Kuchnia Argentyny różni się od innych krajów Ameryki Łacińskiej tym, że ma wpływy europejskie, zwłaszcza z kuchni hiszpańskiej i włoskiej. Argentyna jest również jednym z największych na świecie producentów rolnych pszenicy, kukurydzy i wołowiny. Poniżej przedstawiamy główne potrawy, słodycze i napoje typowe dla tego kraju.

Poniżej znajduje się indeks zawierający wszystkie punkty, które zamierzamy poruszyć w tym artykule.

Dania główne

Smaki dań głównych kuchni argentyńskiej odzwierciedlają zarówno wpływy włoskie, jak i hiszpańskie. Z tego powodu wiele z wymienionych poniżej potraw pochodzi z Włoch. Podobnie argentyńskie asado zyskało światową sławę dzięki swojemu osobliwemu sposobowi przyrządzania.

Asado

Gdy mowa o kuchni argentyńskiej, niewątpliwie pierwszym daniem, o którym należy wspomnieć, jest słynne argentyńskie asado. Jest to parrillada, w której różne części wołowiny są gotowane na grillu lub w żarze ognia.

Gdy asado jest wykonane, osoba, która go wykonuje nazywa się asador lub parrillero i musi wziąć pod uwagę szereg aspektów dotyczących mięsa, viz:

Części mięsa są zazwyczaj umieszczane poziomo, chociaż istnieją inne metody, takie jak espiedo, który składa się z metalowego kija, na którym jedzenie jest na szpikulec i który jest również używany w kuchni brazylijskiej.

Odmianą tej metody jest espiedo en cruz lub asado a la cruz, w którym mięso jest ułożone w kształcie krzyża na grillu. Pieczeń przygotowuje się zazwyczaj z wołowiny, jagnięciny lub koźliny. Danie to jest również bardzo popularne m.in. w gastronomii Ekwadoru czy kuchni meksykańskiej.

Bakłażan kiszony

Bakłażan kiszony jest daniem domowym i wymaga znacznie dłuższego procesu przygotowania. Potrzebny jest co najmniej 1 kg bakłażanów, które należy pokroić w plastry o szerokości co najmniej 1 cm.

Następnie należy je gotować przez kilka minut, a następnie przechowywać w szklanym słoiku z dużą ilością oleju, w towarzystwie drobno posiekanego czosnku, pietruszki i oregano, i ponownie gotować przez pół godziny.

Na koniec należy je przechowywać w ciemnym, suchym miejscu przez co najmniej 10 dni. To danie jest zwykle spożywane jako przystawka z kieliszkiem wina i serem.

Carbonada

Carbonada jest rodzajem gulaszu bardzo popularnym w kuchni latynoamerykańskiej, zwłaszcza w kuchni chilijskiej, boliwijskiej i południowej peruwiańskiej, gdzie jest również znana jako locro.

Carbonada jest tradycyjnie przygotowywana w zapiekance lub garnku na kuchence opalanej drewnem. Klasyczny przepis zawiera m.in. następujące składniki:

• Zapallo
• Miękka kukurydza lub choclo
• Mięso cielęce, jagnięcina lub koźlę
• Ziemniaki
• Suszone brzoskwinie

Wszystko to gotuje się, aż bulion nabierze gęstej konsystencji, a następnie doprawia oregano, papryką, cebulą, tymiankiem, aji quitucho itp.

Włoskie jedzenie

Włoska imigracja była największym ruchem migracyjnym doświadczonym w Argentynie, a obecnie jest to wspólnota europejska o największej obecności w Republice Argentyńskiej.

Nie jest zatem zaskakujące, że kuchnia Argentyny jest pod silnym wpływem kuchni włoskiej.

Prawdopodobnie najczęściej spożywaną potrawą włoską jest pizza, a następnie faina (farinata po włosku), makaron w ogóle, milanesa, sery i makaron frola.

Chimichurri

Sos zwany chimichurri ma płynną konsystencję, która zawiera wiele składników wzmacniających jego smak, wśród których najważniejsze są:

• Parsley
• Czosnek
• Owoce
• Oregano
• Mielony czosnek
• Oliwa z oliwek
• Sól

Chociaż jest powszechnie spożywany w Argentynie, jest również przyjmowany w Paragwaju i Urugwaju. Jest powszechnie stosowany jako przyprawa do dań głównych, takich jak asado, choripán i sałatek, a także do marynowania ryb. Powinien być przechowywany w lodówce w szczelnym pojemniku.

Chinchulines

Termin chinchulines pochodzi z języka angielskiego Starego Średniowiecza i jest używany w odniesieniu do wnętrzności lub jelita cienkiego lub grubego bydła.

Tajemnicą jest to, że chinchulines są chrupiące i dobrze opieczone.

Chinchulines gotowane z jelita cienkiego są zwykle prezentowane w formie warkocza, podczas gdy jeśli używa się jelita grubego (zwanego w Argentynie ocote lub tripa gorda), jest ono gotowane w podobny sposób, ale nadziewane tymi samymi składnikami co chorizo.

Choripán

Choripán jest kolejnym z gwiazdkowych dań kuchni argentyńskiej i wyróżnia się przede wszystkim prostotą przygotowania, jak również smakiem. Termin choripán jest w rzeczywistości akronimem od chorizo, które jest często skracane jako chori i pan.

Danie zasadniczo składa się z kiełbasy chorizo, która jest grillowana i podawana między dwoma kawałkami chleba, zwykle francuskiego chleba lub marraqueta, podobnie jak kanapka lub bocadillo.

Wykorzystywany rodzaj chorizo to chorizo criollo, zwane również parrillero, o miękkiej konsystencji i surowym wyglądzie, wykonane w 70% z wołowiny i w 30% z wieprzowiny. Zwykle przyprawia się go sosem chimichurri lub pebre.

Empanadas

Empanadas są, wraz z asado i choripán, innym argentyńskim daniem par excellence. W rzeczywistości empanadas są popularne w wielu innych krajach Ameryki Łacińskiej, jak również wśród hiszpańskich tapas.

Empanadas w Argentynie mają kształt półokrągły, nie większy niż 20 cm średnicy i są zamykane tak zwanym repulgue, który może być wykonany ręcznie lub za pomocą widelca i którego kształt jest często wskaźnikiem składników zawartych w nadzieniu.

Wypełnienie empanadas jest znane jako recado lub carbonada. Chociaż składniki różnią się w zależności od regionu, najbardziej popularne empanadas są te z Tucuman, Buenos Aires, Catamarca, Chaco i Cordoba, między innymi.

Fish empanada

The fish empanada jest wariantem słynnych empanadas omówionych powyżej. Do nadzienia można użyć każdego rodzaju ryby, zawsze według gustu smakosza, choć najczęściej spotykane są tuńczyk (świeży lub z puszki), sardynki i morszczuk.

Można nawet mieszać różne rodzaje ryb. Do jego przygotowania potrzebne jest domowe lub gotowe ciasto, a w skład masy wchodzą również inne składniki: pomidory, cebula, papryka, olej, jajko, oliwki…

Faina

Faina jest adaptacją terminu farinata, który pochodzi z dialektu genueńskiego i oznacza wypiek z mąki.

Jak wspomniano powyżej, fainá jest kolejnym daniem, które stało się częścią gastronomii Argentyny i zostało przywiezione do kraju przez włoskich imigrantów w XIX i XX wieku.

Fainá jest zazwyczaj spożywana jako dodatek do pizzy i w rzeczywistości jest umieszczana na wierzchu każdego kawałka pizzy, tak aby były spożywane w tym samym czasie.

Locro

Locro (z języka Quechua ruqru lub luqru), znane jako locro argentino lub locro criollo, jest raczej tradycją w Argentynie niż prostym daniem głównym zawartym w jej gastronomii.

Ten posiłek jest zazwyczaj spożywany 25 maja, w dniu uważanym za święto bankowe, aby uczcić Dzień Ojczyzny w Argentynie, oraz 9 lipca, Dzień Niepodległości Argentyny.

Tak więc, locro jest symbolem uroczystości rodzinnej lub świętowania z najbliższymi. Podstawowymi składnikami tego dania są: kukurydza, dynia, cebula, fasola, liść laurowy, kminek, wieprzowina i/lub wołowina oraz sól.

Milanesa

Milanesa jest kolejnym z gwiazdkowych dań w kuchni Argentyny i zawdzięcza swoje pochodzenie Włochom, a konkretnie miastu Mediolan, stąd jej nazwa.

Od XIX wieku, kiedy to włoscy imigranci zaczęli przybywać do Argentyny, jest to danie powszechne w gastronomii argentyńskiej, paragwajskiej, urugwajskiej i boliwijskiej.

Milanesa składa się z cienkiego fileta wołowego, który jest pokryty roztrzepanym jajkiem i bułką tartą, a następnie smażony w oleju. Zwykle jada się ją na talerzu, tzn. podaje na talerzu z tłuczonymi ziemniakami, frytkami lub sałatą.

Jednakże często jada się ją również na kanapce, daniu znanym jako kanapka a la milanesa lub milanesa al pan, która może zawierać sałatę, jajko, pomidora, ser… Jeśli zawiera wszystkie te składniki, nazywa się ją completo.

Picada

Picada jest typową przystawką w Argentynie, a także w kuchni Urugwaju. W Hiszpanii jest zwykle nazywany fiambre i jest również spożywany jako przystawka lub tapa. Jest on jednak bardzo podobny do włoskiego antipasto.

Jest to danie, które zawiera kilka składników w małych ilościach, wśród których zazwyczaj znajdują się następujące składniki: szynka, ser, chleb, kiełbasa krwista, mortadela, salami, kawałki kiełbasy mediolańskiej, pizza, pasztet, ryby, ciecierzyca, marynowane korniszony, pieczarki…

Polenta

Polenta jest potrawą pochodzącą pierwotnie z północnego regionu Włoch, ale obecnie jest spożywana w większości Europy (Austria, Bośnia, Portugalia, Słowenia, południowa Francja…) oraz w Ameryce Łacińskiej, zwłaszcza w Argentynie, gdzie jest spożywana szczególnie w najzimniejszych miesiącach roku.

Najczęstszym sposobem przygotowania jest tuco (sos z pomidorów, cebuli i wołowiny) i tarty ser (zazwyczaj parmezan). Argentyńska polenta ma zazwyczaj dość gęstą konsystencję, do tego stopnia, że czasami konieczne jest krojenie jej bardzo cienkim sznurkiem zwanym piolín.

Provoleta

Provoleta jest w rzeczywistości nazwą komercyjnej marki sera, która odnosi się do argentyńskiego sera provolone.

Charakteryzuje się tym, że jest to ser, który został stworzony do grillowania lub pieczenia, dzięki czemu jest gruby i złocisty w wyglądzie.

Jest zwykle spożywany jako dodatek do mięs, kiełbas i mięsa mielonego. Po roztopieniu posypuje się go odrobiną oregano, a na wierzch dodaje się oliwę z oliwek. Jest również powszechnie spożywany z chlebem.

Sorrentinos

Sorrentinos to kolejne z dań, które są spuścizną włoskich wpływów w kuchni argentyńskiej.

Jest to rodzaj nadziewanego makaronu podobnego do włoskiego ravioli, który zazwyczaj zawiera szynkę, ser i ricottę, chociaż te składniki mogą się różnić w zależności od regionu, w którym są przygotowywane.

Jest też szpinak, łosoś, ser brie, ser mozzarella, prosciutto, krewetki, cukinia, cebula, sos pomidorowy…

Vitel toné

Vitel toné to potrawa pochodząca z Włoch, a konkretnie z regionu Piemont, gdzie znana jest jako vitel tonné w dialekcie piemonckim lub vitello tonnato po włosku.

Jak inne potrawy już wymienione, stał się bardzo popularny w Argentynie, jak również w Urugwaju. Składa się z filetów wołowych w towarzystwie sosu, którego składnikami są:

• Tuńczyk
• Jajko na twardo
• Anchoa
• Śmietana mleczna

Mogą być również dodawane kapary. Potrawa ta jest zwykle spożywana podczas kolacji wigilijnych, w święta lub podczas uroczystości rodzinnych. Spożywa się go na zimno jako przystawkę.

Cukinia faszerowana

Cukinia jest warzywem należącym do rodziny dyniowatych, cukiniowatych i podobnych. Konkretnie, squash (z języka Quechua: sapallu) jest najbardziej popularny wariant w Ameryce, gdzie jest również znany jako auyama.

Squashes, gdy są one nadal dojrzewać i ich skóra jest miękka, nazywa się zapallito. Jest to danie bardzo łatwe do przygotowania i polega na wypełnieniu ich jajkiem, gotowaną szynką, bułką tartą, tartym serem, cebulą, masłem i oliwą z oliwek. Są one pieczone w piekarniku.

Słodycze i napoje

Argentyna ma szeroką gamę deserów i słodyczy. Obecność dulce de leche wyróżnia się przede wszystkim, wykorzystywane w wielu przepisach, takich jak flan z dulce de leche lub pastafrola, między innymi. Cytrusy i owoce tropikalne są równie obecne.

Maicena alfajores

Maicena alfajores są typowo latynoamerykańską słodyczą, chociaż pochodzą z okresu Al-Andalus (gdzie ich oryginalna nazwa w języku hiszpańsko-arabskim to al-hasú, co oznacza nadziewane) i zostały wprowadzone do Ameryki w epoce przedkolonialnej.

Alfajores są sprzedawane pod różnymi markami, a mianowicie Jorgelín, Baglet, Suchard, Cachafaz… Jednak tradycyjny przepis na ich przygotowanie obejmuje następujące składniki nadzienia:

Mąka na zakwasie

Mleko słodzące do nadzienia

Pokruszony kokos

To nadzienie jest umieszczane pomiędzy dwoma lub więcej herbatnikami. W niektórych wariantach są one zanurzane w czekoladzie, cukrze lub lukrze.

Clericó lub clericot

Clericó lub clericot to owocowy napój alkoholowy bardzo podobny do hiszpańskiej sangrii. Oprócz Argentyny, to jest powszechnie spożywane w Paragwaju i innych krajach Ameryki Łacińskiej.

Jest również często pijany w święta, zwłaszcza Boże Narodzenie i Nowy Rok. Jest podobny do ekwadorskiego deseru znanego jako come y bebe i jest przygotowany z owoców cytrusowych i tropikalnych.

Ponieważ wszystkie składniki miesza się z winem, unika się dodawania arbuza między owocami, ponieważ istnieje powszechne przekonanie, że połączenie wina i arbuza ma szkodliwe skutki uboczne dla zdrowia.

Bills

Bills w Argentynie są tradycją i symbolem gościnności jej mieszkańców, jak to jest powszechne dla gości, aby być w towarzystwie talerz rachunków, jeśli przyjdą do nich odwiedzić.

Są one szeroką gamę ciastek, które towarzyszą mate cocido, café con leche lub mate. Mogą być wypełnione dulce de leche, dulce de batata, dulce de membrillo lub custard.

Najbardziej znane facturas są medialunas, które omówimy poniżej, tortas negras, the berlinesas lub bolas de fraile, the palmeritas i the cañoncitos de dulce de leche, między innymi.

Dulce de leche

Dulce de leche to rodzaj bardzo gęstego syropu lub sosu, o brązowawym wyglądzie i smaku bardzo przypominającym karmel. Uważany jest za przysmak, dlatego znany jest również jako manjar, manjar blanco, cajeta lub arequipe.

Jest podobny w konsystencji do mleka skondensowanego i w rzeczywistości uważany jest za karmelizowaną odmianę tego ostatniego. Jego spożycie rozprzestrzeniło się na wszystkie kraje Ameryki Łacińskiej, Francję (confiture de lait w języku francuskim), Hiszpanię i Stany Zjednoczone.

Może być spożywany samodzielnie lub jako dodatek do innych słodyczy, takich jak alfajores ze skrobi kukurydzianej, lody, ciasta, smażone ciasta, naleśniki, flan…

Martín Hierro

Tzw. Martín Hierro składa się z dżemu z pigwy, słodkich ziemniaków lub guawy w towarzystwie plasterków sera. Jest to prosty deser, który nie wymaga procesu wyrabiania.

Jest popularny w Urugwaju, a także w Argentynie, gdzie sposób jego spożywania różni się w zależności od regionu. Na północnym zachodzie kraju spożywa się go z kozim serem i dżemem z cayote lub opuncji, podczas gdy na północnym wschodzie preferuje się świeży ser.

Na południu używa się sera owczego z dżemem z czarnego bzu, malin lub maqui, a na obszarach przybrzeżnych dżem z gorzkiej pomarańczy. Wersja z wykorzystaniem słodkiego ziemniaka i świeżego sera nazywa się fresco y batata.

Mate

Słowo mate pochodzi od słowa Quechua mati, które w rzeczywistości oznacza tykwę, ponieważ napar ten sporządza się z owoców lub liści yerba mate (ilex paraguariensis).

Roślina ta jest uprawiana głównie w dorzeczach rzek Paragwaj i Parana i jest bardzo tradycyjnym napojem w regionie Río de la Plata. Ma gorzki smak, ponieważ zawiera garbniki, a także jest pienisty i pobudzający, ponieważ zawiera również kofeinę.

Uważa się, że ma właściwości trawienne, oczyszczające i chroniące organizm, ponieważ zawiera przeciwutleniacze. Tradycyjnie pije się ją na gorąco w naczyniu zwanym mate, cuya, guampa lub porongo, z pomocą słomki zwanej bombilla.

Medialunas

Medialunas są klasycznymi rogalikami spożywanymi w Hiszpanii i Francji (po francusku croissant) jako część śniadania i pochodzą z Austrii.

Medialunas są rzeczywiście spożywane w całej Ameryce Łacińskiej, gdzie są również znane jako cuernitos, cangrejitos i cachitos, i są rodzajem ciasta wykonanego z ciasta francuskiego, drożdży i masła.

Mimo że mogą być spożywane bez nadzienia, istnieje możliwość dodania do nich różnych kremów, w tym:

• Dulce de leche
• Czekolada
• Migdał mielony
• Krem do ciast

Medialuny są zaliczane do grupy ciastek zwanych facturas. Można również dodać pikantne nadzienie, takie jak ser, szynka lub kiełbasa.

Pastafrola

Pastafrola, pasta frola, pasta flora lub pastaflora, po włosku pasta frolla, jest bardzo popularnym ciastem rzemieślniczym w Argentynie, a także w Paragwaju i Urugwaju. Pochodzi z Włoch, dlatego jest bardzo podobny do crostaty.

Główną różnicą między makaronem frolla a crostata jest to, że ten pierwszy jest wypełniony dżemem z pigwy, a ten drugi dżemem, który może być truskawkowy, z suszonych owoców, brzoskwiniowy, morelowy…

Są argentyńskie warianty, w których dżem z pigwy jest zastąpiony słynnym dulce de leche lub również dżemem z guawy lub słodkich ziemniaków.

Jedną z głównych cech wyglądu tego ciasta jest to, że górna warstwa jest ozdobiona paskami tego samego ciasta, z którego zrobiona jest podstawa. Jest pieczony w piecu i jest typowym słodyczem towarzyszącym herbacie mate o każdej porze dnia.

Pastelitos de batata

Pastelitos de batata są kolejnym z najbardziej popularnych deserów argentyńskich, których ciasto jest zrobione z mąki, smalcu, jajek, odrobiny soli, proszku do pieczenia i tłuszczu do smażenia.

Są one wypełnione pastą ze słodkich ziemniaków, chociaż istnieją pewne warianty, w których jest ona zastąpiona pastą z pigwy lub dulce de leche.

Pomimo że ciastka te można znaleźć przez cały rok w piekarniach i cukierniach, są one szczególnie tradycyjne podczas święta 25 maja lub Święta Narodowego Argentyny. Często jada się je z gorącą czekoladą.

Tortas fritas

Tortas fritas są klasykiem w kuchni argentyńskiej i są zwykle jedzone z mate. Ten deser jest bardzo łatwy do przygotowania i jest zazwyczaj domowej roboty.

Ale są one spożywane w całym kraju, są one szczególnie popularne w regionie Río de la Plata. Są one również tradycyjnie jeść na deszczowe lub burzowe dni, jak niektórzy ludzie uważają, że jest to sposób, aby podziękować Dziewicy Maryi za deszcz, który jest korzystny dla rolnictwa.

Istnieją inne popularne przekonania, które śledzą konsumpcji tortas fritas na deszczowe dni do argentyńskich gauchos. Przygotowuje się je z mąki, drobnej soli, tłuszczu wieprzowego lub wołowego i mleka. Na koniec są one smażone w dużej ilości oleju.

Ten artykuł był udostępniany 1226 razy. Poświęciliśmy wiele godzin na zebranie tych informacji. Jeśli Ci się podobało, podziel się tym: