Chociaż jej prawdziwa starożytna nazwa, Waxš, oznacza „dziki”, co sugeruje, że nie była żeglowna, rzeka Amudar’ya może być wykorzystywana przez statki na odcinku co najmniej 1460 km, o łącznej długości ponad 2400 km. Tratwy mogą być używane na jeszcze większym dystansie. Tak więc bardzo znaczna jej część nie jest tak dzika, że staje się niemożliwa do wykorzystania przez statki.

Źródła tego strumienia znajdują się na zachodnich stokach pasma górskiego Pamir, gdzie starożytny jedwabny szlak przecinał się z Chinami.

Górny Oxus płynie ze wschodu na zachód przez Baktrię: Afganistan na południowym brzegu, współczesny Tadżykistan i Uzbekistan Tadżykistan na brzegu północnym. Jest to bardzo żyzny obszar z miastami takimi jak Termez, Kara Tepe, Fayaz Tepe i Kampyr Tepe.

Za Baktrią rzeka skręca na północny zachód. Dzieli dwie pustynie, Kara Kum („czarną pustynię”, na południowym zachodzie) i Kizil Kum („czerwoną pustynię”, na północnym wschodzie). Na południowym zachodzie leży Margiana, na północnym wschodzie Sogdia. Wody nie były wykorzystywane do nawadniania, wzdłuż rzeki nie było też wielu palm; w przeciwieństwie do Nilu, Eufratu czy Tygrysu, Oxus był czymś w rodzaju intruzji w pustynnym krajobrazie.

Delta bezpośrednio na południe od Jeziora Aralskiego nazywała się Chorasmia. Tutaj wody były intensywnie wykorzystywane do nawadniania gruntów. Możliwe, że w starożytności jedna z jej odnóg biegła dalej do Morza Kaspijskiego.przyp

.