• Wywiady

• Wszystko
• Muzyka
• Kino

.

• Telewizja
• Komiksy

Apr 16, 2019By Austin TrunickWeb Exclusive

W przyszłym miesiącu minie 35. rocznica Breakin’, kultowego filmu tanecznego z lat 80-tych, który przeniósł breakdance z ulic miast do kin w całym kraju i stał się hitem dla Cannon, legendarnego studia b-movie, które go wyprodukowało. (Jego sequel, Breakin’ 2: Electric Boogaloo, również będzie obchodził swoje 35. urodziny w tym roku: oba filmy zostały wydane w odstępie zaledwie siedmiu miesięcy.)

Najmłodszą gwiazdą filmu był Michael Chambers, nastoletni tancerz z Los Angeles, najlepiej znany pod swoim pseudonimem: Boogaloo Shrimp. Chociaż miał zaledwie 16 lat, gdy kręcono Breakin’, Chambers tańczył już na profesjonalnym poziomie, występując w teledyskach do utworów Lionela Richie „All Night Long” i Chaka Khan „I Feel for You”. Chociaż imponujący, prawdopodobnie jego największy wkład w popkulturę do tego momentu miał miejsce za kulisami: praca z Michaelem Jacksonem przed jego słynnym występem w Motown 25, uczenie go ruchów b-boy i pomoc w opanowaniu moonwalk.

Historia ta jest opowiedziana bardziej szczegółowo w The Boogaloo Shrimp Documentary, nowym filmie o życiu i karierze Chambersa, który został wyreżyserowany przez Taylora Golonkę. Na początku lat 80-tych, Chambers był przedstawiony wykonując ruch w telewizyjnym dokumencie na temat tętniącej życiem kultury hip-hop w Los Angeles. Jackson zobaczył program i skontaktował się z Chambersem i innym tancerzem. Ci dwaj zostali wezwani do Jackson compound, gdzie poznali rodzinę i zaczęli pracować z Michaelem nad ruchami. Chociaż Chambers nigdy nie otrzymał uznania za ten wczesny wkład do stylu Jacksona, gwiazda popu w końcu odpłaciła mu się prosząc o pracę jako choreograf do teledysku Simpsonów „Do the Bartman”. (Chambers został uznany za swoją pracę w Simpsonach.)

Filmy Breakin’ uczyniły młodego Boogaloo Shrimp’a ikoną tańca lat 80-tych. W obu filmach wykorzystano unikalny styl tańca Chambersa, nazwany „płynną animacją” po tym, jak został zainspirowany metodą animacji poklatkowej wielkiego mistrza efektów specjalnych Raya Harryhausena. Wśród wielu numerów tanecznych w filmach Breakin’ wyróżniają się dwa. Pierwszy z nich to słynny „Taniec miotły”, w którym postać Chambersa, Turbo, zdaje się sprawiać, że miotła lewituje i tańczy obok niego. (Widoczny sznurek, bardziej oczywisty w ostatnich wydaniach Blu-ray niż kiedykolwiek wcześniej, nie umniejsza magii tej sceny). I jeszcze „Ceiling Dance” z filmu Breakin’ 2: Electric Boogaloo, w którym zakochany Turbo przechadza się po ścianach i suficie, jakby przecząc grawitacji; scena ta została zasugerowana przez samego Chambersa, zainspirowanego pokazem filmu „The Thing” Johna Carpentera we francuskiej telewizji.

W miarę rozwoju kariery Chambers sam przeniósł się do obszaru efektów specjalnych w przemyśle filmowym, a jego robotyczne ruchy sprawiły, że idealnie nadawał się do roli Robota Billa w filmie Bill & Ted’s Bogus Journey i powtarzającej się roli Urkelbota w serialu TGIF Family Matters.

Dokument Boogaloo Shrimp można obejrzeć już teraz na Amazon Prime. Zawiera rozszerzony wywiad z Chambersem i hołdy składane przez jego rówieśników i wielbicieli, jest to świetne, dogłębne spojrzenie na karierę jednego z niewyróżniających się bohaterów popkultury. Chambers był na tyle uprzejmy, że odpowiedział na kilka naszych pytań dotyczących jego życia, pracy i zaangażowania w filmy Breakin’.

Austin Trunick: Jako ktoś, kogo kariera dotknęła tak wielu aspektów popkultury – od Breakin’ i twojego wpływu na street dance, po moonwalk, Steve’a Urkela i The Simpsons – ten dokument jest czymś, co musiało powstać. Czy możesz mi powiedzieć jak ty i reżyser Taylor Golonka odnaleźliście się nawzajem i jak doszło do realizacji tego projektu?

Michael Chambers: Spotkaliśmy się i mieliśmy chemię, a on był naprawdę szczery w kwestii uruchomienia projektu.

Kiedy zaczynałeś, powiedziałeś, że to rzeczy takie jak disco, animacja i filmy science fiction zainspirowały Ciebie i Twoich przyjaciół do rozpoczęcia tańca. Ale w rzeczywistości, byłeś w punkcie zero dla kultury hip hopu Zachodniego Wybrzeża. W tamtym czasie, czy mogłeś powiedzieć, że byłeś częścią czegoś wyjątkowego, lub że to czego byłeś częścią będzie miało tak duży wpływ na popkulturę?

Na Zachodnim Wybrzeżu wydawało się, że każde miasto miało swoją grupę tancerzy, więc tak, to był niesamowity czas, aby zdobyć uznanie dla swoich umiejętności tanecznych i spotkać się i pracować z innymi tancerzami, aby poprawić i opanować swój unikalny, osobisty styl.

Byłaś jeszcze taka młoda kiedy wystąpiłaś w Breakin’, ale miałaś już duże doświadczenie w robieniu teledysków i przebywaniu z wielkimi gwiazdami jak Michael Jackson i Lionel Richie. Czy całkowicie pokonałaś nieśmiałość przed kamerą, kiedy zagrałaś w swoim pierwszym filmie?

Przypominam, że nie spotykałam się z wielkimi gwiazdami, to wszystko było związane z pracą. Dołączyłem do związków zawodowych Screen Actors Guild i Actors Federation for Television and Radio Artists. Występując na molo w Redondo Beach i w konkursie tańca, zbudowałem swoją pewność siebie. Ale jeśli przyjrzysz się uważnie teledyskowi „All Night Long” i „I Feel For You” Chaki Khan, koncentrowałam się na moich krokach tanecznych i nie patrzyłam w kamerę ani nie uśmiechałam się zbytnio.

Czy byłaś w ogóle sceptyczna, kiedy po raz pierwszy zaczynałaś pracę nad Breakin’? Nie mogę sobie wyobrazić, że dwaj izraelscy producenci, Menahem Golan i Yoram Globus, czuli się jak oczywisti ludzie, którzy mogliby przenieść kulturę ulicy na srebrny ekran.

Nie wychowano mnie na rasowych uprzedzeniach, więc była to szansa na pracę i nie było tak, że wielu ludzi zatrudniało ulicznych tancerzy do głównych ról. Więc mój żydowski agent Vaughn Hart zasugerował, że byłoby to dobre posunięcie w karierze, aby pójść na przesłuchanie, a reszta to już historia. Nie miałem pojęcia, że to nie były tylko moje umiejętności taneczne, ale moja komedia improwizowana i osobowość, która pomogła mi unieść moją postać i sprawiła, że publiczność śmiała się pomiędzy tańcem.

Wildstyle już się ukazał, który skupiał się na nowojorskich b-boyach. Kiedy tworzyliście Breakin’, czy czuliście jakąś dumę lub presję wiedząc, że reprezentujecie scenę z Zachodniego Wybrzeża, z której pochodzicie, a którą spora część kraju zobaczy po raz pierwszy?

Wcale nie. My na Zachodnim Wybrzeżu byliśmy świadomi, że NYC ma świetnych tancerzy bboyów. Reżyser Topper Carew nakręcił dokument przed filmami Breakin’ zatytułowany Breakin’ 'n’ Enterin’, który przedstawiał najlepszych z najlepszych w Los Angeles, jak również młodego Ice-T i Egyptian Lover. Najlepszą rzeczą, jaka przydarzyła się w tym czasie hip hopowi, była fuzja interpretacji Wschodniego Wybrzeża z Zachodnim. Moda i lingo w Nowym Jorku były inne niż w Cali, podobnie jak style taneczne. Tutaj, na Zachodnim Wybrzeżu, tańczyliśmy popped, locked i boogaloo, style robotyczne. Styl NYC został nazwany electric boogie i bboying był boogie w dół Bronx.

Twoja postać Breakin’, Turbo, wydawał się rodzaj nieśmiały, z wyjątkiem kiedy tańczył. Czytałem, że przerobili trochę scenariusz, gdy was poznali. Jak dużo siebie z tamtych czasów widzisz w Turbo?

Mieli scenariusz, ale zdecydowali się spędzić z nami trochę czasu i zobaczyć jak naprawdę mówimy, ucząc się przy okazji ulicznej terminologii. Podziwiam scenarzystów i zespół Golan/Globus, ponieważ pozwolili mi improwizować większość każdej sceny z moimi dialogami, a było wiele przeróbek, żeby to wszystko działało.

Breakin’ był wielkim hitem. Czy możesz opisać swoje doświadczenia z okresu największej manii na Breakin’? Czy wszędzie podchodzili do Ciebie fani?

To było trochę przytłaczające i czasami przerażające. Pamiętam, że w czasach szkolnych poszedłem z przyjaciółmi do naszego ulubionego miejsca, Del Amo Fashion Center, w Torrance, CA, a film był grany i ochrona kazała mi czekać, aż lobby teatru zostanie opuszczone. Ponadto, niektórzy fani dowiedzieli się, gdzie mieszkam, a moja mama i tata powiedzieli mi, że kiedy obudziłem się rano, fani czekali po drugiej stronie ulicy, żeby dostać autograf. Było fajnie, a ja czułem się jak normalny facet i wróciłem do miejsc, w których się wychowałem: Southbay of Los Angeles i East Los Angeles disco, funk party areas.

Poszedłeś do bycia ikoną lat 80. do odgrywania roli w kilku zeitgeistowych momentach popkultury lat 90. od Billa & Teda do „Do the Bartman”. Grałeś nawet UrkelBota w Family Matters. Czy to prawda, że obsada i ekipa tak dobrze się z Tobą bawili, że napisali kolejny odcinek z robotem tylko po to, żebyś wrócił na plan?

Cóż, po tym jak media oznaczyły moją sztukę taneczną jako przemijającą modę, a ludzie zaczęli mówić, że moja postać była odrzuconym nowojorskim wannabe, zdałem sobie sprawę, że chcę robić inne projekty, które podkreślą mój charakterystyczny styl tańca. Więc powiedziałam mojej agentce w tym czasie, Julie McDonald, która była agentką Pauli Abduls jak również, chciałam iść w górę dla specjalnych efektów części, ponieważ byłam pod wpływem Ray Harryhausen’s stop motion znaków, aby pomóc stworzyć pewne tańce, i mój styl tańca płynnej animacji.

Michael Jackson i ja pracowaliśmy podczas Victory Tour w 1983, który sfilmował sesję, i był w stanie opanować to, czego nauczył się w tym czasie. Muszę przyznać, że bolało mnie to trochę, że nie dostałem kredytu na papierze za moją pracę z nim, więc kiedy projekt Bart Simpson pojawił się, specjalnie zapytałem Pana Jacksona, czy mogę być uznany za moją pracę i moja agentka Julie McDonald dostała kontrakt i do dziś jestem na nagraniu za pracę z Panem Jacksonem, który napisał piosenkę „Do The Bartman” dla Simpsonów Sing the Blues. Byłem bardzo zadowolony, ponieważ ta tajemnica, kto uczył pana Jacksona teraz zaczął się rozwijać, ponieważ byłem wymieniony jako choreograf.

Dyrektor, Rich Correll, i producenci programu telewizyjnego Family Matters były bardzo zadowolone z ocen, więc wezwali mnie z powrotem do drugiego odcinka. Były też plany, abym wystąpił w trzecim, w którym Steve Urkel udał się do Epcot Center i przekazał Robo-nerda do centrum nauki, ale artysta od efektów Kenny Myers powiedział mi, że nie mogą osiągnąć porozumienia z jego pracą i odwołali moją pracę. Więc to był trudny czas, próbując zapewnić sobie i rodzinie.

Tak wielu twoich przyjaciół, kolegów i wielbicieli wskakuje do dokumentu, aby porozmawiać o twoim dziedzictwie. Jakie to było uczucie słuchać jak mówią o Twoich osiągnięciach?

Byłem upokorzony i bardzo wdzięczny, ponieważ większość ludzi podsumowałaby moją karierę przez dwa filmy Breakin’.

Dokument jasno pokazuje, że to nie tylko twoje ruchy taneczne uczyniły z ciebie gwiazdę, ale wiele inteligentnego, przyszłościowego myślenia. Gdybyś nie został zawodowym tancerzem, jak myślisz, co chciałbyś robić zamiast tego?

Jak mój ojciec, znalazłbym normalną pracę od 9 do 5, dołączyłbym do zespołu produkcyjnego w wesołej firmie i byłbym lepszym ojcem, gdybym miał taką szansę.

(www.boogalooshrimpdocumentary.com)

Aby zarezerwować Michaela „Boogaloo Shrimp” Chambersa na imprezę, .(JavaScript must be enabled to view this email address).

.