Zanim założyłeś Mechaników, nagrałeś dwa albumy solowe. Czego nauczyłeś się z tych doświadczeń?
Dowiedziałem się, że nie jestem wokalistą. Dowiedziałem się też, że uwielbiam współtworzyć teksty. Kiedy pracujesz z kimś w pokoju, rzeczy się dzieją. W pojedynkę, to po prostu nie jest tak zabawne.

Śpiewasz na tych albumach. To nie jest tak, że nie masz żadnego rodzaju głosu.
Wierzę, że każdy może śpiewać, ale musisz zacząć młodo. Później w życiu jest trudniej. Poza tym pisałem piosenki z Philem Collinsem i Peterem Gabrielem, całkiem niezłe głosy.

Jak zrodził się pomysł założenia zespołu?
Nie myślałem o „zespole”. Pomyślałem, „zacznę znowu pisać”, ponieważ byłem przyzwyczajony do pisania z Philem i Tonym poprosiłem mojego wydawcę o wskazanie kilku autorów piosenek. Dał mi listę 10 osób, a pierwszymi dwoma byli Chris Neil i B.A. Robertson. To był początek. Wierzę, że kiedy coś robisz, to podpowiada ci to, co robić dalej. Napisałem te piosenki i pojechałem do Montserrat, żeby je nagrać i wróciłem z 10 czy 12 świetnie brzmiącymi piosenkami, ale bez wokali.

Pomyślałem: „Kurwa, kto to zaśpiewa?”. Nie zaszedłem jeszcze tak daleko. Musiałem znaleźć kilku wokalistów. W pewnym sensie miałem szczęście z klawiszami do głosów, ale brzmienie Mechaników już tam było. Na pierwszym albumie mieliśmy czterech wokalistów, a potem przejęli ich dwaj Paulowie. Przez kilka lat odnosiliśmy sukcesy. Tak to się zaczęło, naprawdę.

Na początku, czy widziałeś grupę jako bardziej jednostkę koncertującą niż nagrywającą?
Myślę, że tak. Szczerze mówiąc, nie byłem pewien, co to jest. Po sukcesie Genesis, miałeś sukces Petera Gabriela, który był niesamowity. A potem sukces Phila Collinsa, jeszcze bardziej niesamowity. Ktoś inny pojawiający się i robiący to w takim stopniu był raczej mało prawdopodobny. Nie spodziewałem się zbyt wiele. Sukces dwóch pierwszych singli zaskoczył wszystkich, mnie również. Nigdy nie jeździliśmy w trasy koncertowe, naprawdę. Próbuję sobie przypomnieć dlaczego. Genesis pojawiało się znowu dość szybko.

Kiedy nagrywałeś płytę Living Years, czy czułeś się inaczej, bo nagle był na tobie duży reflektor?
Tak. Na pierwszej płycie nie miałem pojęcia, co robię. Drugi był nieco bardziej zabawny, ponieważ wiedziałem, kto będzie śpiewał i kto będzie grał na instrumentach. To był nieco bardziej komfortowy proces.

Kiedy pisałeś „The Living Years,” czy myślałeś, że to będzie taki wielki hit?
Nie bardzo. Patrząc wstecz, pamiętam jak producent, Christopher Neil, uścisnął mi dłoń i powiedział, że to jedna z najlepszych rzeczy, nad jaką kiedykolwiek pracował. To zadzwoniło w mojej głowie, ponieważ miał dobre uszy, ale nie sądziłem, że odniesie taki sukces.

Większość wszystkich albo straciła rodzica, albo boi się, że ten dzień nadejdzie, więc to naprawdę uderza w strunę.
To, co teraz odkrywam, to fakt, że początkowo, kiedy to wyszło, ludzie przychodzili do mnie i mówili, że stracili kontakt ze swoimi rodzicami lub mieli problemy ze swoimi rodzicami. Teraz ludzie mówią, że w rzeczywistości są blisko swoich rodziców, ale słyszą to razem i jest to potwierdzenie, że jest to ważny czas.

Czy uważasz, że w jakiś sposób piosenka stała się zbyt popularna?
Nie można być zbyt popularnym. Zazwyczaj popularne hity stają się częścią życia ludzi, gdy mają 17 lub 25 lat – ta piosenka przypomina im na zawsze o tym okresie. Ta piosenka ma to, plus ma emocjonalne połączenie, które mnie upokarza.

Singiel „Word of Mouth” mógłby być hitem w Ameryce, ale nie połączył się tutaj tak jak w Europie. Jak myślisz, dlaczego tak jest?
Mieliśmy problem w Ameryce, choć nie narzekam, ale weszliśmy na scenę z „Silent Running” i to było w rockowym radiu. Potem „Living Years” było lżejszym rodzajem piosenki i myślę, że radio rockowe nie do końca to zrozumiało.

Zostaliście zaszufladkowani jako zespół grający ballady.
Tak jak Foreigner i „I Want to Know What Love Is.”

Myślę, że „Beggar on a Beach of Gold” to wasza najlepsza płyta.
Ja też ją lubię. Gramy ten utwór „Beggar” każdej nocy. To ładnie wyważona płyta.

Tak samo było z Word of Mouth, gdzie album po prostu nie przyjął się w Ameryce. Czy to cię sfrustrowało?
Przyjmuję życie takim, jakie jest mi dane i miałem wspaniałą passę. Wydawało się, że mieliśmy swój czas z pierwszymi dwoma płytami. Były naprawdę przebojowe. Potem zgubiliśmy drogę w Ameryce.

Powiedz mi o napisaniu „Over My Shoulder.”
Ja i Carrack napisaliśmy to. Miałem pętlę perkusyjną, która była dość dziwaczna, a potem znalazłem prosty riff gitarowy, coś w stylu brzdąkania, i połączyłem te dwie rzeczy razem. To dziwna, głupia piosenka, ale ma w sobie coś. Nie mogę jej skategoryzować.

To miało prawdziwe drugie życie.
W Ameryce? Wiem, że jest ogromna w Europie.

Kiedy wchodzę na YouTube, jest tak wielu ludzi wykonujących tę piosenkę na gitarze akustycznej. Stała się ona w pewnym sensie standardem.
To zabawna piosenka. Czasami gram ją na scenie, a tłum ją uwielbia i śpiewa razem z nią. Czasami myślę, „To jest dziwna, trochę dziwna piosenka, która w jakiś sposób się połączyła.”

Do 1999 roku, czy myślisz, że gusta muzyczne zmieniły się tak bardzo, że trudno było zespołowi nadal docierać do masowej publiczności?
Myślę, że coś się trochę zmieniło. Mieliśmy swój moment, w którym naprawdę jakbyśmy polecieli. Masz taki moment w czasie, kiedy wszystko działa, zazwyczaj dość wcześnie. Mieliśmy swój czas, czułem to. Patrząc wstecz, nie jestem pewien, czy te płyty były tak dobre. Word of Mouth był dobry, ale nie dostarczył tego w ten sam sposób. Po Beggar, to się nie skończyło, ale to co robiliśmy nie było tak oryginalne.

Kiedy Paul Young zmarł, myślałeś, że zespół się skończył?
Tak. Zrobiliśmy jeden album z Paulem Carrackiem, który nie był zbyt dobry. Kiedy go nagrywaliśmy, zdawałem sobie sprawę, że właściwie powinniśmy byli wtedy przestać. To dlatego, że Mechanics to połączenie dwóch wokalistów: głosu R&B i głosu rockowego. Potrzebne było jedno i drugie. Pomyślałem, że nadszedł czas, aby zakończyć tę erę.

To ciekawe, że nie myślałeś, że Rewired nie było dobre, kiedy je tworzyłeś.
Nie miałem odwagi powiedzieć, „To nie jest na czasie.” Kiedy słyszę to teraz z powrotem, są tam miłe małe kawałki, ale nie ma przeglądu.

Po tym, czy Carrack zdecydował, że nadszedł czas, aby być po prostu solowym?
Obaj się zgodziliśmy, naprawdę. To był naturalny koniec. A jego solowa praca zaczęła się nieco rozkręcać. Do tej pory nie miał wielkiej kariery solowej, na co zresztą zasłużył. To był dobry czas dla niego, więc to był wspólny rodzaj rzeczy.

A potem minęło wiele lat. Co skłoniło Cię do podjęcia decyzji o ponownym założeniu zespołu w 2010 roku?
Nie myślałem o tym. Trochę pisałem i pomyślałem: „To brzmi jak Mechanicy”. Wróciłem do tego, jak zaczynał pierwszy Mechanics, czyli napisałem kilka piosenek, nagrałem kilka i zobaczyłem, dokąd mnie to zaprowadzi. W pewnym sensie, tym razem było łatwiej, bo wiedziałem czego chcę. Chciałem mieć głos R&B i głos rockowy. Miałem jasną wizję tego, co było potrzebne i wszystko ładnie się połączyło.

Powiedz mi o znalezieniu Tima Howara i Andrew Roachforda.
Poznałem Andrew wcześniej i znałem jego głos i brzmienie. Przyszedł pewnego dnia do mojego domu. Myślał, że po prostu chce się ze mną spotkać, żeby pogadać. Pomyślałem, „Cóż, ja nie prowadzę takich pogawędek.” Po prostu podłączyliśmy się i zaczęliśmy grać i napisaliśmy część piosenki tego pierwszego dnia. Fajnie to wyszło. W jego mniemaniu, myślał, że Genesis jest bardzo highbrow. Myślał, że jesteśmy bardzo świadomi muzyki, muzykalności i tego, gdzie są akordy, ale ja nie jestem taki. Chodzi mi o robienie hałasu i obserwowanie, dokąd cię to zaprowadzi. To mu się podobało. Nie martwiliśmy się o złe nuty i tego typu rzeczy.

Tim zszedł później. Pochodzi ze świata teatru, ale tak naprawdę jest kameleonem. Ma wspaniały głos. Zrobiliśmy pierwszy album, który był w porządku. Od tamtego czasu staliśmy się lepsi. Tak jakbyśmy się poznali podczas nagrywania albumu. Kiedy album powstawał, pojawili się ludzie. Zaczęliśmy od nowa. Co było interesujące, zaczęliśmy robić kilka koncertów na żywo. Zdałem sobie sprawę, że Mechanicy nigdy nie koncertowali. Wszystkie te wspaniałe piosenki jak „All I Need Is a Miracle” i „Silent Running” nie były zbyt często słyszane.

Pierwszy koncert jaki kiedykolwiek zrobiliśmy był właściwie na moich 60-tych urodzinach w klubie w Londynie dla moich przyjaciół. Zawsze będę pamiętał, że zespół był lekko zdenerwowany. To był piękny, stary klub funky w Piccadilly. Przy kilku pierwszych stolikach siedzieli Ringo, David i mnóstwo ludzi. Byłem lekko zdenerwowany, że gramy dla nich, ale to był wspaniały wieczór. To zapoczątkowało występy na żywo i od tego czasu wciąż się spotykamy.

Czy promotorzy byli sceptyczni na samym początku, ponieważ mieliście dwóch nowych wokalistów?
Live Nation byli trochę zbyt odważni, tak naprawdę. The Mechanics nie mieli tak naprawdę publiczności na żywo. Live Nation pomyślało, „Te piosenki są w radiu cały czas”. Pierwsza trasa była dość trudna w angielskich teatrach wielkości Hammersmith Apollo. Nie były one zbyt pełne, a było ich wiele. To było dla mnie dość trudne. Zespół był świetny. Uwielbiałem grać. Ale potem wróciliśmy, przegrupowaliśmy się, zarezerwowaliśmy kilka mniejszych teatrów i zbudowaliśmy to. Teraz jest miło. Całkiem wyprzedaliśmy tę trasę i zespół naprawdę się zgrał.

To było tak, jakbyś założył nowy zespół. Musiałeś znaleźć swoją publiczność na trasie.
Na początku byłem jak, „Poczekaj chwilę. Jestem w tym wieku i robię to ponownie. Czy to prawda? Gram w teatrach, w których grałem w 1972 roku. Chwileczkę. Powinienem tu być i robić to znowu?” Ale to była świetna zabawa.

Na stadionie Wembley publiczność musi być jak ogromna masa ludzi. W teatrze można naprawdę inaczej nawiązać kontakt z ludźmi.
W pewnym sensie teatr jest trudniejszy. Na stadionach nie ma jednostek. To tylko tłum. W teatrze masz ludzi i możesz zobaczyć, co się dzieje. Ale to poszło bardzo dobrze.

Zrobiłeś dwie bardzo krótkie amerykańskie trasy. Jak to się udało?
OK. Podobało mi się. Ale problem, który mamy w Ameryce jest taki, jak powiedziałeś. Z Word of Mouth i Beggar on a Beach of Gold, nie mamy takiej samej historii słuchowisk radiowych i hitów, jaką mamy w Wielkiej Brytanii i Europie.

W Stanach są w zasadzie trzy wielkie piosenki i to wszystko dla większości ludzi.
To sprawia, że trasy koncertowe są trochę trudniejsze.

Graliście w tamtym roku na rejsie Eighties. Jakie to było doświadczenie?
Zagrałem jedną noc. Byłem na łodzi przez jedną noc. To wszystko co zrobiłem. To było coś do zapamiętania. To był Dzień Świętego Patryka. To było jakbym miał sen, jakby to nie było prawdziwe.

Może zespół spróbuje jeszcze raz odbyć trasę po Ameryce w pewnym momencie?
Nigdy nie wiadomo. Nie mamy żadnych planów. W zeszłym roku dość ciężko pracowałem nad nową płytą. Cały nowy album to dużo pracy w dzisiejszych czasach, a to co dostajesz w zamian… Nie mam na myśli pieniędzy, ale reakcję. Nowy album Out of the Blue zawiera trzy nowe piosenki i stare przeboje nagrane na nowo. Zawsze martwię się, że robię coś zbyt wiele razy, ale patrząc jak ci dwaj faceci śpiewają te piosenki przez te wszystkie lata, zmienili je. Mają swoje własne wersje, w miły sposób. Nie możesz pobić oryginałów. To są klasyki. Niektóre z piosenek stały się dłuższe i mają inne sekcje, więc to miało sens. Do tego trzy nowe piosenki i sześć akustycznych. To całkiem miłe.

Jestem pewien, że grasz też inaczej niż 30 lat temu.
Absolutnie. Jest to zdecydowanie uzasadnione. Wszyscy wydają się to lubić.

Jakie to uczucie wrócić do studia i zrobić te piosenki ponownie, ale z innymi wokalistami?
To było miłe. To jest wokal-led. Gdyby to nie był inny głos, nie robiłbyś tego. To sprawia, że piosenka idzie gdzieś indziej. To wciąż ta sama piosenka, ale ma inną teksturę z innym głosem.

Widziałeś Phila Collinsa grającego jeden ze swoich solowych koncertów, prawda?
Tak. Przyszedłem zobaczyć go w Oakland w zeszłym roku.

Jak było?
Świetnie! Bardzo mi się podobało. Wrócił stary Phil. Naprawdę mi się podobało. Jego syn świetnie bębnił.

Tak. Phil siedzi, ale tłum się tym nie przejmuje.
Jeśli widziałeś go wcześniej, mogłeś się zastanawiać, ale to naprawdę działa. A jeśli ktoś ma bębnić partie Phila, to kogo chcesz bardziej niż jego syna? On jest świetny.

Rozmawiałem z nim kilka lat temu i powiedział, że bardzo chciałby zagrać w Genesis. Myślisz, że jest to możliwe?
Zawsze powtarzam, „Nigdy nie mów nigdy”. Spójrz, gdybyś zapytał mnie dwa lub trzy lata temu, kiedy Phil będzie na emeryturze, powiedziałbym: „Nie”. Ale nie ma żadnych planów. Ustalmy to. Zamierzam wyruszyć w trasę z Philem na sześć koncertów w czerwcu. To jest z Mechanikami. To będzie dla nas niezła zabawa. Ale nigdy nie mów nigdy. Fakt, że wrócił na trasę jest całkiem interesujący.

Czy tęsknisz za graniem tych piosenek? Są takie rzeczy jak „Watcher of the Skies” i „The Musical Box”, których nie grałeś od prawie 40 lat.
Tak. Ciekawe jest to, że kiedyś grałem na zmianę Genesis i Mechanics. Teraz przez ostatnie osiem lat grałem tylko Mechanics. Raczej tęsknię za częścią naprzemienną, za piosenkami Genesis.

Jak się czujesz na temat show Steve’a Hacketta, w którym wychodzi i wykonuje piosenki Genesis?
To jest to, co on wybiera, naprawdę. Dla mnie to by nie zadziałało, jeśli wiesz, co mam na myśli. On był w Genesis. Chciał kariery solowej. A teraz gra w Genesis. To jego wybór. Jestem pewien, że to jest dobre. Ale ja bym nie… Wykonuję trzy utwory Genesis w dwugodzinnym secie. Myślę, że to dla mnie wystarczające. To czuje się dobrze.

Myślę o zespole takim jak Yes w tej chwili, który jest tylko Steve Howe i inni ludzie, ale oni przyciągają wielkie tłumy i utrzymują muzykę przy życiu. Nigdy nie było żadnej myśli o tym, żebyś ty i Tony i może inni ludzie robili koncerty, może nawet nie nazywając tego Genesis?
To by mnie nie ruszyło, naprawdę.

Dlaczego?
Nie chciałbym tego robić. Po zrobieniu tego z Philem, Peterem i Tonym, nie chciałbym tego robić z innymi ludźmi.

Czy uważasz, że zatwardziali fani powinni porzucić marzenie o ponownym spotkaniu z Peterem Gabrielem?
To jest problem. Zawsze o tym mówią, ale nie wiem, co byśmy zrobili, jeśli wiesz, o co mi chodzi. Gdyby Phil grał na perkusji, to może byłaby to inna historia, ale on nie gra. Ludzie uwielbiają ten pomysł, ale nie przemyśleli jeszcze, co byśmy zrobili. Nigdy nie wiadomo, ale to jest trudniejsze, jak sądzę.

Jakie są Twoje plany na przyszłość? Czy chcesz nagrać kolejną płytę Mechanics?
Zeszły rok był dla mnie pracowity. Kiedy jedziesz w trasę i kończysz ją, to jest jak, bang! Jesteś wolny! Twój duch może się wznieść. Nie masz żadnych zmartwień. Robienie albumu, dopóki nie jest skończony, trochę cię męczy. Tak było w zeszłym roku. Ten rok był bardzo intensywny. Po czerwcu zamierzam mieć trochę wolnego czasu, tak naprawdę.

Miło. Co wypełnia twoje dni w czasie wolnym?
Zwykłe codzienne życie. Rodzina, przyjaciele, wnuki, trochę jazdy na rowerze, trochę golfa. Dość ciężko pracuję.

Czy nadal gra Pan w polo?
Nie. To już przeszłość. Złamałem zbyt wiele rzeczy. To jest sport dla młodych ludzi. Jeśli chodzi o pracę, to pracuję dość ciężko. Dziś wieczorem gramy koncert w Salisbury, a potem jedziemy do Londynu do BBC, gdzie zagramy cztery akustyczne piosenki w Radio 2, a dzień później lecimy do Drezna w Niemczech. Uwielbiam to robić, ale zbyt mocno się forsuję. Myślę, że muszę trochę wyluzować pomiędzy rzeczami.

Patrzyłem na twój harmonogram trasy. To harmonogram trasy młodego człowieka w nowym zespole.
Trafne spostrzeżenie! To jest trochę. W Genesis, podróżowaliśmy bardzo wygodnie. To były prywatne samoloty, którymi nas zabierano. Na trasie Mechanics nie ma prywatnych samolotów. To jest trochę trudniejsze.

Czy śpisz w autobusie turystycznym?
Nie. Nie mogę robić autobusów turystycznych. Ekipa jedzie autobusem turystycznym. My po prostu jedziemy na ośmioosobowym dużym vanie z telewizorami. To jest w porządku.

Widziałem twój występ na Times Square kilka lat temu. Bardzo bym chciał, gdybyście wrócili do Ameryki.
Nigdy nie wiadomo. W Mechanics chodzi o to, że jest to kolektyw. Kiedy to się skończy, nasz perkusista, Gary Wallis, wraca do Toma Jonesa. Jest jego dyrektorem muzycznym. Tim wraca do grania głównej roli w Phantom of the Opera. Andrew ma strój. Wszyscy robią różne rzeczy. Podoba mi się to.