kalendarzu hebrajskim i zwykle występuje w późnym wrześniu do połowy października. Święto rozpoczyna się pięć dni po Dniu Pojednania i w tym czasie jesienne żniwa zostały właśnie zakończone. Był to czas radosnego świętowania, gdy Izraelici świętowali ciągłe zaopatrzenie Boga dla nich w bieżących żniwach i wspominali Jego zaopatrzenie i ochronę podczas 40 lat na pustyni.
Jako jedno z trzech świąt, które nakazano obchodzić wszystkim „urodzonym w kraju” Żydom płci męskiej, Święto Tabernakulum jest wielokrotnie wspominane w Piśmie Świętym, czasami nazywane Świętem Zbierania, Świętem Pańskim lub Świętem Namiotów (Księga Wyjścia 23:16; Księga Powtórzonego Prawa 16:13). Jako jedno ze świąt pielgrzymich (kiedy żydowskim mężczyznom nakazano udać się do Jerozolimy), był to również czas, kiedy przynosili dziesięcinę i ofiary do świątyni (Pwt 16,16). Biorąc pod uwagę napływ ludzi przybywających do Jerozolimy w tym czasie, możemy sobie tylko wyobrazić, jak musiała wyglądać ta scena. Tysiące ludzi spotykających się, aby wspominać i świętować Boże wybawienie i Jego zaopatrzenie, wszyscy mieszkający w tymczasowych schronieniach lub szałasach, jako część wymagań związanych ze świętem. Podczas tego ośmiodniowego okresu składano tak wiele ofiar, że wymagało to obecności wszystkich dwudziestu czterech oddziałów kapłanów, aby pomagać w obowiązkach ofiarniczych. Są też tacy, którzy wierzą, że to prawdopodobnie podczas Święta Tabernakulum narodził się Jezus. Podczas gdy my świętujemy narodziny Chrystusa 25 grudnia, większość uczonych przyznaje, że tradycja ta została zapoczątkowana w IV w. n.e. przez Kościół rzymskokatolicki i że dokładny dzień narodzin Jezusa nie jest znany. Niektóre z dowodów na to, że Jezus mógł urodzić się wcześniej w roku, podczas Święta Tabernakulum, obejmują fakt, że byłoby mało prawdopodobne, aby pasterze nadal byli na polu ze swoimi owcami w grudniu, który jest w środku zimy, ale byłoby prawdopodobne, że byli na polach pielęgnując owce w czasie Święta Tabernakulum. Duże prawdopodobieństwo, że Jezus urodził się w czasie Święta Tabernakulum jest również widoczne w słowach, które Jan napisał w Ewangelii Jana 1:14. „A Słowo ciałem się stało i zamieszkało między nami, i oglądaliśmy chwałę jego, chwałę jednorodzonego od Ojca, pełną łaski i prawdy”. Słowo, które Jan wybrał, aby mówić o Jezusie „mieszkającym” wśród nas, to słowo tabernakulum, które oznacza po prostu „mieszkać w namiocie”.
Niektórzy uważają, że jest bardzo prawdopodobne, iż Jan celowo użył tego słowa, aby skojarzyć pierwsze przyjście Chrystusa ze Świętem Tabernakulum. Chrystus przyszedł w ciele, aby zamieszkać wśród nas na czas tymczasowy, kiedy urodził się w żłobie, i przychodzi ponownie, aby zamieszkać wśród nas jako Pan Panów. Chociaż nie można ustalić z całą pewnością, że Jezus urodził się podczas Święta Tabernakulum, niektórzy uważają, że istnieje duże prawdopodobieństwo, iż Święto Tabernakulum nie tylko oczekuje Jego powtórnego przyjścia, ale także odbija się od Jego pierwszego przyjścia.
Święto Tabernakulum rozpoczyna się i kończy specjalnym dniem szabatu odpoczynku. W dniach święta wszyscy rodowici Izraelici mieli „mieszkać w szałasach”, aby przypomnieć sobie, że Bóg wyprowadził ich z „ziemi egipskiej” i aby oczekiwać na przyjście Mesjasza, Jezusa Chrystusa, który wyzwoli swój lud z niewoli grzechu. Święto to, podobnie jak wszystkie święta Izraela, konsekwentnie przypominało Żydom i powinno przypominać również chrześcijanom, że Bóg obiecał wyzwolić swój lud z niewoli grzechu i uwolnić go od jego wrogów. Częścią Bożego wybawienia dla Izraelitów było Jego zaopatrzenie i ochrona przez 40 lat, kiedy błąkali się po pustyni, odcięci od Ziemi Obiecanej. To samo odnosi się do dzisiejszych chrześcijan. Bóg chroni nas i opiekuje się nami, gdy idziemy przez życie na pustkowiu tego świata. Podczas gdy nasze serca tęsknią za Ziemią Obiecaną (niebem) i przebywaniem w obecności Boga, On zachowuje nas na tym świecie w oczekiwaniu na przyszły świat i odkupienie, które nastąpi, gdy Jezus Chrystus powróci ponownie, aby „przybrać przybytek” lub zamieszkać wśród nas w cielesnej postaci.

.