Chociaż do 1931 roku I. Ph. Semmelweisa i tragedia jego życia zajęły należne im miejsce w historii ludzkości, Alexander Fränkel, dawniej asystent Theodora Billrotha, a później jego biograf, krytycznie stwierdził, że odkrywca przyczyn gorączki połogowej powinien był bronić swego odkrycia raczej faktami niż fanatyzmem. Na przykład dopiero kilka lat po śmierci Semmelweisa Billroth przeprowadził żmudne eksperymenty. Praca Billrotha nad Coccobacteria miała ważne implikacje i wpłynęła nawet na Roberta Kocha, chociaż jego hipotezy nie przewidywały tak naprawdę chorobotwórczej i specyficznej natury mikrobów. W 1847 r. Semmelweis wysunął swoją teorię, że zmiany patologiczno-anatomiczne, które zaobserwował w ciałach kobiet zmarłych w połogu, w ich noworodkach i w wynikach autopsji jego przyjaciela Jakoba Kolletschki, stanowiły całość pod względem morfologicznym i klinicznym. Podsumował je pod pojęciem pyemii. Mimo że Semmelweis stale brzydził się oczywistymi statystykami i mógłby udowodnić swoje odkrycie za pomocą eksperymentów na zwierzętach, przede wszystkim sięgnął po pióro, aby zaciekle bronić swojego zdania. Tylko fakty kliniczne dowiodły jego racji za jego życia; triumf bakteriologii, który rozpoczął się po jego śmierci, uczynił go nie tylko „zbawcą matek”, ale także genialnym przodkiem bakteriologii.