X.

(1) Ponadto, bracia, . Lepiej: Nie chciałbym bowiem, bracia, abyście byli nieświadomi. Od silnego oświadczenia o osobistej nieufności, którym kończy się poprzedni rozdział, Apostoł przechodzi teraz do wykazania, że historia żydowska zawiera uroczyste przykłady upadku tych, którzy zdawali się stać mocno w Boskiej łasce i przywileju. Tego samego rodzaju niebezpieczeństwa nadal nawiedzają lud Boży, lecz nigdy nie będą one większe od siły, jaką Bóg da do ich zniesienia. Myśli te są następnie zastosowane do bezpośredniego przedmiotu, o którym mowa, a mianowicie do spożywania mięsa, które było używane w świątyniach pogańskich. Temat ten jest niejako wyjęty z 1 Kor. 8:13, gdzie wyrażenie osobistej chęci rezygnacji z jakiegoś prawa doprowadziło pisarza do tematu, który zajmuje 1 Kor. 9. Łącząc 1 Kor. 11:1 z ostatnim wersetem tego rozdziału, ogólny zarys argumentu jest następujący:-

1 Kor. 10:1-11. Historia Kościoła żydowskiego zawiera przykłady, które powinny być ostrzeżeniem przed pewnością siebie.

1Koryntian 10:12-14. Te myśli powinny uczynić chrześcijan nieufnymi wobec siebie, ale nie beznadziejnymi.

1Koryntian 10:15-17. Jedność ciała chrześcijańskiego z Chrystusem, wyrażona i urzeczywistniona w Komunii świętej, czyni niemożliwą komunię tego samego ciała z przedmiotami kultu bałwochwalczego.

1Kor 10,18-22. Jakiekolwiek uczestnictwo w ucztach bałwochwalczych wiązałoby się ze zjednoczeniem do tego stopnia, że stanowiłoby kompromis, tak jak uczestnictwo Izraela w ofiarach wiązało się ze zjednoczeniem z ołtarzem Jehowy

1Kor 10:23-1Kor 11:1. Wyjaśnienie zasad wynikających z powyższych rozważań, które powinny przyświecać korynckim chrześcijanom w przyjmowaniu mięsa, które mogło być ofiarowane bożkom.

Żebyście byli nieświadomi.-Nie chodzi tu o to, że jego czytelnicy mogli być nieświadomi historycznych faktów, o których teraz wspomina, a które niewątpliwie były im dobrze znane, ale o to, że prawdopodobnie nie byli świadomi duchowych lekcji, które można wyciągnąć z takiego zestawienia faktów, jakie Apostoł teraz podaje, oraz uderzającego kontrastu pomiędzy korzystaniem z wielkich przywilejów przez wszystkich (pięć razy dobitnie powtórzonych) a apostazją większej części z nich. Apostoł zakłada ich znajomość wspomnianych faktów i nie uważa za potrzebne wspominać, że z „wszystkich”, dosłownie tylko dwóch (Jozue i Kaleb) uzyskało ostateczną aprobatę Jehowy. Obejmowałyby one wszystkich chrześcijan według prawa duchowego pochodzenia.

1 Kor 10:1-3. Ponadto – lub teraz, bracia – abyście mogli być nakłonieni do wzięcia udziału w napomnieniu, które wam dawałem, i abyście mogli biec w waszym chrześcijańskim biegu z postanowieniem, gorliwością i pilnością, a nie stali się potępieńcami, rozważcie, jak wysoko uprzywilejowani byli wasi ojcowie, którzy byli wybranym i szczególnym ludem Bożym, a jednak zostali przez Niego odrzuceni. Oni wszyscy byli pod obłokiem, że wybitny znak łaskawej obecności Boga z nimi, który bronił ich przed Egipcjanami, (Exodus 14:20;) będąc do tych ostatnich chmura ciemności, ale dając światło w nocy do Izraelitów; chmura, która towarzyszyła im w ich podróży, i był rozprzestrzenił się nad nimi jak pokrycie, aby ekran od gorąca słońca, intensywne w pustyniach Arabii, Numbers 14:14. I wszyscy przeszli przez morze – Bóg otworzył drogę przez ¶rodek wód; i wszyscy zostali ochrzczeni, jak to było do Mojżesza – Wtajemniczeni w religię, której on ich nauczał; w obłoku i w morzu – Być może pokropieni tu i tam kroplami wody z morza i z obłoku, przez co chrzest mógł być bardziej widocznie oznaczony. Ale czy Izraelici, będąc ukryci przed Egipcjanami pod obłokiem i przechodząc przez morze, mieli zadeklarować swoją wiarę w Pana i w jego sługę Mojżesza (Wj 14:31), apostoł bardzo właściwie przedstawia ich jako ochrzczonych w ten sposób Mojżeszowi. I jedli wszyscy to samo duchowe mięso – to jest mannę, która była symbolem chleba żywota, który zstąpił z nieba – mianowicie, po pierwsze, z ciała i krwi Chrystusa, czyli z jego posłuszeństwa aż do śmierci, co rzeczywiście jest mięsem, Jan 6:55. Po drugie, z jego niebiańskiej nauki, dzięki której dusze wiernych są wspierane i karmione, Jan 6:63. I 3d, z sakramentalnego chleba, który spożywamy przy jego stole. Słowo duchowy jest tu użyte w odniesieniu do typowy, jak to jest również Objawienie 11:8, gdzie czytamy: Które wielkie miasto duchowo, (to jest typowo,) jest nazywany Sodomy i Egiptu. Że karmienie Izraelitów manną miało typowe znaczenie, wynika z Powtórzonego Prawa 8:3; i że oznaczało prawdziwą doktrynę w szczególności, wynika z tego, że jest ona nazywana pokarmem aniołów, Psalm 78:25. I to jest określane jako duchowe mięso, ponieważ duchowe błogosławieństwa, które typizuje były takie same jak te typizowane przez chleb w wieczerzy Pańskiej, które Koryntianie jedli.

10:1-5 Aby odwieść Koryntian od komunii z bałwochwalcami, i bezpieczeństwa w każdym grzesznym kursie, apostoł stawia przed nimi przykład narodu żydowskiego z dawnych czasów. Zostali oni cudem przeprowadzeni przez Morze Czerwone, gdzie ścigający ich Egipcjanie zostali utopieni. Był to dla nich typiczny chrzest. Manna, którą się żywili, była typem Chrystusa ukrzyżowanego, Chleba, który zstąpił z nieba, a który ten, kto spożywa, będzie żył na wieki. Chrystus jest Skałą, na której zbudowany jest kościół chrześcijański, a ze strumieni, które z niego wypływają, wszyscy wierzący piją i są odświeżani. To obrazuje święte wpływy Ducha Świętego, dane wierzącym przez Chrystusa. Ale niech nikt nie zakłada się na ich wielkich przywilejów, lub zawodu prawdy; te nie zabezpieczy niebiańskie szczęście.Ponadto, bracia – Ale, lub teraz (δε de). Ten werset, z następującymi ilustracjami 1 Koryntian 10:1-4, jest właściwie podłączony w argumentacji Pawła z oświadczeń, które uczynił w 1 Koryntian 8:8, itp. i ma na celu pokazanie niebezpieczeństwa, które wynikałoby z ich udziału w ucztach, które były obchodzone na cześć bożków. Nie jest nieprawdopodobnym, jak przypuszcza Mr. Locke przypuszcza, że Koryntianie mogliby nalegać, że byli stale nakłaniani przez swych pogańskich przyjaciół do uczestniczenia w tych ucztach; że w ich sytuacji było prawie niemożliwe, aby tego uniknąć; że nie mogło być niebezpieczeństwa ich powrotu do bałwochwalstwa; a ich czynienie tego nie mogło obrażać Boga, ponieważ oni byli znani jako chrześcijanie; ponieważ zostali ochrzczeni i oczyszczeni z grzechu; ponieważ byli oddani jego służbie; ponieważ wiedzieli, że bożek jest niczym na świecie; i ponieważ byli tak wysoko uprzywilejowani, jako lud Boży, z tak wielu niezwykłych obdarowań, i byli tak mocno strzeżeni przed możliwością stania się bałwochwalcami. Aby sprostać tym rozważaniom, Paweł odnosi je do przykładu starożytnych Żydów. Oni również byli ludem Bożym. Zostali uroczyście poświęceni Mojżeszowi i Bogu. Zostali szczególnie uprzywilejowani z duchowym pokarmem z nieba, a z napojem cudownie wylanym ze skały. Jednak mimo to, zapomnieli o Bogu, stali się bałwochwalcami, i został zniszczony. Dlatego za ich przykładem Paweł chciał ostrzec Koryntian przed podobnym niebezpieczeństwem.

Nie chciałbym, abyście byli nieświadomi – Dużą część kościoła w Koryncie stanowili poganie. Trudno przypuszczać, że byli oni dobrze poinformowani o starożytnej historii Żydów. Prawdopodobnie czytali o tych rzeczach w Starym Testamencie, ale mogli nie mieć ich wyraźnie w pamięci. Paweł stawia je wyraźnie przed ich umysłami, jako ilustrację i napomnienie. Sens jest taki: „Nie chciałbym, abyście byli nieświadomi lub zapomnieli o tych rzeczach; chciałbym, abyście przypomnieli sobie tę sprawę i cierpieli, aby ich przykład wpłynął na wasze postępowanie. Nie chciałbym, abyście przypuszczali, że nawet uroczyste poświęcenie się Bogu i posiadanie wyróżniających się oznak Boskiej łaski jest zabezpieczeniem przed niebezpieczeństwem grzechu, a nawet apostazji; ponieważ przykład faworyzowanych Żydów pokazuje, że nawet w takich okolicznościach istnieje niebezpieczeństwo.”

Jak wszyscy nasi ojcowie – To znaczy, ojcowie społeczności żydowskiej; ojcowie nas, którzy jesteśmy Żydami. Paweł mówi tutaj, że sam jest Żydem i odnosi się do swoich przodków jako takich. Słowo „wszyscy” tutaj wydaje się być wprowadzone, aby podkreślić fakt, że nawet ci, którzy zostali zniszczeni 1 Koryntian 10:5 również mieli ten przywilej. Nie można było udawać, że nie byli oni poświęceni Bogu, ponieważ wszyscy z nich byli w ten sposób poświęceni na Jego służbę. Cała społeczność żydowska, którą Mojżesz wyprowadził z Egiptu, była mu w ten sposób poświęcona.

Byli pod obłokiem – Obłok – „Szechina” – widzialny symbol Boskiej obecności i ochrony, która towarzyszyła im przy wyjściu z Egiptu. To szło przed nimi w dzień jako obłok, aby ich prowadzić, a w nocy stało się słupem ognia, aby dać im światło; Księga Wyjścia 13:21-22. W niebezpieczeństwach Żydów, gdy mocno naciskani przez Egipcjan, to poszedł beHinD nich, i stał się ciemny do Egipcjan, ale światło do Izraelitów, tym samym stanowiąc obronę; Exodus 14:20. Na pustyni, gdy podróżowali przez płonącą pustynię, wydaje się, że był on rozpostarty nad obozem jako przykrycie i obrona przed intensywnymi promieniami palącego słońca; Liczb 10:34, „A obłok Jehowy był nad nimi w dzień” Liczb 14:14, „Obłok twój stoi nad nimi”. Do tego faktu odnosi się tutaj apostoł. Był to symbol Boskiej łaski i ochrony; porównaj Izajasza 4:5. Był to przewodnik, schronienie i obrona. Rabini żydowscy mówią, że „obłok ogarnął obóz Izraelitów, jak mur ogarnia miasto, a wróg nie mógł się do nich zbliżyć”. Pirke Eleazer, rozdział 44, cytowany przez Gilla. Prawdopodobne jest, że obłok rozciągał się nad całym obozem Izraela, i że dla tych, którzy znajdowali się w pewnej odległości, ukazał się jako słup.

I wszyscy przeszli przez morze – Morze Czerwone, pod przewodnictwem Mojżesza i dzięki cudownej interwencji Boga; Księga Wyjścia 14:21-22. Był to również dowód Boskiej ochrony i łaski, i tak jest przytoczony przez apostoła. Jego celem jest nagromadzenie dowodów Boskiej łaski dla nich i pokazanie, że oni mieli tak wiele zabezpieczeń przed apostazją jak Koryntianie, na których oni tak bardzo polegali.

ROZDZIAŁ 10

1Kor 10:1-33. Niebezpieczeństwo społeczności z bałwochwalstwem zilustrowane w historii Izraela: Taka społeczność jest nie do pogodzenia z uczestnictwem w Wieczerzy Pańskiej. Nawet rzeczy zgodne z prawem powinny być powstrzymywane, aby nie ranić słabych braci.

1. Ponadto – najstarsze manuskrypty czytają „dla”. W ten sposób wyrażony jest związek z poprzednim rozdziałem. Potrzeba wam samozaparcia i czujności, pomimo wszystkich waszych przywilejów, abyście nie byli rozbitkami. Izraelici ze wszystkimi swoimi przywilejami byli w większości rozbitkami z powodu ich braku.

ignorant – z całą waszą chełpliwą „wiedzą”.

naszych ojców – Kościół żydowski stoi w stosunku rodzicielskim do Kościoła chrześcijańskiego.

wszystkich – tak jak greckie: „Wszyscy nasi ojcowie byli pod obłokiem”; dając „wszyscy” swój właściwy nacisk. Ani jeden z tak wielkiej rzeszy nie został zatrzymany przez siłę lub chorobę (Ps 105,37). Pięć razy powtarza się „wszyscy” w wyliczeniu pięciu łask, którymi Bóg obdarzył Izraela (1Ko 10:1-4). Pięć razy, odpowiednio, zgrzeszyli (1Ko 10,6-10). W kontraście do „wszystkich” stoi „wielu (raczej 'najwięcej’) z nich” (1Ko 10:5). Wszyscy mieli wielkie przywileje, a jednak większość z nich przez pożądliwość stała się rozbitkami. Strzeżcie się wy, mając większe przywileje, abyście nie podzielili tej samej zguby przez podobny grzech. Kontynuując rozumowanie (1Ko 9:24): „Ci, którzy biegną w wyścigu, biegną wszyscy, lecz jeden otrzymuje nagrodę.”

Pod obłokiem – byli stale pod obroną słupa obłoku, symbolu Bożej obecności (Wj 13:21, 22; Ps 105:39; porównaj Iz 4:5).

przeszli przez morze dzięki cudownej interwencji Boga (Wj 14,29). 1 Kor 10,1-5 Żydzi, którzy wyszli z Egiptu, mieli wszystkie sakramenty
typowe dla nas, a jednak wielu z nich zginęło z powodu grzechu.
1 Koryntian 10:6-12 Ich przykłady powinny służyć, zgodnie z ich przeznaczeniem,
dla naszego napomnienia.
1 Koryntian 10:13 Bóg nie pozwoli, aby słudzy jego byli kuszeni
ponad ich siły.
1 Koryntian 10:14-22 Chrześcijanie muszą unikać bałwochwalstwa, a nie przez uczestnictwo
w ofiarach bałwochwalczych mieć społeczność z diabłami.
1 List do Koryntian 10:23-30 Nawet w używaniu rzeczy zgodnych z prawem powinniśmy mieć na względzie
dobro innych,
1 List do Koryntian 10:31 a wszystko, co czynimy, odnosić do chwały Bożej,
1 List do Koryntian 10:32,33 uważając, aby nie dać zgorszenia, za przykładem apostoła
własnym.

Ponadto, bracia, nie chciałbym, abyście byli nieświadomi,…. Apostoł zasugerował swoje własne obawy i zazdrości, aby, pomimo wszystkich jego darów i łaski, nie był pozostawiony do zrobienia czegokolwiek, co mogłoby być środkiem do odłożenia go na bok i uczynienia go bezużytecznym w jego ministerialnej pracy; i co on sugeruje na użytek tych Koryntian, którzy chełpili się swoją wiedzą i nierozważnie używali swojej chrześcijańskiej wolności, ku szkodzie słabych umysłów; on przystępuje do przedstawienia im sprawy ojców żydowskich, którzy pomimo wielu łask i przywilejów, jakimi byli obdarzeni, a jednak popadli w pożądliwość, wszeteczeństwo, nieumiarkowanie i bałwochwalstwo, ich zwłoki padły na puszczy i nie weszli do ziemi odpocznienia; Dlatego apostoł nie chciał, aby oni byli nieświadomi, nieuważni, lub nie zwracali uwagi na te rzeczy, ponieważ one były dla nich przykładem, i były napisane dla ich napomnienia, i były dla nich ostrzeżeniem, aby uważali, aby i oni nie upadli: Szczególnie Apostoł ma na myśli odwodzenie od jedzenia rzeczy ofiarowanych bożkom, chociaż jest to rzecz obojętna, oraz od nierozważnego korzystania z chrześcijańskiej wolności w tym względzie, ponieważ nie tylko wyrządzało to szkodę słabym wierzącym, ale także narażało ich samych na niebezpieczeństwo, którzy korzystając z takiej wolności, jak zasiadanie w świątyni bożka i tam publiczne spożywanie posiłków, mogli zostać wciągnięci w samo bałwochwalstwo; Nie powinni też polegać na swojej wiedzy, darach i osiągnięciach, gdyż z powyższych przykładów jasno wynika, że najwyższe zewnętrzne przywileje, łaski i przyjemności nie mogą uchronić człowieka od upadku: W tym celu należało przypomnieć, że wszyscy nasi ojcowie byli pod obłokiem, który był symbolem Boskiej obecności przy Izraelitach, jak to było na górze Synaj, w przybytku i świątyni; był ich ochroną, będąc w dzień jako słup obłoku, aby ich osłaniać przed palącym żarem słońca, a w nocy jako słup ognia, aby ich chronić przed drapieżnymi zwierzętami, jak również w obu przypadkach, aby ich prowadzić i kierować nimi w drodze; i był typem Chrystusa, który jest osłoną przed gorącem, jak również wiatrem i burzą; ochroną Jego ludu przed mściwą sprawiedliwością i gniewem Bożym, a także przed wściekłością i furią ludzi i diabłów. To także może wyrażać stan i kondycję poprzedniej dyspensacji, która była ciemna i niejasna w porównaniu z obecną, w której święci z otwartym obliczem oglądają chwałę Pańską; jak również stan ludu Bożego na tym świecie, nawet pod obecną dyspensacją, którzy w porównaniu z niebiańską chwałą i uszczęśliwiającą wizją, jaką święci się tam cieszą, widzą tylko przez ciemne szkiełko. Ten obłok, który czasami przedstawiany jest jako słup, nie był wzniesionym ciałem stałym, które znajdowało się w pewnej odległości przed Izraelitami, i tylko jako przewodnik, ale był dookoła nich; był przed nimi, i za nimi, i z każdej strony, i był nad nimi; zobacz Liczb 14:14 tak, że apostoł słusznie mówi, że oni byli pod nim. I dla dalekich obserwatorów w dzień wyglądało to jak słup obłoku; a w nocy, gdy słońce było w dole, wyglądało to jak słup ognia; bo jedna i ta sama rzecz jest rozumiana przez obie i tak Żydzi mówią (z), że

„słup obłoku, otoczył obóz Izraela, jak mur otacza miasto, ani wróg nie mógł na nich przyjść.

Stąd te aluzje do niego w Izajasza 4:5. Żydzi rzeczywiście mówią o kilku obłokach chwały, ale nie są zgodni co do ich liczby:

„gdy lud izraelski podróżował po pustyni, mówią (a), że mieli obłoki chwały, „które ich otaczały”, cztery na cztery wiatry świata, aby złe oko nie panowało nad nimi, „i jeden nad nimi”, aby upał i słońce, jak również grad i deszcz, nie miały nad nimi władzy; i jeden pod nimi, który niósł ich, jak pielęgniarka nosi swoje ssące dziecko w swoim łonie; a inny biegł przed nimi w odległości trzech dni podróży, aby wyrównać góry i podnieść równiny, i zabił wszystkie ogniste węże i skorpiony na pustyni.”

I w innym miejscu (b) jest powiedziane,

„ile było obłoków chwały, „które ogarnęły Izraela” na pustyni? R. Hoshea i R. Josiah są podzieleni. R. Jozjasz mówi, że pięć, cztery na czterech wiatrach, a jeden szedł przed nimi. R. Ozeasz mówi, że siedem, cztery na czterech wiatrach niebios, i jeden „nad nimi”, i jeden pod nimi, i jeden biegł przed nimi;

którym przypisuje powyższe skutki: lecz Pismo mówi tylko o jednym obłoku, który odszedł przy śmierci Mojżesza:

„słyszał to jako tradycję od starożytnych, że w przejściu przez morze, dla każdego plemienia Izraela były zrobione oddzielne podziały wody, i że każde plemię miało swoją własną drogę otwartą w morzu.

I rzeczywiście jest to tradycja Żydów, których on ma na myśli przez starożytnych, lub przynajmniej takich, którzy otrzymali ją od nich; przez co wydaje się być bardzo starożytna.

„R. Eliezer mówi (d), że w dniu, w którym wody płynęły i były zlepione razem, było zrobionych dwanaście ścieżek, zgodnie z dwunastoma plemionami, a wody stały się murem.

To samo jest związane, przez innych (e): Mahomet ma to w swoim Alcoran (f), w którym był wspomagany przez Żyda, i od którego bez wątpienia miał go. Zauważa on, że powiedziano Mojżeszowi,

„uderz morze twoją laską, a gdy je uderzył, podzieliło się na dwanaście części, między którymi było tyle ścieżek, a każda część była jak ogromna góra.

kontynuacja…

Ponadto, {1} bracia, nie chciałbym, abyście byli nieświadomi, że wszyscy nasi ojcowie byli pod obłokiem i wszyscy przeszli przez morze;

(1) On przedstawia to, co powiedział, kładąc przed nimi przykład strasznego sądu Bożego przeciwko tym, którzy w rzeczywistości mieli takie same przyrzeczenia tego samego przybrania i zbawienia, jakie my mamy. A jednak, gdy oddawali się ucztom bałwanów, zginęli na pustyni, będąc straszliwie i wielorako ukarani. Ponadto i oprócz tego, że te rzeczy są słusznie wypowiedziane przeciwko tym, którzy uczęszczali na uczty bałwanów, to samo wydaje się być zarzucane w tym celu i celu, ponieważ wielu ludzi myśli, że te rzeczy nie mają tak wielkiej wagi, że Bóg będzie się na nich gniewał, jeśli będą ich używać. I tak uczęszczają na zgromadzenia chrześcijańskie, są chrzczeni, przyjmują komunię i wyznają Chrystusa.

(a) Paweł mówi to w odniesieniu do przymierza, a nie w odniesieniu do osób, z wyjątkiem ogółu.

.